Απογυμνωμένοι από την ουσία μας

«Κόκκινη κλωστή δεμένη

Στην ανέμη τυλιγμένη,

Δώσ’ της κλώτσο να γυρίσει

Παραμύθι ν’ αρχινήσει»

Και τώρα πού οἱ ανέμες πιά δεν γυρίζουν Τώρα πού ούτε καν γνωρίζουμε τί ήταν οἱ ανέμες

Πώς θ’ αρχινήσει το παραμύθι, πού έκανε τη ζωή αληθινότερη από την καθημερινότητα τού βίου;

Μιά φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, η ψυχή τ’ ανθρώπου ήτανε τόσο όμορφη, άσπιλη κι αγνή πού την ονόμασαν Χιονάτη! Η πεντάμορφη όμως, χιονάτη ψυχή δηλητηριάστηκε κι έκτοτε

οἱ άπλοι καθημερινοί άνθρωποι πού από ένστικτο συνεχίζουν ν’ αναζητούν  χρυσό -έξω όμως και όχι μέσα τους, για αυτό παραμένουν νάνοι- τοποθετούν με καημό και ευλάβεια τούτη τη χιονάτη χαμένη ωραιότητα μέσα σέ γυάλινα φέρετρα- βιτρίνες μουσείων- για να μπορούν όλοι να τη βλέπουν ἀλλά δυστυχώς χωρίς να την αγγίζουν.

Στο παραμύθι ωστόσο, υπήρχε πάντα η πριγκηπική εκείνη συνειδητότητα πού ποθούσε, όχι απλώς να δει ἀλλά κυρίως ν’ αγαπήσει, για αυτό θα άγγιζε και θα ανάσταινε την ωραία Κοιμωμένη –Ψυχή- ξυπνώντας μαζί της ολόκληρο το βασιλικό γένος των ανθρώπων, αναγκάζοντας τη σταματημένη ζωή να ξαναλειτουργήσει.

Γιατί δεν αρκεί να δούμε ή να μάθουμε ἀλλά πρέπει να ξαναλειτουργήσουμε αυτά πού μάς βοηθούν να ορίζουμε τη μοίρα μας.

Έτσι ζουν οἱ πρόγονοι καλά κι οἱ απόγονοι καλύτερα.

Με τη σοφία του, ὁ απλοϊκός κάποτε λαός μας, ή πιο σωστά με την αγαθότητά του -ήτανε κάποτε σοφία και αγαθότητα ένα- είδε μετά την άλωση τον βασιλιά του να μαρμαρώνει.

Κι αλήθεια μαρμάρωσαν οἱ αργαλειοί, τα κονδύλια, η σμίλη πού από την πέτρα έβγαζε φως. Μαρμάρωσε η ελληνικότητα πού οδηγούσε τον κόσμο και σερνόμαστε έκτοτε από βιτρίνα σέ βιτρίνα, από γυάλινο φέρετρο σέ γυάλινο φέρετρο αναπολώντας :

«Περασμένα μεγαλεία διηθώντας τα να κλαις» Δ. Σολωμός

Ιερή παρακαταθήκη η μνήμη πού τ’ αντικείμενα ὡς ιερά προσκυνητάρια τη διασώζουν.

Η μνήμη μπορεί να πηγάζει από το χθες αλλά ανήκει στο σήμερα για να διαμορφώνει το αύριο. Με άλλα λόγια η φύση της είναι λειτουργική. Για αυτό και δεν έχει σχέση τόσο με τα αντικείμενα αλλά κυρίως με τη δυναμική εκείνης της ψυχής πού τα δημιούργησε.

«Το να χάσει ένας λαός τίς μορφές με τίς οποίες εκφράζονταν είναι λυπηρό, ἀλλά το να χάσει τον τρόπο και τον δρόμο να δημιουργεί ανάλογες, ισόκυρες μορφές είναι τραγικό. Τότε δεν χάνει την περιουσία του, χάνει την ουσία του». (Γιώργος Κόρδης).