Μια βόλτα με τον πατέρα μου

Θα ήθελα να ήταν δικό μου το κείμενο, αλλά δεν είναι το αντέγραψα γιατί μου άρεσε και το αφιέρωσα στον Αβραάμ που έτσι θα εκφραζόταν για τον πατέρα του τον ΜπάρμπαΣάββα.

Πατέρας με τον γιο του

Πολλά χρονιά πριν, όταν οι γειτονιές μύριζαν βασιλικό και δυόσμο, όταν τις Κυριακές μετά την εκκλησία σε περίμενε το Κυριακάτικο τραπέζι, τότε που οι φωνές των παιδιών ήταν χαρούμενες ακόμη, τότε που όλα ήταν διαφορετικά, τα χρώματα, οι μυρωδιές, η οικογένεια, οι άνθρωποι…

Καιρός πάει που έφυγε ο πατέρας μα ακούω ακόμα τα βαριά του βήματα από την άκρη του δρόμου να έρχεται κουρασμένος απ’ την δουλειά…

Καιρός πάει που έφυγε, αλλά ακόμα ακούω τα λόγια του…

Παιδί μου να προχώρα όρθιος ως το τέλος (ήταν ήρωας πολέμου με τρία παράσημα ανδρείας)…..αυτά βέβαια πότε δεν μέτρησαν, το μεγαλύτερο παράσημο του ήταν όπως έλεγε, τα παιδιά του…

Γιε μου να ξέρεις ότι δεν μπορώ να σου δώσω τίποτα παρά μονό ένα καλό και καθαρό όνομα…

Καιρός πάει που έφυγε και θυμάμαι να πίνει καφέ ώρες ολάκερες με την Μανά μου και να σωζότανε, αυτοί οι δυο έκαναν την καλύτερη παρέα…μια φορά τον ρώτησα: αλήθεια ρε πατέρα, τι λέτε τόσες ώρες μαζί? μου είπε κάτι που με πήρε χρόνια να το καταλάβω, όταν διάβασα ένα χαρτί, κάτι σαν διαθήκη……δεν είχε τίποτα να αφήσει παρά ένα σπιτάκι και αυτό με δάνειο απ’ τον ΟΕΚ, το άφηνε στην μάνα μας…και κατέληγε στο τέλος: Επιθυμώ και παρακαλώ τα παιδιά μου να περιοριστούν στην νόμιμη και μόνο μοίρα τους και όσο θα ζει η Μάνα τους, να την αγαπούν, να την σέβονται και να την προστατεύουν όταν θα έχει ανάγκη προστασίας (16 του Νοέμβρη 1978)

Με πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω πως μου είπε ότι : Το πιο σημαντικό έργο που κάνει ένας πατέρας για τα παιδιά του, είναι να αγαπάει την μάνα τους.!!!!

Δεν με χτύπησε ποτές, μου’ λεγε ότι «-αυτός που έχει δύναμη, δεν υψώνει την φωνή, ούτε και το χέρι….» (για αυτό όλο το ξύλο το έτρωγα απ’ την μάνα μου)…

Ήταν στρατιώτης δέκα χρόνια, Αλβανία, Μέση Ανατολή, Ρίμινι… δεν ζήτησε τίποτα, μου έλεγε να «-μην έχω υποχρέωση σε κανέναν»

Μου έμαθε ποδήλατο, μου έλεγε ότι για να μάθω ποδήλατο, πρέπει να ξέρω ισορροπία, θα σου χρειαστεί η ισορροπία γιε μου, στην ζωή…

Καιρός πάει που έφυγε, δεν μίλαγε πολύ, μα δάκρυζε… κάποιος αργότερα έγραψε ότι «-Λόγια είναι τα δάκρυα»

Έγινα πατέρας, έγινα παππούς….αν με ρωτούσε κάποιος τι θα ήθελα σαν δώρο πιο πολύ στην ζωή μου, θα του απαντούσα: Μία βόλτα με τον πατέρα μου στην θάλασσα, ένα ήσυχο καφενείο, δυο καφέδες και να κοιταζόμαστε στα ματιά… α ρε ΠΑΤΕΡΑ….