Δύναμη είναι να σου "ξεσκίζουν" την ψυχή.....και εσύ να προχωράς!

Οι άνθρωποι πιστεύουν πως ένα από τα μεγαλύτερα όπλα που έχουν είναι η εκδίκηση, να σου ανταποδώσουν το κακό που έκανες, να σε πληρώσουν με το ίδιο νόμισμα.

Μπορεί να διαφωνώ, αναγνωρίζω όμως την ανθρώπινη αδυναμία, όταν κάποιον τον πνίγει το δίκιο χάνει την ψυχραιμία του, θολώνει και δεν μπορεί να το διαχειριστεί με νηφαλιότητα. Οπότε αναπόφευκτα καταφεύγει στην ανταπόδοση.

Υπάρχει όμως και η άλλη κατηγορία ανθρώπων, εκείνων που δεν χρειάζεται να τους βλάψεις για να σε εκδικηθούν, χρησιμοποιούν αυτήν την μέθοδο απλά και μόνο γιατί δεν υποκύπτεις στο θέλημα τους, δεν συμμορφώνεσαι με τις επιθυμίες και τον τρόπο σκέψης τους, αρνείσαι να ευθυγραμμιστείς με δαύτους υποστηρίζοντας τις ιδέες, τις απόψεις και τα συμφέροντα τους. Κάτι που δεν στο συγχωρούν και οφείλεις να το πληρώσεις.

Ξεκινάει λοιπόν ένας πόλεμος εναντίον σου κατεξοχήν ψυχολογικός με σκοπό να σε καταβάλλει, να σε εξουθενώσει ψυχικά εξουδετερώνοντας κάθε αντίσταση που προβάλλεις, έτσι ώστε αν δεν παραδοθείς αμαχητί τουλάχιστον να παραδεχτείς πανηγυρικά την ανωτερότητα και την ισχύ που έχουν, ικανοποιώντας με αυτόν τον τρόπο, το αρρωστημένο «εγώ» τους. Αποφασίζουν πως πρέπει να πληρώσεις την επιθυμία να διατηρήσεις το δικαίωμα να κουμαντάρεις την ζωή σου, να επιλέγεις ότι σου ταιριάζει απορρίπτοντας οτιδήποτε αποστρέφεσαι. Έτσι διαπιστώνεις ξαφνικά πως το αυτονόητο δεν είναι εφικτό, γιατί κάποιος, κάπου, κάποτε του κάπνισε να σου στερήσει την ελευθερία έκφρασης, Σου απαγορεύει με λίγα λόγια να είσαι αυτό που έχεις επιλέξει θέλοντας σώνει και καλά να σου επιβάλλει το δικό του, με αντάλλαγμα την ηρεμία και την γαλήνη της ψυχής σου.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο και ασυγχώρητο λάθος που μπορεί να κάνει κάποιος. Μου είναι αδιανόητο ότι θέλει να χωρέσω στο «λίγο» που εκπροσωπεί, μόνο και μόνο γιατί οποιοδήποτε άλλο μέγεθος τον στενεύει και δημιουργεί παρενέργειες στο άδειο κουφάρι του.

Με εξοργίζει πραγματικά η κυνικότητα με την οποία παρεμβαίνει στην ζωή μου και η ξετσιπωσιά να πιστεύει πως θα καταφέρει τον σκοπό του. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από κάτι θρασύμια που τολμούν να υποστηρίξουν με προκλητική αναίδεια πως θα με ορίσουν, δειλά ανθρωπάκια που πιστεύουν πως η ξεδιαντροπιά είναι ικανή να μου στερήσει τον ίδιο μου τον εαυτό για να ωφεληθούν οι ίδιοι. Εκεί πραγματικά αγριεύω, γίνομαι άλλος άνθρωπος, δεν υποχωρώ βήμα πίσω, υπερασπίζω λυσσαλέα το δικαίωμα της ελευθερίας μου, δίνοντας να καταλάβουν πως δεν πρόκειται να τους περάσει με τίποτα. Φυσικά η αντίσταση έχει τεράστιο κόστος αφού οι περισσότεροι στην θέση μου υποκύπτουν. Έχω υποστεί τέτοιο ψυχολογικό πόλεμο που αν δεν πίστευα στον Θεό σίγουρα δεν θα τα είχα καταφέρει! Έχω κλάψει αμέτρητες φορές για άδικες συκοφαντίες, αδικαιολόγητη πίεση, ανόητους τσακωμούς, που είχαν ως μοναδικό στόχο να με κάμψουν. Αυτό όμως με έκανε να πεισμώνω ακόμα περισσότερο και να μην διστάζω να τους φωνάζω κατάμουτρα τις ντροπές τους. Επ’ ουδενί δεν ήθελα να πιστέψουν πως φοβόμουν και θα άφηνα την τύχη μου σε τιποτένια ανθρωπάκια σαν και δαύτους, γι’ αυτό δεν υπήρχε μεγαλύτερη ικανοποίηση όταν ταραγμένοι από την αντίδραση μου προσπαθούσαν να ψελλίσουν κάτι την ώρα που τους ξεφώνιζα, χωρίς όμως ποτέ να φτάνει στα αυτιά μου.

Κάποια στιγμή, όμως όλη αυτή η κατάσταση με είχε φέρει στα όρια μου, ένοιωσα να χάνω το κουράγιο μου, να λυγίζω. Υπήρξαν μέρες που ενώ έδειχνα δυνατός και αγέρωχος για να μην τους δώσω το δικαίωμα να χαρούν, η ψυχή μου «αιμορραγούσε». Πονούσε απίστευτα, ήθελα κάπου να ξεσπάσω αλλά δεν μπορούσα, ένοιωθα το βάρος όλου του κόσμου να πέφτει επάνω μου, κάθισα αμέτρητες νύχτες άυπνος αναλογιζόμενος πόσο άδικο ήταν όλο αυτό που συνέβαινε αφού δεν πείραζα κανέναν!

Έπρεπε όμως να βρω τρόπο αντιμετώπισης γιατί η πίεση αυτής της κατάστασης, μέρα με την μέρα μεγάλωνε και έφτασε κάποια στιγμή να νοιώθω πως ξεσκίζουν την ψυχή μου χωρίς να μπορώ να την προστατεύσω. Οι συζητήσεις με φίλους δεν με ανακούφιζαν, έλεγα τα ίδια και τα ίδια και στο τέλος γινόταν πιο κουραστικό απ’ ότι πραγματικά ήταν, ένοιωθα πως χρειαζόμουν επειγόντως να αντλήσω από κάπου δύναμη να το διαχειριστώ όπως έπρεπε. Η μοναδική λύση ήταν να σκεφτώ κάτι που θα μου έδινε χαρά και θα με βοηθούσε να χαλαρώσω.

Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε, ήταν τα παιδιά, πάντα αισθανόμουν ευφορία μαζί τους, έτσι αποφάσισα να πηγαίνω σε παιδικές χαρές, καθόμουν λοιπόν σε ένα παγκάκι και τα χάζευα, έβλεπα τις αντιδράσεις τους, άκουγα τις συζητήσεις τους και πολλές φορές επιδίωκα να συμμετέχω. Πιάναμε την κουβέντα και εκείνος ο απίστευτος συνδυασμός αλήθειας και αθωότητας που έχουν με έκανε να ξεκαρδίζομαι και να ξεχνιέμαι. Φαντάσου, στην αρχή παρέμενα για κανένα μισάωρο και κατέληξα τελικά να φεύγω από εκεί ύστερα από δύο, τρεις ώρες, ένοιωθα τόσο ανάλαφρος και ήρεμος που όλα φάνταζαν καλύτερα. Κοιτούσα αυτά τα μικρά πλασματάκια και συνειδητοποιούσα πόσες χαρές προσφέρει η ζωή δωρεάν και εγώ ο χαζός την σπαταλούσα άδικα. Κατανόησα πως ήταν ανεπίτρεπτο να αφήνω να με επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό η ασημαντότητα και η κατάντια τιποτένιων ατόμων, θύμωσα πολύ με τον εαυτό μου, συνειδητοποίησα πως τελικά είχα πέσει στην παγίδα τους, αφού με είχαν φέρει σε αυτή την κατάσταση. Μπορεί να έδειχνα το αντίθετο προς κάθε κατεύθυνση, αλλά αυτή ήταν η αλήθεια. Και αν ήθελα να νικήσω όφειλα να την δω κατάματα.

Τότε ήταν που πήρα την μεγαλύτερη απόφαση της ζωής μου, θα προχωρούσα μπροστά αντιμετωπίζοντας τα πράγματα όπως ακριβώς έρχονται με ψυχραιμία και θετική διάθεση, χωρίς μεμψιμοιρίες, άγχος, παράπονα, γιατί και πως, από την στιγμή που δεν υπήρχε ανθρώπινη απώλεια όλα έφτιαχναν!

Σταμάτησα λοιπόν να δίνω σημασία σε οτιδήποτε έφθειρε την ψυχή μου, αντί να εστιάζω στο γεγονός, εξέταζα ποιο ήταν το μάθημα που έπρεπε να πάρω από την συγκεκριμένη δοκιμασία. Τι σημαντικό όφειλα να κατανοήσω που ήταν αναγκαίο για να πάω παρακάτω. Ανέπτυξα τέτοιο μηχανισμό μέσα μου που οποιοσδήποτε με στεναχωρούσε ή προσπαθούσε να με βλάψει τον παραμέριζα κατευθείαν και φερόμουν σαν να μην υπήρχε, όσες προσπάθειες και να έκανε για το αντίθετο, προσέκρουε πάντα στην επιδεικτική αδιαφορία μου, που σύντομα τον κούραζε και αναγκαζόταν να παραιτηθεί!

Άρχισα να νοιώθω πάλι δυνατός, ισχυρός, σίγουρος ότι κανείς δεν ήταν ικανός να μου κάνει κακό, τίποτα δεν μπορούσε να με «αγγίξει» αν δεν το επέτρεπα Εγώ.

Όσες τρικλοποδιές μου έβαζαν είχα εκπαιδεύσει τον εαυτό μου να κοιτάζει το δάσος και όχι το δέντρο, έτσι δεν είχαν ποτέ το αποτέλεσμα που επιδίωκαν. Με στεναχωρούσαν τόσο όσο διαρκούσε ένα τσιγάρο, με το σβήσιμο έσβηνε μαζί οτιδήποτε αρνητικό, δεν μπορούσε τίποτα πλέον να διαταράξει την γαλήνη της ψυχής μου η οποία είναι ότι σπουδαιότερο και πολυτιμότερο έχω κατακτήσει στην ζωή μου. Προσφέρει ηρεμία και εσωτερική ισορροπία να βλέπεις ξεκάθαρα τα πράγματα για να μπαίνουν στην σωστή τους θέση, επιτρέπει να νοιώθεις στο έπακρο κάθε συναίσθημα, είτε χαράς, είτε λύπης. Αντιλαμβάνεσαι γρήγορα οτιδήποτε δεν σου ταιριάζει και το απομακρύνεις χωρίς να ξοδεύεις αναίτια ψυχή στο πρόσκαιρο το ανούσιο και το ευτελές.

Και όταν αγαπάς είναι ολοκληρωτικό, αφοσιώνεσαι, φροντίζεις, προστατεύεις, ποθείς, επιθυμείς, χωρίς όρια και όρους και όταν αυτό σου επιστρέφεται, καταλαβαίνεις πως η ζωή έχει ένα μοναδικό τρόπο να πατσίζει, για όλες τις δοκιμασίες που πέρασες