Η Αρκούδα και ο ράφτης

Μια από τις πλέον συνηθισμένες παροιμίες που ακούς στην Κρήτη είναι η ακόλουθη «-ή ο γάιδαρος ψοφά ή το σομάρι σπά», κυρίως από κείνους τους αναβλητικούς τύπους, που με διάφορα τεχνάσματα κερδίζουν χρόνο. Αξίζει άραγε να αναβάλουμε για αύριο κάτι που μπορούμε να κάνουμε σήμερα; Δεν μαζεύονται για αύριο πολλά πράγματα, που πάλι θα αναβάλουμε για μεθαύριο, πιο είναι το όφελος; Στην ιστορία μας το όφελος του ράφτη ήταν η ίδια του η ζωή. 

Αυτή είναι η ιστορία ενός ράφτη, ενός τσάρου και της αρκούδας του.

Μια μέρα, ο τσάρος ανακάλυψε ότι ένα από τα κουμπιά της αγαπημένης του ζακέτας είχε κοπεί.

Ο τσάρος ήταν ιδιότροπος, αυταρχικός και σκληρός (όπως όλοι όσοι μπλέκονται για πολύ καιρό με την εξουσία). Έτσι, οργισμένος εξαιτίας της απουσίας του κουμπιού, έστειλε να βρουν τον ράφτη και διέταξε να αποκεφαλιστεί την επόμενη μέρα από τον μπαλτά του δήμιου.

Κανείς δεν αντιμιλούσε στον αυτοκράτορα ολόκληρης της Ρωσίας, έτσι ο φρουρός πήγε μέχρι το σπίτι του ράφτη και, τραβώντας τον μέσα από τα χέρια της οικογένειάς του, τον πήγε στο μπουντρούμι του παλατιού για να περιμένει εκεί τον θάνατό του.

Το ηλιοβασίλεμα, όταν ο δεσμοφύλακας οδήγησε το ράφτη στο τελευταίο του δείπνο, αυτός τίναξε το κεφάλι και μουρμούρισε:

-Καημένε τσάρε.

Ο φρουρός δεν μπόρεσε να κρατήσει τα γέλια του.

-Καημένε τσάρε; Καημένος είσαι εσύ. Το κεφάλι σου θα βρίσκεται αρκετά μακριά από το σώμα σου, αύριο κιόλας.

-Εσύ δεν καταλαβαίνεις. Είπε ο ράφτης. «-Τι είναι πιο σημαντικό απ’ όλα για τον τσάρο μας;»

-Πιο σημαντικό απ’ όλα; απάντησε ο φρουρός. «-Δεν ξέρω. Ο λαός του.»

-Μην είσαι χαζός. Λέω κάτι πραγματικά σημαντικό γι’ αυτόν.

-Η γυναίκα του;

-Πιο σημαντικό!

Τα διαμάντια; προσπάθησε να μαντέψει ο δεσμοφύλακας.

-Τι είναι αυτό που ενδιαφέρει τον τσάρο πιο πολύ απ’ όλα στον κόσμο;

-Το βρήκα! Η αρκούδα του!

-Αυτό. Η αρκούδα του.

-Και;

-Αύριο, όταν ο δήμιος θα έχει τελειώσει μαζί μου, ο τσάρος θα έχει χάσει τη μοναδική ευκαιρία που είχε να κάνει την αρκούδα του να μιλήσει.

-Εσύ είσαι εκπαιδευτής για αρκούδες;

-Ένα παλιό οικογενειακό μυστικό… Είπε ο ράφτης. «-Καημένε τσάρε…»

Θέλοντας να κερδίσει την εύνοια του τσάρου, ο φτωχός φρουρός έτρεξε να διηγηθεί στον άρχοντα την ανακάλυψή του. Ο ράφτης μπορούσε να μάθει στις αρκούδες να μιλάνε!

Ο τσάρος ξετρελάθηκε. Έστειλε να βρουν αμέσως τον ράφτη και, όταν τον είχε μπροστά του, τον διέταξε:

-Μάθε στην αρκούδα μου τη γλώσσα μας.

Ο ράφτης έσκυψε το κεφάλι.

-Θα ήθελα πολύ να σας ευχαριστήσω, μεγαλειότατε, αλλά το να μάθεις σε μια αρκούδα να μιλάει είναι μια εργασία επίπονη και απαιτεί χρόνο… Δυστυχώς, ο χρόνος είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο.

-Πόσο χρόνο θα πάρει η εκπαίδευση; Ρώτησε ο τσάρος.

-Εξαρτάται από την ευφυΐα της αρκούδας…

-Η αρκούδα είναι πολύ ευφυής! διέκοψε ο τσάρος. «-Στην πραγματικότητα, είναι η πιο ευφυής αρκούδα της Ρωσίας.»

-Ωραία. Αν η αρκούδα είναι ευφυής… κι έχει όρεξη για μάθηση… εγώ νομίζω… ότι τα μαθήματα θα διαρκέσουν… θα διαρκέσουν… όχι λιγότερο από… δύο χρόνια.

Ο τσάρος έμεινε σκεφτικός για μια στιγμή.

-Ωραία. Η ποινή σου θα αναβληθεί για δύο χρόνια, όσο θα εκπαιδεύεις την αρκούδα. Αύριο αρχίζεις. Διέταξε.

-Μεγαλειότατε, είπε ο ράφτης, «-αν εσύ με στείλεις στο δήμιο για να μου πάρει το κεφάλι, αύριο θα είμαι νεκρός και η οικογένειά μου θα επινοήσει τρόπους για να επιβιώσει. Αλλά, αν μου μετατρέψεις την ποινή, δεν θα έχω πια χρόνο για να αφιερώσω στην αρκούδα σου… Θα πρέπει να δουλεύω σαν ράφτης για να συντηρώ την οικογένειά μου…»

-Αυτό δεν είναι πρόβλημα. είπε ο τσάρος. «-Από σήμερα και για δύο χρόνια, εσύ και η οικογένειά σου θα βρίσκεστε υπό τη βασιλική προστασία. Θα σας παρέχεται ενδυμασία, διατροφή και εκπαίδευση από τα λεφτά του τσάρου, και κανείς δεν θα σας αρνηθεί τίποτα απ’ όσα χρειάζεστε ή επιθυμείτε. Αλλά… αν σε δύο χρόνια η αρκούδα δε μιλάει… θα μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή που σκέφτηκες αυτήν την πρόταση. Θα εύχεσαι να σε είχε σκοτώσει ο δήμιος… Καταλαβαίνεις, έτσι;»

-Μάλιστα, μεγαλειότατε.

-Ωραία. Φρουροί. φώναξε ο τσάρος. «-Να οδηγηθεί ο ράφτης στο σπίτι του με την άμαξα της Αυλής. Δώστε του δύο σακούλες χρυσάφι, φαγητό και δώρα για τα παιδιά του. Τώρα! Έξω!»

Ο ράφτης, υποκλινόμενος και περπατώντας προς τα πίσω, άρχισε να αποσύρεται μουρμουρίζοντας ευχαριστίες.

-Μην ξεχνάς ράφτη. Του είπε ο τσάρος σημαδεύοντάς τον με το δάχτυλο. «-Αν σε δύο χρόνια η αρκούδα δεν μιλάει…»

Ενώ όλοι στο σπίτι έκλαιγαν για το χαμό του πατέρα της οικογένειας, ο ράφτης εμφανίστηκε στο σπίτι με την άμαξα του τσάρου χαμογελαστός, ευτυχισμένος και φέρνοντας δώρα σε όλους. Η γυναίκα του ράφτη δεν πίστευε στα μάτια της. Ο άντρας της, ο οποίος λίγες ώρες πριν είχε οδηγηθεί στο δήμιο, επέστρεφε τώρα πανηγυρίζοντας, νικητής και πλούσιος…

Όταν έμειναν μόνοι, της διηγήθηκε τα γεγονότα.

-Είσαι τρελός. Φώναξε η γυναίκα. «-Να μάθεις την αρκούδα του τσάρου να μιλάει! Εσύ, που ούτε καν έχεις δει αρκούδα από κοντά. Είσαι τρελός. Να μάθεις μια αρκούδα να μιλάει… Τρελός, είσαι τρελός…»

-Ηρέμησε. Γυναίκα, ηρέμησε. Κοίτα, θα μου έκοβαν το κεφάλι αύριο την αυγή, και τώρα έχω δύο χρόνια. Σε δύο χρόνια μπορεί να συμβούν τόσα πράγματα… σε δύο χρόνια. Συνέχισε ο ράφτης, «-μπορεί να πεθάνει ο τσάρος… μπορεί να πεθάνω εγώ… αλλά το πιο σημαντικό… μπορεί να μιλάει η αρκούδα!»