Η παγκοσμιοποίηση καταργεί το περιεχόμενο των Χριστουγέννων

Η παγκοσμιοποίηση καταργεί το περιεχόμενο των Χριστουγέννων και προβάλει την καταναλωτική διάσταση μιας α-νοηματικής πλέον εορτής

Του Πρωτοπρεσβύτερου Δημητρίου Θεοφίλου, για την Romfea.gr

Παράγωγο και αποτέλεσμα της ομολογιακής μας ολιγωρίας και της παραμελημένης μας πίστης, όλων ημών των χριστιανών με ή χωρίς «» (εισαγωγικά), είναι η κατάργηση επί της ουσίας του βαθύτερου σωτηριολογικού περιεχομένου των Χριστουγέννων.

Το νόημα αυτό είναι, πως ένας Θεός, από άπειρη αγάπη για τον δημιούργημά Του, γεννιέται με απλότητα και ταπεινότητα ως άνθρωπος, σε ένα καταφρονεμένο τόπο (στάβλο), σε συγκεκριμένο ενδο-ιστορικό χρόνο.

Αντί αυτού λοιπόν του κόσμο-χαρμόσυνου γεγονότος διαχρονικής εμβέλειας, που απαιτεί πίστη και ελπίδα, προβάλλεται με όρους παγκοσμιοποιημένης ομοιομορφίας που αγγίζει τα όρια του ολοκληρωτισμού, ένας εορτασμός άοσμος, άχρωμος και ανοίκειος, κενός περιεχομένου, με επίκεντρο το κέρδος διαμέσου ενός ασύστολου καταναλωτισμού.

Όταν επιτρέψαμε να αλλοιωθεί η πολιτισμική μας ταυτότητα, με στρεβλή διαπαιδαγώγηση των νέων, με καθημαγμένη οικογένεια, με διαλυμένο κοινωνικό ιστό και με ανεξέλεγκτη φυλετική και θρησκευτική πανσπερμία, ουσιαστικά πριονίζαμε το κλαδί επάνω στο οποίο καθόμαστε τόσους αιώνες, και παράγαμε λόγο, τέχνη και πολιτισμό.

Ο σύγχρονος άνθρωπος θυσίασε στα Χριστούγεννα το μεγάλο Χ που σήμαινε τη γέννηση του Σωτήρα Χριστού, για να το ανταλλάξει με το μικρό χ που σημαίνει καταναλωτισμό, δώρα, στολισμούς, ανούσια ευχολόγια με ημερομηνία επίγειας λήξης, πολύ εγωισμό, φρενήρη αλαζονεία και «φιλανθρωπία» προς χάριν δημοσιότητας και προβολής.

Η αληθινή χαρά των Χριστουγέννων, αυτή που αναφέρει ο Άγγελος στους ποιμένες «ιδού ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην» επιδιώκεται να αντικατασταθεί από την χαρά της κατανάλωσης.

Η συγκεκριμένη αγάπη που προαναγγέλλουν τα Χριστούγεννα υποκαθίσταται από την ουμανιστική φιλανθρωπία. Τα δώρα των μάγων αντικαθίστανται, διολισθαίνοντας στη σύγχρονη μαγεία των δώρων.

Το ξύλο του Σταυρού υποκαθίσταται από το παγκόσμιο χριστουγεννιάτικο δέντρο, το οποίο μάλιστα καθιερώθηκε να το ανάβουν οι δήμαρχοι-τελετάρχες, όπως συμβαίνει στη Νέα Υόρκη και σε όλες τις μεγάλες πόλεις του κόσμου.

Μάλιστα, στις περιπτώσεις όπου επιζεί ακόμη η παραδοσιακή φάτνη, αυτή είναι δυσανάλογα μικρή στα πόδια του τεράστιου δημόσιου στολισμένου έλατου.

Και κυρίως, το βασικό πρόσωπο των Χριστουγέννων, ο Χριστός, αντικαθίσταται σταδιακά από τον αινιγματικό «Χ» των σύγχρονων Xmas. Από τα πατροπαράδοτα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη και του Κόντογλου, φθάσαμε στα εισαγόμενα ρεβεγιόν της παγκοσμιοποίησης.

Η πίστη μας αναβοσβήνει σαν τα λαμπιόνια στο δέντρο των χριστουγέννων με αγκομαχητό απελπισίας, θλίψης και αγωνίας για την καθημερινότητα. Δεν είναι τυχαίο πως τις μέρες αυτές των «εορτών» παρατηρείται ραγδαία αύξηση καταθλιπτικών κρίσεων και αυτοχειριών.

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει κάποιο διάλλειμα του καθημερινού άγχους και της αγωνίας του και υποτροπιάζει έντονα μέσα στις γιορτές.

Εκφράζει εγνωσμένο ή ανεπίγνωστο πόνο, που συνοδεύεται από πολύ αλκοόλ, τζόγο, ξενύχτι, τροχαία δυστυχήματα και γενικότερα από ανεξέλεγκτη ορμή προς το θάνατο Ο χωρίς Θεό και εσχατολογική ελπίδα μετανεωτερικός άνθρωπος, είναι καταδικασμένος ως άλλος Τάνταλος, να προσδοκά μόνο από την επιστήμη και την τεχνολογία να τον παρηγορήσουν και να τον λυτρώσουν, αλλά μάταια, αφού αυτές ως θεραπαινίδες του πρόσκαιρου και φθαρτού κόσμου, είναι τραγικά αδύναμες να του προσφέρουν κάποιου είδους παραμυθία και ελπίδα.

Έτσι ο γεννημένος ξανά και ξανά κάθε χρόνο Χριστός, σε πείσμα όλων ημών που καταβάλουμε «φιλότιμες» προσπάθειες κάθε χρόνο να τον εξαφανίσουμε, να τον αγνοήσουμε και να τον ξεχάσουμε, καθιστά επίκαιρη τη παρουσία Του, ως πρόταση μιας νέας ζωής με νόημα και ελπίδα, πέρα από τη λάσπη, το αίμα και την οδύνη.

Η γέννηση του Χριστού εν τόπω και εν χρόνω θυμίζει σε όλους μας πως έχουμε σκοπό μεγάλο που καλό είναι σιγά σιγά να αρχίσουμε να τον προσδοκούμε και δεν είναι άλλος από την Ανάσταση των νεκρών και την Ζωή του Μέλλοντος Αιώνος.

Η ευχή που καλούνται να ανταλλάσουν οι σύγχρονοι συνειδητοί Χριστιανοί είθε να είναι: «Καλά Χριστούγεννα» και «Καλός και Ευλογημένος ο Καινούργιος Χρόνος».

Φτάνουν ποια τα άχρωμα και άοσμα, α-νοηματικά και ουδέτερα, χρόνια πολλά, που εστιάζουν στη χρονική ποσότητα σε βάρος της υπαρξιακής ποιότητας.