Ξένα είναι και τα κάστρα και ο ωκεανός.

Ο Φλεβάρης μπήκε σήμερα με καλοκαιρία δίνοντας την ευκαιρία να ασχοληθώ με τον κήπο. Απογοητεύτηκα στην αρχή του χειμώνα με τους χοχλιούς που δεν τους έκανα καλά και σήμερα διαπίστωσα ότι τρώγανε μόνο τα φύλα. Τρύγησα τα κουνουπίδια σήμερα την άλλη εβδομάδα τα μπρόκολα, δεν πήγε χαμένος ο κόπος. Όταν όμως άρχισα να καταστρώνω τα καλοκαιρινά σχέδια για τον κήπο, θυμήθηκα τον «Πυθαγόρα» και έκατσα να γράψω για τα κάστρα.

  

Κάποτε ένα μικρό αγόρι, γονατιστό μάζευε την άμμο με ένα πλαστικό φτυαράκι και την έβαζε μέσα σε ένα μπλε φανταχτερό κουβά. Μετά γύριζε ανάποδα τον κουβά και τον σήκωνε σιγά σιγά. Προς μεγάλη χαρά του μικρού αρχιτέκτονα το αποτέλεσμα ήταν ένας μικρός πύργος.

Εργαζόταν όλο το απόγευμα, χτίζοντας τείχη, πολεμίστρες, γέφυρες. Στο τέλος είχε κατασκευάσει ένα πανέμορφο κάστρο.

Μεταφερόμαστε σε μια μεγάλη πόλη με πολυσύχναστους δρόμους και κίνηση. Ένας άνδρας κάθεται στο γραφείο του. Ανακατεύει χαρτιά επάνω στο γραφείο του τα τακτοποιεί και τα χωρίζει σε εργασίες. Έχει το ακουστικό στον ώμο και όλη μέρα πατά τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο. Νούμερα ξεπηδούν από παντού και συμβόλαια υπογράφονται και για μεγάλη ικανοποίηση του άνδρα, δημιουργούνται κέρδη.

Όλη του τη ζωή θα εργάζεται. Τακτοποιώντας τα πλάνα. Προβλέποντας το μέλλον. Οι υποχρεώσεις θα είναι οι πύργοι. Το κεφάλαιο θα είναι οι γέφυρες. Μια ολόκληρη αυτοκρατορία θα κτιστεί.

Δύο κτίστες δύο κάστρων. Έχουν πολλά κοινά. Σχηματοποιούν κομμάτια σε έργα. Από το τίποτα δημιουργούν κάτι. Είναι επιμελείς και αποφασιστικοί.

 Όμως ακριβώς εκεί τελειώνουν και οι ομοιότητες. Το αγόρι βλέπει το έργο ολοκληρωμένο ενώ ο άνδρας το αγνοεί.

Καθώς πλησίαζε η πλημμύρα, το σοφό αγόρι σηκώθηκε όρθιο και άρχισε να χειροκροτεί. Δεν υπήρχε λύπη. Δεν υπήρχε φόβος. Δεν υπήρχε μετάνοια. Γνώριζε ότι αυτό θα συμβεί. Δεν εξεπλάγη. Κάθε φορά που το μεγάλο κύμα έσκαγε επάνω στο κάστρο και η θάλασσα απορροφούσε το έργο τέχνης, χαμογελούσε. Έπειτα, μάζεψε τα εργαλεία, έπιασε  το χέρι του πατέρα του και πήγε στο σπίτι.

Από την άλλη ο άνθρωπος στο γραφείο, δεν είναι τόσο σοφός. Καθώς τα κύματα των ετών καταστρέφουν το κάστρο του, τρομοκρατείται. Σκύβει επάνω από το αμμώδες μνημείο για να το προστατέψει. Σταματά τα κύματα χτίζοντας αγωνιωδώς τείχη γύρω από το κάστρο του.

Μουσκεμένος από τις δυσκολίες και τρέμοντας σέρνεται στην ερχόμενη παλίρροια φωνάζοντας  «-Όχι στο δικό μου Κάστρο»

Ο ωκεανός όμως δεν απαντά. Τον αψηφά και συνεχίζει…

Και οι δύο γνωρίζουν πολύ καλά σε ποιόν ανήκει η άμμος…

Δεν γνωρίζω πολλά από τα κάστρα της άμμου. Αλλά τα παιδιά γνωρίζουν. Παρακολούθησέ τα και θα μάθεις. Συνέχισε να χτίζεις, αλλά να το κάνεις με την καρδιά μικρού παιδιού. Όταν ο ήλιος θα δύσει και θα πάρει το κάστρο να χειροκροτάς.

Καλοδέξου την διαδικασία της ζωής άκουσε το τραγούδι παρακάτω και πήγαινε σπίτι.