Το χωράφι σου Του Στέφανου Ξενάκη

Σου έδωσαν ένα χωράφι. Δε στο χρωστάγανε. Σου είπαν να το φροντίζεις. Σου έμαθαν τα βασικά. Να το σκάβεις. Να το ποτίζεις. Να του βάζεις λίπασμα. Να το αερίζεις. Να το ανανεώνεις. Να το ξεκουράζεις. Να το αγαπάς.

Κάποιοι έκαναν αυτό που τους είπαν. Υπάκουσαν. Αλλά μετά σταμάτησαν. Θεώρησαν ότι ξέρουν. Και δε φρόντισαν να μάθουν άλλα.

Κάποιοι δεν άκουσαν ούτε αυτά που τους είπαν. Έκαναν του κεφαλιού τους. Θύμωσαν. Έκαναν το αντίθετο. Για να τους τιμωρήσουν. Αλλά τελικά τιμώρησαν τον εαυτό τους. Και το χωράφι τους ξεράθηκε.

Κάποιοι αποφάσισαν να μάθουν κι άλλα. Και την έψαξαν. Και ρώτησαν. Άνοιξαν βιβλία, διάβασαν, άκουσαν. Κι έμαθαν το σημαντικότερο. Ότι δεν ξέρουν. Κι αποφάσισαν να μαθαίνουν. Όσο ζουν.

Κι άλλαξε η ζωή τους. Κι άλλαξαν και τις ζωές των άλλων. Και το χωράφι τους έγινε παράδεισος.

Άλλοι τα ‘βαλαν με την τύχη. Που δεν τους έδωσε χωράφι πάνω στη θάλασσα. Που δε βρέχει παραπάνω. Που αυτοί που τα κατάφεραν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη. Κάποιοι από δαύτους προσπάθησαν να φτιάξουν ένα άλλο σύστημα. Που θα παίρνει από τους πλούσιους και θα δίνει στους φτωχούς. Με το ζόρι. Αντί να δουν τι κάνουν οι πλούσιοι και να το μιμηθούν. Είναι αυτοί που θέλουν να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Έστω, να ξεραθεί το χωράφι του.

Κάποιοι κρυώνουν το χειμώνα. Κάποιοι άλλοι ζεσταίνονται το καλοκαίρι. Κάποιοι ζεσταίνονται το καλοκαίρι ΚΑΙ κρυώνουν το χειμώνα. Κάποιοι δεν ξέρουν τι θέλουν. Κάποιοι άλλοι απλά θέλουν να μη θέλουν. Θεωρούν ότι αν δεν τους αρέσει ο Γενάρης, αρκεί να τον σκίσουν απ’ το ημερολόγιο. Και ποστάρουν να τον σκίσουν κι οι υπόλοιποι. Αλοίμονο σε αυτούς που δεν τον σκίσουν.

Αλλά ο Γενάρης είναι δεδομένος. Όπως κι όλοι οι μήνες. Κι όλες οι εποχές. Υπάρχει εποχή για να σπείρεις κι εποχή για να θερίσεις. Εποχή για να ποτίσεις κι εποχή για να μεταφυτέψεις. Κάθε φυτό έχει τα δικά του χούγια. Άλλο θέλει σπορά κι άλλο μόσχευμα. Άλλο βολβό κι άλλο μπόλι. Να σέβεσαι τους κανόνες και να ασχολείσαι με το δικό σου το χωράφι. Αν ασχολείσαι με του γείτονα θα ξεραθεί το δικό σου. Δουλειά σου είναι να μεγαλώνεις αυτό που σου έδωσαν για να το παραδώσεις καλύτερο και μεγαλύτερο. Έτσι δουλεύει το σύμπαν. Ό,τι δε μεγαλώνει μικραίνει. Και στο τέλος πεθαίνει. Κάτι σαν το ποδήλατο που όταν δεν προχωράει, πέφτει. Ο καλός ο γεωργός ξέρει να περιμένει. Και να πιστεύει. Πρώτα όμως ξέρει να σπέρνει.

Αλλά κι αυτό στην πορεία το ’μαθε. Με δουλειά. Και με λάθη. Γι’ αυτό μη φοβάσαι τα λάθη. Τα λάθη σου είναι η πείρα σου. Να μαθαίνεις απ’ αυτά. Να φοβάσαι το φόβο για τα λάθη. Όποιος αποφεύγει την αποτυχία αποφεύγει και την επιτυχία. Η ομάδα που κατεβαίνει για να μη φάει γκολ στο τέλος θα χάσει.

Στην αρχή θα ρίξεις παραπάνω νερό. Θα φυτέψεις λάθος εποχή. Θα ξεχάσεις να κλαδέψεις. Θα το κουράσεις το χωράφι σου. Δεν θα το αγαπήσεις. Θα γκρινιάζεις. Θα το’ χεις ξέφραγο. Σκάλα είναι. Και για κάθε σκαλί που δεν πατάς καλά, θα πέφτεις δύο. Σαν το φιδάκι.

Να προσέχεις μόνο να μην κυλάνε απλά οι μέρες σου. Να μη ρέει μόνο η ζωή σου. Κάθε μέρα είναι ένα δώρο. Να το ανοίγεις. Μην το πετάς. Να τη φοβάσαι την εύκολη τη ζωή. Είναι θάνατος. Αργός και σίγουρος.

Να τα αγαπάς τα προβλήματα. Αυτά θα σε πάνε παραπάνω.

Να τα καλοδέχεσαι τα δύσκολα.

Ο καλός ο κορμός δε μεγαλώνει εύκολα

Όσο πιο δυνατός ο άνεμος, τόσο καλύτερο το ξύλο.

 _______________________

Του Στέφανου Ξενάκη