«Κατεστραμμένος, πλέον, μετανιώνω που δεν έφυγα όταν ήμουν 30»

Επιστολή από έναν ακόμα Έλληνα που αποφάσισε να αγοράσει εισιτήριο χωρίς επιστροφή και να δοκιμάσει στο εξωτερικό για μία καλύτερη ζωή.

Ήρθε λοιπόν και η δική μου σειρά, όπως τόσων φίλων και γνωστών πριν από εμένα. Στα 52 μου πλέον, με 2 πτυχία, 3 γλώσσες και ένσημα από τα 18, αφού σπούδασα εργαζόμενος. Φυσικά δεν πρόκειται να επιστρέψω πίσω. Όχι μόνο εγώ, αλλά τον Ιούνιο μόλις τελειώσει το σχολείο θα πάρει κι ο γιος μου τον δρόμο για το αεροδρόμιο και θα είναι χωρίς επιστροφή και γι’ αυτόν –ξέρει ότι πρέπει να «στήσει» τη ζωή του μακριά απ’ αυτόν τον τοξικό τόπο.

Φτάνει πια! Όπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις σιχαμάρα. Ένας εμφύλιος σε εξέλιξη τα τελευταία 7 χρόνια. Δώσε φαγωμάρα και εμφύλιο στον Έλληνα και πάρε του την ψυχή.  Αυτός φυσικά δεν φταίει ποτέ και για τίποτα. Πρώτα του φταίνε οι κακοί ξένοι και μετά οι Έλληνες πολιτικοί. Το ποιος τους ψηφίζει αυτούς τους τελευταίους είναι ένα μυστήριο….

Μετά από 7 χρόνια δεν έχουμε ακόμη συμφωνήσει ποιο είναι το πρόβλημα, γιατί φτάσαμε εδώ. Αν καταλαβαίναμε το πρόβλημα θα μπορούσαμε να βρούμε τη λύση. Αντί γι’ αυτό πορευόμαστε με φαγωμάρα, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς πρόγραμμα. Δεν αλλάζουμε και γι’ αυτό βουλιάζουμε συνεχώς βαθύτερα.

Τίποτα δεν λειτουργεί πλέον! Δεν υπάρχουν δομές, δεν υπάρχουν θεσμοί, μόνο διαφθορά, απραξία και ανικανότητα σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής. Γεμίσαμε κρατικοδίαιτους τενεκέδες που κάνουν θόρυβο χωρίς ουσία, καβαλημένα καλάμια, χωρίς ούτε ένα ένσημο στον ιδιωτικό τομέα, που ισχυρίζονται ότι αυτοί θα μας σώσουν, αλλά στην πραγματικότητα επιζητούν πρώτο, δεύτερο ή και …τρίτο μισθό απ’ το δημόσιο πρυτανείο (συν φυσικά όλα τα «εξτραδάκια» που συνεπάγεται η καρέκλα).

Οι σοβαροί, οι ικανοί, οι γνώστες μένουν σιωπηλοί και όταν μιλούν δεν ακούγονται. Έχουν εγκαταλείψει οι περισσότεροι την προσπάθεια να συμμετάσχουν στο δημόσιο γίγνεσθαι και ο καθένας προσπαθεί μόνος να λύσει το ατομικό του πρόβλημα.

Αυτή είναι η ξεκάθαρη παραδοχή ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει πια σε αυτή τη χώρα. Μια χώρα χωρίς θεσμούς σε λειτουργία, μια αρένα σύγκρουσης συντεχνιών και συμφερόντων. Ίσως ήταν πάντα έτσι, τώρα όμως μίκρυνε πολύ η πίτα και δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Όποιος προλάβει και αρπάξει πρώτος το κομμάτι του διπλανού του….

Το χειρότερο που συμβαίνει είναι η αφαίμαξη αυτής της χώρας. Δεν φεύγουν μόνο οι νεότεροι, φεύγουν και οι 50άρηδες (η γενιά μετά αυτήν «του Πολυτεχνείου»), δηλαδή αυτοί που με τις γνώσεις, την εμπειρία και τις ικανότητές τους θα μπορούσαν να σταματήσουν την σημερινή κατρακύλα και να «τραβήξουν το κάρο», δίνοντας  τη σκυτάλη σε 10-15 χρόνια στους σημερινούς 30άρηδες (που φεύγουν πρώτοι και καλύτεροι). Όλοι αυτοί που φεύγουν είναι «προδότες» για τους κρατικοδίαιτους και τον ανθρωποπολτό που δεν μπορεί να ζήσει μακριά από το δημόσιο.

Μια χώρα φτωχή, χρεωμένη, χωρίς ομόνοια, χωρίς θεσμούς, χωρίς στόχους και χωρίς ανθρώπους τι μέλλον μπορεί να έχει; Τα χειρότερα είναι μπροστά, η φτωχοποίηση θα συνεχιστεί και η εξαθλίωση θα ενταθεί.

Η (απαξιωμένη) ιδιωτική περιουσία είτε θα δημευτεί μέσω των τραπεζών είτε θα «κρατικοποιηθεί» μέσω των αβάσταχτων φόρων και όλες οι υποδομές και οι παραγωγικές μονάδες θα περάσουν σε άλλα, «δυνατά» χέρια συμβάλλοντας έτσι στην αποπληρωμή σε βάθος δεκαετιών του δημόσιου χρέους (το οποίο ειρήσθω εν παρόδω 7 χρόνια τώρα δεν σταμάτησε να βαρύνεται ετησίως με 9 δις για πληρωμή πρόωρων συντάξεων…). Οι σημερινοί 50άρηδες κάτι θυμόμαστε, αφού μεγαλώσαμε με το «Κρατικό Μονοπώλιο» σε αλάτι, σπίρτα, τραπουλόχαρτα κλπ.

«Εντάξει, οι τωρινοί είναι τελείως ανίκανοι, αλλά σύντομα θα έρθει ο Μητσοτάκης που είναι ρεαλιστής και ικανός και θα διορθωθούν τα πράγματα» θα πει κάποιος. Αν περάσει ένα 24ωρο στο κτήριο της οδού Πειραιώς και ακούσει αυτά που λέγονται στους διαδρόμους και τις αίθουσες θα συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δεν θα αλλάξει.

Μιλάμε για κόμμα εξουσίας, φιλικό (λέει) στις επενδύσεις, που όμως δεν θέλει την κωδικοποίηση της νομοθεσίας ούτε και  έχει ξεκάθαρα ορίσει (και βροντοφωνάξει!) τι σημαίνει «στρατηγική επένδυση» ούτε και έχει πρώτη προτεραιότητα την επίλυση του χρόνιου νεοελληνικού βραχνά, των χρήσεων γης.

Η χώρα αυτή δεν μπορεί να λειτουργήσει με υπερτροφικό δημόσιο-τέρας, αρχαιολογίες, δασαρχεία και δικαιοσύνη-αραμπά! Δεν μπορεί να λειτουργήσει με 95 θεωρητικές σχολές (φιλοκαλούμεν  τε γαρ μετ’ ευτελείας…), χωρίς τεχνική εκπαίδευση και χωρίς σύνδεση των πολυτεχνείων με την παραγωγή. Δεν μπορεί να λειτουργήσει με μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους που κλείνουν στις 3 το μεσημέρι και με δημόσιες υπηρεσίες που δεν σηκώνουν καν το τηλέφωνο (για email δεν μιλάμε!). Δεν μπορεί να λειτουργήσει με 3 εκατ. συνταξιούχους (το 1 εκατ. είναι κάτω των 60 ετών!), 1 εκατ. δημόσιους και δημοτικούς υπαλλήλους, 2,5 εκατ. εργαζόμενους και 1,5 εκατ. ανέργους! Δεν μπορεί να λειτουργήσει με ΑΕΙ που παράγουν δημόσιους υπαλλήλους. Δεν μπορεί να λειτουργήσει με μέσο (λόγω ΔΕΚΟ) μισθό 1000 ευρώ και μέση σύνταξη 700 ευρώ.

 Όλα είναι ένα κουβάρι που δεν λύνεται, μόνο κόπτεται. Για να μην μιλήσουμε για τις ήδη στρωμένες «νάρκες» των επόμενων χρόνων (απλή αναλογική, κόφτης, μέτρα μετά το 2018, εκλογές λόγω ΠτΔ, ανάπτυξη 3.5% για την επόμενη πενταετία και μετά 2% αενάως).

Κατεστραμμένος πλέον, μετανιώνω που δεν έφυγα πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν 30.  Και να πεις ότι δεν προσπάθησα; Προσπάθησα πολύ, τα πάντα και για πολύ καιρό. 7 χρόνια! Είναι απίστευτο πόσα προβλήματα δημιουργούνται σε όποιον αποπειραθεί να προσπαθήσει. Όλα είναι φτιαγμένα έτσι που τίποτα, ΤΙΠΟΤΑ, να μην μπορεί να ευδοκιμήσει.

Μεταναστεύω με μια πικρή γεύση, διότι τώρα φεύγω (με δανεικά…) για να μπορέσω να επιβιώσω, εδώ δεν μπορώ να ζήσω πια.

Έγραψε ο Νίκος Δήμου («Η δυστυχία να είσαι Έλληνας») πριν από χρόνια: «Κλείσε μέσα στην καρδιά σου την Ελλάδα και θα πάθεις έμφραγμα».