Το μέγα πρόβλημα του ανθρώπου

Το μέγα πρόβλημα του ανθρώπου είναι ότι ενώ σκέφτεται (γιατί η σκέψη είναι νόμος που διέπει τη μορφή ζωή άνθρωπος), δεν σκέφτεται με δικές του σκέψεις  αλλά με σκέψεις άλλων (κάτι σαν το copie-paste).

Αυτό που κάνει αυτή την πραγματικότητα τραγική είναι ότι νομίζει ότι εκφράζει δικές του σκέψεις επειδή τις εκστομίζει το δικό του στόμα. Καταντά δηλαδή ένα ασυνείδητο μιμητικό φερέφωνο.

Βλέπει μέσα από τα μάτια άλλων, ακούει με τα αυτιά άλλων και στο τέλος δεν κατανοεί τίποτα, γιατί ο άνθρωπος κατανοεί μόνο ότι είναι προϊόν της δικής του συνείδησης και προϊόν Αγάπης.

Έτσι ο άνθρωπος αντί  να είναι μια μοναδικά ανεπανάληπτη προσωπικότητα, καταντά δυστυχής μαζάνθρωπος χωρίς καμιά ιδιαίτερη αξία.

Αυτή η  τραγική μορφή ζωής άνθρωπος οφείλει να αγωνιστεί τόσο ατομικά όσο και σε συμμαχία με τους συνανθρώπους του, προκειμένου να ξεφύγει από αυτή την προαιώνια παγίδα.

Είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση που την κάνει δυσκολότερη ο ατομικός εγωισμός, το κακό περιβάλλον, η οκνηρία, οι εκμεταλλευτές & απάνθρωποι συνάνθρωποι, ο άκρατος υλισμός και η απομάκρυνση από την πνευματική Πηγή και τα ανώτερα Ιδεώδη (όπως η Ελευθερία &  η Δικαιοσύνη).

Μόνη λύση φαίνεται να είναι  η δημιουργία προσωπικότητας, που θα βασίζεται στην ατομική πείρα και θα εκφράζει προσωπική νοοτροπία, απόρροια ατομικής συνείδησης.

Όμως,  ακόμα και  αν όλη αυτή η  επίπονη και πολυετή διεργασία  τύχει ευνοϊκής κατάληξης, δεν πρόκειται να ανακουφιστεί ο άνθρωπος από τα δεινά του, αν δεν εμβαπτίσει όλη τη ζωή του στην Αγάπη.

Τοιουτοτρόπως θα μπορεί να εκφράζει καλοσύνη-συμπόνοια-ανεκτικότητα προς τους συνανθρώπους του, ταυτόχρονα με την αυστηρότητα –αυτοκυριαρχία – δικαιοσύνη με τα οποία οφείλει να υπερασπίζεται τους πολύτιμους καρπούς των προσπαθειών του.

Αυτό είναι το μέγα πρόβλημα του ανθρώπου, να αποκτήσει Συνείδηση εμβαπτισμένη στην Αγάπη.