Πάτερ, Προσεύχεσθε… χανόμαστε!

Νοσταλγώ τα χωριά, τα νησιά όπως ήταν παλιά στη πατρίδα μας.

Τότε που τα παράθυρα ήταν χωρίς παντζούρια, και χωρίς μπάρες σαν φυλακές, όπως είναι τώρα πλέον σε όλη την Ελλάδα. Είχαν όλα τα παράθυρα κουρτίνες δαντελένιες. όλα τα πρεβάζια τους, μέσα κι έξω, γλάστρες και γλαστράκια. Τα πάντα θύμιζαν ένα παραμύθι. έβλεπες τάξη, καθαριότητα, νοικοκυριό, ομορφιά, χρώματα. Με έπιασε μιά νοσταλγία για το πριν.

Τώρα;….

Πόσα ακούμε κάθε μέρα για την Ελλάδα μας; Γιατί τόσο κακό; Το ξέρουμε καλά το γιατί, αλλά που θα βγει; Πόσες προσευχές; Πρέπει να «λιώσουμε» στη δέηση και στο κλάμα. Πόσοι όμως από μας πράγματι το κάνουμε; Πόσοι κάναμε τα γόνατά μας, γόνατα «γκαμήλας», στην ικεσία και στη γονυκλισία; Πόσοι;…

Όλοι λένε: Πάτερ, προσεύχεστε, χανόμαστε!

-Μα μόνον εγώ;

-Εσύ;

-Το κάνεις; Φτάνει μόνο το ασθενικό δικό μου; Η δική σου κραυγή ευχής και προσευχής; Αρκεί το δικό μου δάκρυ στο κομποσκοίνι ή στη Θεία Λειτουργία; Το δικό σου; Εσύ χύνεις κανένα μπροστά στις εικόνες; Ή μπροστά στη τηλεόραση ( τηλετύφλωση ) βλέποντας τις τούρκικες σειρές ; Ή σε όποια ταινία και εκπομπή μπροστά στα σημερινά βρωμοκάναλα;

Λέμε: πάει χάλια η πατρίδα μας. Δεν φταίμε όμως όλοι μας; Μη μου πείς «όχι» Βάλαμε όλοι μας πλούσιο, «το δε βαριέσαι» την ανευθυνότητα, την αδράνεια, την τεμπελιά και την αθεΐα! Και μετά θέλεις προκοπή; Θέλεις να έλθει αλλαγή; Τίποτα δεν θα έλθει. Άμα δεν σκύψεις βαθιά κάτω το εγώ σου, εσύ κι εγώ, άμα δεν ξυπνήσουμε από την πνευματική νάρκη, τίποτε δεν θα αλλάξει!

Ξύπνα Έλληνα. Ξύπνα Χριστιανέ, μη ζητάς ικεσίες άλλων. Πρώτος καμπούριασε, πέσε κάτω και κλάψε και φώναξε : ΧΡΙΣΤΕ μου!

Τότε μόνον κάτι θα γίνει, πολλά θα γίνουν.

Δια «μαγείας» μην αναμένεις ανατολή, θα είσαι στο σκοτάδι, που μόνος σου μπήκες!