Θρησκευτικός προσηλυτισμός στα παιδιά

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι σήμερα οι γονείς που έχουν υιοθετήσει κάποια θρησκεία, επιδιώκουν να την περάσουν στα παιδιά τους και αυτό από κάποιους ονομάζεται «θρησκευτικός προσηλυτισμός στα παιδιά». Αυτό όμως δεν

ισχύει και στο άρθρο αυτό θα έχουμε άρση αυτής της θέσης.

Υποστηρίζεται ότι η βάπτιση από μικρή ηλικία, οι θρησκευτικές δραστηριότητες που υποχρεώνουν το παιδί να κάνει μαζί με τους γονείς του και η ενημέρωση για τη θρησκεία που πιστεύουν προς το παιδί, το κάνουν να υιοθετεί τη θρησκεία των γονέων χωρίς να το έχει επιλέξει αλλά αντίθετα να έχει χειραγωγηθεί. Αυτοί που το ισχυρίζονται θεωρούν ότι τα παιδιά τους τα αφήνουν ελεύθερα να αποφασίσουν ποια θρησκεία θα ακολουθήσουν.

Υπάρχει μια αντίφαση στη θέση αυτή. Έστω λοιπόν ότι ο θρησκευτικός προσηλυτισμός στα παιδιά υφίσταται, το ίδιο δεν κάνουν οι άθεοι στα δικά τους παιδιά; Μπορεί να μην πιστεύουν σε κάποια θρησκεία, όμως οι περισσότεροι άθεοι ποτίζουν τα παιδιά τους με δηλητήριο κατά των θρησκειών και κυρίως κατά του Χριστιανισμού, αποτρέποντας τα να ερευνήσουν και ίσως να πιστέψουν.

Έστω πάλι ότι ισχύει ο θρησκευτικός προσηλυτισμός στα παιδιά, γιατί υπάρχουν τόσοι άθεοι; Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έχουν άποψη και αμφισβητούν τις θρησκείες; Εκεί δεν υπάρχει χειραγώγηση; Αν πάτε μια βόλτα στο ελληνικό ίντερνετ θα βρείτε πάρα πολλούς που δεν πιστεύουν σε κάποια θρησκεία αλλά αντίθετα την κατακρίνουν, είτε κάνοντας σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα, είτε γράφοντας άρθρα. Προβάλλεται επίσης ότι εξαρτάται από τη χώρα που θα γεννηθείς αν θα γίνεις Χριστιανός, Βουδιστής, Ινδουιστής, Μωαμεθανός κλπ. Αυτό πάλι δεν ισχύει γιατί όπως ανέφερα προηγουμένως υπάρχουν πολλοί άθεοι και στην Ελληνική επικράτεια αλλά και γενικότερα στον κόσμο. Δεν ανέφερα όμως ότι υπήρξαν πολλές περιπτώσεις που είχαμε όχι κατάργηση αλλά αλλαγή των θρησκευτικών πεποιθήσεων. Πολλοί άνθρωποι από Μουσουλμάνοι γίνανε Χριστιανοί, αξιοσημείωτο παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι επί Τουρκοκρατίας το φαινόμενο αυτό ήταν πάρα πολύ συχνό.

Κύριο επιχείρημα για να υποστηριχθεί η θέση του θρησκευτικού προσηλυτισμού στα παιδιά, είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι ακολουθούν τη θρησκεία της οικογένειας από συνήθεια. Δε μπορούμε να πούμε ότι ισχύει απόλυτα αυτό. Αναφέρω ότι σχεδόν όλοι οι άθεοι της Ελληνικής επικράτειας είναι από Χριστιανικές οικογένειες και ο αριθμός τους όχι μόνο είναι αξιοσημείωτος, αλλά αποτελούν ένα μεγάλο μέρος του Ελληνικού πληθυσμού. Πολλούς άθεους έχουμε επίσης και στις Σκανδιναβικές χώρες, όπως στη Σουηδία για παράδειγμα. Επιπρόσθετα, πολλοί ερευνούν και μετά αποφασίζουν αν θα ακολουθήσουν κάποια θρησκεία ή όχι αλλά ακόμα και αυτοί που δεν το κάνουν η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική τους γιατί δεν φρόντισαν να ενημερωθούν αλλά αρκέστηκαν σε αυτά που τους είπανε από το σπίτι τους, αλλά και πάλι αυτό δεν συνεπάγεται «θρησκευτικό προσηλυτισμό».

Πράγματι η οικογένεια ασκεί επιρροή στην επιλογή της θρησκείας, αλλά δε το κάνει με σκοπό να χειραγωγήσει αλλά με σκοπό να ενημερώσει. Οι γονείς λοιπόν θα διδάξουν τα παιδιά τους τρόπους καλής συμπεριφοράς, θα δείξουν τα ήθη και τα έθιμα που έχει η Πατρίδα και εννοείται ότι θα ενημερώσουν τα παιδιά για αυτό που πιστεύουν επί του θεωρητικού και επί του πρακτέου. Θεωρείται αυτό προσηλυτισμός; Έστω όμως ότι είναι έτσι. Προσηλυτισμό πρέπει να θεωρήσουμε και οτιδήποτε μαθαίνει ο γονέας στα παιδιά του, όπως τρόπους συμπεριφοράς, όπως την καλλιέργεια πατριωτικής συνείδησης... Αν λοιπόν η πληροφόρηση για κάποια θρησκεία θεωρείται χειραγώγηση ας παραδεχτούν ότι κάνουν ακριβώς το ίδιο και οι άθεοι. Θα μου πείτε ότι στην ουσία και οι άθεοι κάνουν ακριβώς το ίδιο, λέγοντας στα παιδιά τους να μην πιστέψουν, δηλαδή τα ενημερώνουν για τις θέσεις τους. Εγώ είμαι σύμφωνος και στην ουσία αυτό κάνουν, όμως πάλι πρέπει να παραδεχτούν την ανυπαρξία του θρησκευτικού προσηλυτισμού στα παιδιά.

Ζούμε στην εποχή της πληροφόρησης και μπορούμε να μάθουμε οτιδήποτε θελήσουμε. Είναι τουλάχιστον αστείο να ισχυρίζεται κάποιος ότι υπάρχει θρησκευτικός προσηλυτισμός από την οικογένεια, όταν υπάρχουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και κυρίως το Διαδίκτυο με το οποίο η έρευνα πάνω στο οτιδήποτε γίνεται πολύ πιο εύκολα και έτσι το άτομο έχει πρόσβαση σε όλες τις αντικρουόμενες απόψεις, άρα και τις θρησκευτικές απόψεις. Η επιλογή θρησκείας λοιπόν όπως καταλαβαίνετε μπορεί να γίνει αντικειμενικά έχοντας όλες τις πληροφορίες μπροστά μας. Επομένως, η μικρή επιρροή που ασκείται από την οικογένεια, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να επηρεάσει και να δεσμεύσει το άτομο, αν το ίδιο είναι πρόθυμο να μάθει.

Η οποιαδήποτε επιρροή από την οικογένεια δεν έχει δεσμευτικό χαρακτήρα όσο αναφορά την επιλογή της θρησκείας. Η οικογένεια θα σου πει: «Παιδί μου, πιστεύουμε στον Χριστιανισμό για αυτόν και για αυτόν τον λόγο.», αυτό εκτός του ότι δεν αποτελεί χειραγώγηση δεν δεσμεύει το άτομο στην επιλογή της θρησκείας. Κάθε άτομο έχει άποψη και κρίση, αρκεί να τα αξιοποιήσει σωστά. Η έρευνα λοιπόν για το οτιδήποτε όχι μόνο είναι θεμιτή αλλά και αναγκαία. Η πληροφορία είναι σε τόσο μεγάλο όγκο σήμερα που το άτομο έχει την αποκλειστική ευθύνη αν πιστεύει κάτι μόνο και μόνο επειδή του το είπαν κάποιοι, εν προκειμένω τη θρησκεία.