Μην αλλοιώνουμε τα βαφτιστικά μας ονόματα

Με το θέμα έχω ασχοληθεί ξανά, όμως το είδα αναρτημένο το παρακάτω άρθρο και επειδή με εκφράζει εν πολλοίς και είναι ανώνυμο, αναρτημένο δε σε πολλές «Χριστιανικές» ιστοσελίδες, το μετέφερα και στον «Πυθαγόρα»

Το κακό πραγματικά παράγινε. Σπάνια σήμερα, στην εποχή της ματαιοδοξίας και επίδειξης, παραμένει απείραχτο το βαπτιστικό μας όνομα. Δηλαδή το όνομα που εκφωνήθηκε από τον ανάδοχό μας και τον ιερέα την ώρα του μεγάλου Μυστηρίου του Αγίου Βαπτίσματος και το είχε δώσει ο σαρκικός μας πατέρας την όγδοη από τη γέννησή μας ημέρα αλλοιώνεται.

Η Αχλαδιά

Μην κρίνεις ένα δέντρο ή έναν άνθρωπο από μια περίοδο της ζωής του

Πολλές φορές, αν όχι πάντα, κρίνουμε έναν άνθρωπο, παρατηρώντας τον σε μια περίοδο της ζωής του. Κι αυτό αποτελεί πάντα ένα πολύ μεγάλο λάθος. Έχουμε δει ανθρώπους που όταν ζούσαν μια εύκολη ζωή ήταν καλοί, συμπονετικοί, γενναιόδωροι. Όταν όμως τα πράγματα δυσκόλεψαν γι’ αυτούς, τότε έγιναν άκαρδοι, επιθετικοί και ανελέητοι με τους άλλους. Το ίδιο ισχύει όμως και αντίστροφα. Σπουδαίες προσωπικότητες αναδύθηκαν όταν αντιμετώπισαν μεγάλες δυσκολίες στη ζωή τους.

Διόδωρος Σικελιώτης – Οι αρχαίοι Έλληνες που επισκέφτηκαν την Αίγυπτο

Ποιοι από τους ονομαστούς για τη σύνεση και τη μόρφωση τους Έλληνες επισκέφτηκαν την Αίγυπτο την αρχαία εποχή για να γνωρίσουν τα έθιμα και τον πολιτισμό της.

Οι ιερείς των Αιγυπτίων ιστορούν από τις καταγραφές στα ιερά τους βιβλία ότι τους επισκέφτηκαν τα παλαιά χρόνια ο Ορφέας, ο Μουσαίος, ο Μελάμπους και ο Δαίδαλος, καθώς και ο ποιητής Όμηρος και ο Λυκούργος ο Σπαρτιάτης, ο Σόλων ο Αθηναίος και ο φιλόσοφος Πλάτων, ήλθε επίσης ο Πυθαγόρας ο Σάμιος και ο μαθηματικός Εύδοξος, καθώς επίσης ο Δημόκριτος ο Αβδηρίτης και ο Οινοπίδης ο Χίος.

Ότι δίνεις στη ζωή, πάντα σου επιστρέφει.

Ο Γιώργος σχεδόν δεν είχε δει την κυρία, μέσα στο σταματημένο αυτοκίνητο στην λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Έβρεχε πάρα πολύ και ήταν νύχτα. Κατάλαβε όμως πως η γυναίκα είχε ανάγκη από βοήθεια. Έτσι σταμάτησε το αυτοκίνητο του και πλησίασε.

Εκείνη σκέφτηκε πως ήθελε να της επιτεθεί, δεν την ενέπνεε εκείνος ο άνδρας, φαινόταν φτωχός και πεινασμένος.

Ο Γιώργος αισθανόταν πως η γυναίκα φοβόταν και της είπε:

«-Είμαι εδώ για να σας βοηθήσω, κυρία, μην φοβάστε. Γιατί δεν περιμένετε στο δικό μου αυτοκίνητο για να ζεσταθείτε;

Ζήσε τη στιγμή και δέξου τη μαγεία της! Κατερίνα Γαβρίλη

Ακούμε συχνά ότι θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε στο παρόν και να απολαμβάνουμε τις στιγμές που μας προσφέρονται. Ωστόσο, δεν είναι πάντα ξεκάθαρο σε όλους μας, γιατί θα πρέπει να το κάνουμε αυτό και με ποιον τρόπο μπορούμε να το επιτύχουμε.

Θα σκεφτεί κανείς, μάλιστα, ότι πρακτικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Γιατί οι ρυθμοί της ζωής είναι γρήγοροι σε τέτοιο βαθμό που μας φθείρουν και προκαλούν μία κόπωση ικανή να μας απομακρύνει πλήρως από μία στάση ζωής όπου μπορούμε να απολαμβάνουμε όμορφες στιγμές, έστω και κάποιες ώρες της ημέρας.

Ο Θεός σχωρέσει σου και καλή αντάμωση

Το ασήμαντο οργανώνει το αντάρτικό του

Τα διακόσια τελευταία χρόνια το κοτσύφι εγκατέλειψε τα δάση και έγινε πουλί των πόλεων.

Πρώτα στη Μεγάλη Βρετανία, από τα τέλη του 18ου αιώνα, μερικές δεκαετίας αργότερα στο Παρίσι και στην κοιλάδα του Ρουρ. Σ’ όλη τη διάρκεια του 19^ου αιώνα κατέκτησε τις πόλεις της Ευρώπης τη μία μετά την άλλη. Γύρω στο 1900 εγκαταστάθηκε στη Βιέννη και στην Πράγα, έπειτα προχώρησε ανατολικά, στη Βουδαπέστη, το Βελιγράδι, την Κωνσταντινούπολη.

Η ευτυχία είναι σχετική

Ένα κοράκι ήταν πολύ ευχαριστημένο με τη ζωή του. Μια μέρα όμως, είδε έναν κύκνο ολόλευκο και σκέφθηκε ότι αυτός θα έπρεπε να είναι ο ευτυχέστερος των πουλιών. Του είπε λοιπόν ότι σίγουρα θα είναι το πιο ευτυχισμένο πουλί. Ο κύκνος του απάντησε ότι για κάμποσο καιρό πίστευε ότι όντως ήταν το πιο ευτυχισμένο πουλί, μέχρι που συνάντησε έναν παπαγάλο που το φτέρωμά του είχε δύο χρώματα. Είπε λοιπόν ο κύκνος στο κοράκι ότι ο παπαγάλος θα έπρεπε να είναι το ευτυχέστερο όλων των πουλιών.

Από κάποιο Πάσχα Κλασική πατριαρχική οικογένεια

Το παιδάκι στην πόρτα είναι σήμερα καπετάνιος

Η περιγραφή ενός φυσιολογικού ανθρώπινου όντος

 ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΟΤΙ ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΔΟΘΕΙ Η ΑΔΕΙΑ να είστε ευτυχισμένοι και να απολαμβάνετε την κάθε στιγμή. Η ζωή σας δεν επιφυλάσσει πια την παραμικρή σύγκρουση με τον εαυτό σας ή με τους άλλους. Φανταστείτε ότι ζείτε χωρίς να φοβάστε να εκφράσετε τις επιθυμίες σας. Γνωρίζετε τι δεν θέλετε, γνωρίζετε τι θέλετε και πότε το θέλετε. Είστε ελεύθεροι να αλλάξετε τη ζωή σας και να της δώσετε τη μορφή που πραγματικά επιθυμείτε. Δεν φοβάστε να ζητήσετε αυτό που έχετε ανάγκη, δεν φοβάστε να πείτε ναι ή να πείτε όχι.

Το ευτυχισμένο μυρμήγκι

Το ευτυχισμένο μυρμήγκι

Μια αλληγορική ιστορία, πιο επίκαιρη από ποτέ, για ένα παραγωγικό Μυρμήγκι και πολλά-πολλά παράσιτα!

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα ευτυχισμένο, παραγωγικό Μυρμήγκι που ξεκινούσε κάθε μέρα, πρωί - πρωί, για τη δουλειά του. Περνούσε όλη μέρα δουλεύοντας και τραγουδώντας μέσα στην καλή χαρά!

Του άρεσε πάρα πολύ να εργάζεται και φυσικά, η απόδοσή του ήταν εξαιρετική! Μόνο που, δυστυχώς στην επιχείρηση δεν υπήρχε manager να το κατευθύνει!

Μαρία Κάπλα Αυτοί που αγάπησαν τη μοναξιά

Αυτοί που αγάπησαν τη μοναξιά

Γιατί έχουν πιάσει παρτίδες τίμιες και σταράτες με την μοναξιά, την άγρια αυτή λέξη που πάντα πολεμάμε.

Είναι εκείνα τα φώτα που μένουν ανοιχτά μετά τις τρεις.

Μέσα από κλειστά παράθυρα σε παλιές πολυκατοικίες.

Κάπου στο κέντρο, στους τελευταίους ορόφους.

Φώτα από δωμάτια με γραφεία, που κουβαλάνε πάνω τους μαύρους χαρτοφύλακες και χαρτιά γεμάτα σημειώσεις.

Ο υπολογιστής, μόνιμα ενεργοποιημένος, παρέα συνεπής.

Είναι εκείνα τα διαμερίσματα που διακοσμούνται από ανθρώπους που κοιμούνται πάντα με τα ρούχα.

Ο ΣΚΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΥΚΟΣ (Μύθος του Αισώπου)

Μια φορά κι ένα καιρό ζούσε στο δάσος ένας λύκος. Ήταν ελεύθερος αλλά πολύ δύσκολα έβρισκε τροφή.

Μια μέρα λοιπόν πήγε στον κάμπο μήπως και βρει κανένα μικρό ζώο για να το φάει. Εκεί λοιπόν, συνάντησε ένα σκύλο που έτρεχε στην αυλή του σπιτιού του. Ο σκύλος του είπε ότι το αφεντικό του, του έδινε άφθονο φαγητό και αυτός φύλαγε το σπίτι.

 Όταν ο λύκος τον ρώτησε αν μπορούσε να έχει και αυτός λίγο φαγητό, ο σκύλος του απάντησε ότι το αφεντικό του θα χαιρόταν να έχει δυο φύλακες. Ξαφνικά, ο λύκος πρόσεξε το λουρί στο λαιμό του σκύλου. Εκείνος του είπε ότι τις περισσότερες ώρες της ημέρας το αφεντικό του τον είχε δεμένο με μια αλυσίδα.

Τότε, ο λύκος προτίμησε να είναι ελεύθερος στο δάσος και νηστικός, παρά χορτάτος και δεμένος με αλυσίδα.

Πώς να αναγνωρίσετε και να ξεσκεπάσετε έναν δημαγωγό

Ο έπαινος, οι φιλοφρονήσεις, οι υποσχέσεις, τα δώρα, είναι τα όπλα με τα οποία μπορεί ένας πονηρός άνθρωπος να σας εξαπατήσει και να σας οδηγήσει εκεί που δεν θέλετε πραγματικά να πάτε. Όλοι έχουμε συναντήσει τέτοιους ανθρώπους, ειδικά πολιτικούς, που αγωνίζονται να μας πείσουν πως είναι φίλοι μας και θα εργαστούν για το καλό μας, αρκεί να τους εμπιστευτούμε. Στην πραγματικότητα, πολλοί από αυτούς, θέλουν απλώς να αρπάξουν την εξουσία για δικό τους όφελος. Σήμερα τους λέμε λαϊκιστές, στην αρχαία Ελλάδα τους έλεγαν κόλακες και δημαγωγούς.

Το μυστικό της καλής ζωής.

Ποιο είναι το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή; Τι αξίζει να επιδιώξουμε πάση θυσία; Μπορεί να είναι απλώς η ευθυμία;

Μήπως είναι η αγάπη, η επιτυχία, ο πλούτος, η οικογένεια, η δόξα; Ο καθένας μπορεί να δώσει μία διαφορετική απάντηση σε αυτή την ερώτηση, γιατί βέβαια, για τον καθένα ίσως το σπουδαιότερο πράγμα να είναι κάτι διαφορετικό. Μήπως όμως υπάρχει κάτι που θα ταίριαζε με βεβαιότητα σε κάθε άνθρωπο;

 Στο ερώτημα που θέσαμε στην αρχή, ο Δημόκριτος απαντά «η ευθυμία», την οποία αξιολογεί ως το ύψιστο καλό.

Επιτυχία. Χ.Μπουκάι

-Το αν θα έχεις πετύχει ή όχι στη ζωή, είναι κάτι που θα κριθεί κατά την έξοδό σου απ’ αυτήν. Στο τέλος κρίνεται το αποτέλεσμα — σύμφωνα και με την ετυμολογία. Όχι λοιπόν κατά τη διαδρομή, αλλά στο τέλος. Όσο βρίσκεσαι καθ’ οδόν όλα είναι πιθανά, και γι’ αυτό δεν μπορεί να γίνει ορθή αξιολόγηση κάποιου ενόσω ζει, ούτε και μπορούμε να βασιστούμε στις προκαταλήψεις περί επιτυχίας.
-Επιτυχία, όπως μου έμαθε κάποτε ένας Άγγλος φιλόσοφος, είναι να πεθαίνει κανείς στο μέρος του κόσμου που επιλέγει, περιστοιχισμένος από τους ανθρώπους που θα ήθελε να βρίσκονται εκεί εκείνη τη στιγμή. Αυτό και τίποτα παραπάνω.

Τίποτα και κανένας δεν είναι δεδομένα στη ζωή, (από καρδιάς)

Είχα διαβάσει κάποτε ότι μερικά κείμενα πρέπει να τα έχουμε στο κομοδίνο μας και κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε να τους ρίχνουμε μια ματιά… όψιμα συνειδητοποίησα πως είναι τα κάθε λογής φάρμακα και βοηθήματα της επιβίωσης.

Από 6 ετών κατάλαβα ότι η υγεία και η ζωή δεν είναι δεδομένα στη ζωή, όταν ένα δειλινό, στην πρώτη δημοτικού, ο πατέρας μου άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο.

Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα που πήρα για τις αλλαγές δεδομένων στη ζωή και ακολούθησαν πολλά και οδυνηρά μαθήματα.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια

«Το στεφάνι της σιωπής είναι στολίδι καλού ανθρώπου». 

Ευριπίδης

Θα σας έχει τύχει συζητώντας με κάποιον να αντιλαμβάνεστε πως δεν έχει ακούσει τίποτα απ’ όσα λέτε. Εμένα πολλές φορές. Πως περιμένει απλώς να βάλετε την τελεία σας για να αρχίσει να λέει τα δικά του ή ακόμα χειρότερα, να σας διακόπτει για να πει τη δική του ιστορία. Δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε με επιτυχία, ακόμα και με πολύ δικούς μας ανθρώπους, επειδή, φλυαρία αγγίζει την ηδονή. Θέλουμε να διηγηθούμε αυτό που μας συνέβη, να εκφράσουμε τη γνώμη ή τους φόβους μας, να κομπάσουμε για κάποια επιτυχία μας, και ως ένα βαθμό είναι απολύτως φυσιολογικό.

Ο Τοτός και η έκθεση... "Μάνα είναι μόνο μία".

Η δασκάλα βάζει στο Τοτό και στους συμμαθητές του  να γράψουν μία έκθεση στο σπίτι και να την έχουν έτοιμη την επόμενη μέρα.

Τους είπε να γράψουν ότι θέλουν με τον όρο ότι στον επίλογο και συγκεκριμένα στη τελευταία φράση θα πρέπει να γράψουν "Μάνα είναι μόνο μία".

Όλα τα παιδιά την επομένη το πρωί άρχισαν να διαβάζουν δυνατά τι έγραψε το καθένα.

Αναζήτηση Θεού…π. Ευφρόσυνος

Μια καταγραφή για ανθρώπους που ξεκινούν να αναζητούν τον Θεό. Μην ψάξεις φίλε μου να βρεις τον Θεό ψηλά στον ουρανό σαν επιστήμονας. Γιατί η γη είναι στρογγυλή, και γύρω της ο ουρανός.

Μην ψάξεις τον Θεό στο φως του ήλιου, ούτε στο καύμα των ηλιακών εκλάμψεων. Γιατί το φως του είναι ασύγκριτο, και η φλόγα της αγάπης του απροσμέτρητη.

Ούτε στις αμμοθύελλές του Άρη θα τον βρεις, γιατί ο γνόφος του είναι πυκνότερος.

Ο φορτωμένος γάιδαρος (Μύθος του Αισώπου)

Ένας γάιδαρος φορτωμένος με αλάτι διέσχιζε με κόπο ένα ποτάμι. Ξαφνικά χάνει την ισορροπία του και πέφτει μέσα. Όταν σηκώθηκε, διαπίστωσε πως ήταν πολύ ελαφρύτερος –επειδή, βέβαια, το αλάτι είχε λιώσει- και συνέχισε τον δρόμο του χαρούμενος. Την επόμενη φορά που χρειάστηκε να διασχίσει το ποτάμι, θυμήθηκε την προηγούμενη εμπειρία του και αποφάσισε να ελαφρύνει και πάλι το φορτίο του.

Το κόκκινο μπαλόνι

Είναι μια εικόνα που έχουμε δει έστω και μια φορά στο ίντερνετ. Για κάποιους πέρασε σαν μια απλή εικόνα, κάποιοι στάθηκαν λίγα λεπτά ακόμα να την παρατηρήσουν. Καθετί κρύβει μια ιστορία, εγώ προσωπικά συνδέθηκα με την εικόνα χωρίς να ξέρω καν τι συμβολίζει.

Αν δεν ξέρεις την ιστορία, έχει και αυτό τη μαγεία του. Καθένας μπορεί να μεταφράσει διαφορετικά ένα κοριτσάκι και ένα κόκκινο μπαλόνι. Η εξήγηση καθενός προέρχεται από τα προσωπικά βιώματα και την ψυχολογία που έχει όταν αντικρίσει μια εικόνα.

Η αλεπού κι ο τράγος Μύθος του Αισώπου,

Μία μέρα, μία αλεπού καθώς περπατούσε αμέριμνη, στραβοπάτησε κι έπεσε μέσα σ’ ένα πηγάδι. Μάταια προσπαθούσε επί ώρες να βρει έναν τρόπο να βγει από εκεί, ώσπου εμφανίστηκε ένας τράγος, που ήρθε να πιει νερό από το πηγάδι. Μόλις είδε ο τράγος την αλεπού, την ρώτησε αν είναι καλό το νερό, κι εκείνη, ευτυχισμένη από την αναπάντεχη τύχη της, του απάντησε πως είναι καταπληκτικό.

-Κατέβα κι εσύ εδώ να πιεις να ευχαριστηθείς, του λέει.

Γιατί πιστεύει κάποιος τόσο εύκολα τα ψέματα;

Για να έχει ένα θεατρικό έργο επιτυχία και να αγγίξει το κοινό, θα πρέπει να είναι αληθοφανές, αλλά όχι αληθινό. Η ψεύτικη ιστορία είναι γοητευτική, διασκεδαστική και λειτουργεί καταπραϋντικά στην ψυχολογική μας κατάσταση. Η αλήθεια μας αγριεύει.

Υπάρχουν τα ψέματα που λέμε από ευγένεια ή από καλοσύνη. Μπορεί να πούμε «είσαι στις ομορφιές σου» σε κάποιον που είναι χάλια για να μην τον κάνουμε χειρότερα ή «θα γίνεις καλά, μη φοβάσαι» σ’ έναν ετοιμοθάνατο για να τον εμψυχώσουμε.

Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους – Λουντέμης

Η αγάπη είναι ανήμερο θεριό που τρώει τη ζωή μας…Μα μόλις φύγει καταλαβαίνουμε ότι αυτή ήταν η ζωή μας. Λοιπόν; …Σ’ άφησε; Σε πρόδωσε;

Καλύτερα έτσι. Θα’χεις κουράγιο να ξαναδοκιμάσεις. Αν έμενε, κι ανακάλυπτες τι ψεύτικο μικροπραγματάκι ήταν, θα πληγωνόσουν για πάντα. Η αγάπη είναι μεγάλη όταν την περιμένουμε ή όταν τη χάνουμε. Όταν την έχουμε μας ξεφεύγει. Χάνουμε την αίσθησή της. Και την ξαναποκτούμε μόνο όταν τη χάσουμε. Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες. Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις. Καν’ την τραγούδια, ξενύχτια. Καν’ την βιβλία, αταξίες. Μόνο μην τη μοιρολογάς. Είναι σαν να τη βρίζεις. Σαν να της κλείνεις το δρόμο να ξανάρθει. Κοίταξέ με προσεχτικά και θα καταλάβεις.

Για ένα σχόλιο

Ένα σχόλιο σήμερα μ’ έκανε να ανατρέξω στον παλιό «Πυθαγόρα» για να ικανοποιήσω μια επιθυμία και βρήκα άφθονες φωτογραφίες, χαρείτε και Σεις μαζί μου σκαλίζοντας τα περιεχόμενα του.

   

 Χριστός Ανέστη 2012 

 Πρωτομαγιά στα Αστερούσια 2012 

 Περιμένοντας το επόμενο 

 Νοτιάς και εδώ 

 Ο κήπος και ο Λαχανόκηπος στις Απεζανές 2011 

 Απεζανές 2011 

 Χριστός Ανέστη και στις ΑΠΕΖΑΝΕΣ 2011 

 κήπος 2010 στο Κουρουντερέ της Σάμου πριν φύγω 

Η πόλη των πηγαδιών

Εκείνη την πόλη δεν την κατοικούσαν άνθρωποι, όπως όλες τις άλλες πόλεις του πλανήτη. Σ’ εκείνη την πόλη κατοικούσαν πηγάδια. Πηγάδια ζωντανά … αλλά πηγάδια. Τα πηγάδια διέφεραν μεταξύ τους όχι μόνο ως προς τον τόπο όπου είχαν ανοιχτεί, αλλά και ως προς το στόμιο (το άνοιγμα που τα συνέδεε με τον εξωτερικό κόσμο).

Υπήρχαν πηγάδια ευκατάστατα και πολυτελή, με στόμιο από μάρμαρο και όμορφα μέταλλα, πηγάδια ταπεινά από τούβλα και ξύλο, κι άλλα πιο φτωχά, απλές γυμνές τρύπες που ανοίγονταν στη γη.

Η επικοινωνία μεταξύ των κατοίκων της πόλης γινόταν από στόμιο σε στόμιο, και οι ειδήσεις έφταναν γρήγορα απ’ άκρη σ’ άκρη.

Το καλοκαίρι έφτασε τα σχολεία κλείνουν, αντιληφθείτε το εγκαίρως.

Εσείς ενοχλείτε, όχι τα παιδιά σας.

Όχι κυρία μου, όχι. Δεν μου φαίνονται χαριτωμένα τα παιδιά σου.

Σε σένα το λέω, μη κοιτάζεις αλλού. Σε σένα, που τα αφήνεις ελεύθερα να αλωνίζουν ανάμεσα στα τραπέζια της ταβέρνας και να σκούζουν μέσα στα αυτιά τα δικά μου και των άλλων θαμώνων.

Σε σένα, κύριέ μου, που τα ακολουθείς κιόλας βήμα-βήμα όσο χαλάνε τον κόσμο από τις φωνές, καμαρωτός σαν γύφτικο σκεπάρνι, διότι «παιδιά είναι, δεν μπορείς να τα περιορίσεις».

Σας έχω νέα, λοιπόν.

Ο Κήπος μου 2017

Δεν είχα όρεξη να κουράσω το μυαλό μου σήμερα και διασκέδασα τους πόνους μου με τις φωτογραφίες που βλέπεται.

Θα ακολουθήσει κι άλλο ένα βίντεο το καλοκαίρι που θα είναι σε πλήρη ανάπτυξη, τότε που  θα αντέχει ακόμα και καύσωνα όπως τον πρόσφατο που με γονάτισε.

Γιατί μας φοβίζει το μέλλον της τεχνητής νοημοσύνης

Υπάρχουν δύο αντικρουόμενα οράματα για τη στιγμή που η τεχνητή νοημοσύνη θα καταλάβει την ανθρωπότητα. Ορισμένοι άνθρωποι ανησυχούν ότι όταν τα ρομπότ αποκτήσουν την ικανότητα να αυτοπρογραμματίζονται, θα συνειδητοποιήσουν ότι οι άνθρωποι είναι άχρηστοι και θα θελήσουν να μας ξεφορτωθούν. Άλλοι πιστεύουν ότι την ημέρα που τα ρομπότ θα αποκτήσουν νοημοσύνη -όταν έρθει, δηλαδή, η στιγμή της τεχνολογικής μοναδικότητας- οι άνθρωποι θα γίνουν ένα με τον υπολογιστή, παντογνώστες και αθάνατοι.

Νομίζω ότι όλοι κάνουν λάθος. Τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν έτσι. Το μέλλον της τεχνητής νοημοσύνης θα είναι πολύ πιο κοινότυπο, ή ακόμη και εξαιρετικά λυπηρό.

Tά λουλούδια χαμογελούν μόνο όταν έρθει η αυγή

Τον ήξερα σαν  νέο πού είχε χαθεί στο μονοπάτι της ζωής, που τον κέντριζαν οι άγριες παρορμήσεις του και που ακολουθούσε το θάνατο κυνηγώντας τις επιθυμίες του. Τον ήξερα σαν ένα τρυφερό λουλούδι που οι άνεμοι της απερισκεψίας το είχαν παρασύρει στη θάλασσα της άσεμνης ηδονής.

Τον ήξερα από κείνο το χωριό, σαν ένα κακότροπο αγόρι πού κατέστρεφε με τα σκληρά του χέρια τις φωλιές των πουλιών και σκότωνε τα μικρά πουλιά στις φωλιές τους και ποδοπατούσε τα όμορφα άνθη των ευωδιαστών λουλουδιών.

Θέλεις;

Δεν φτάνει μονάχα όμως να θέλεις, χρειάζεται να θέλεις τόσο όσο απαιτείται για να βγεις από εκεί που είσαι.

Και από τον βαθύ λάκκο κανείς για να βγει, χρειάζεται να σταματήσει καταρχήν να τον σκάβει.

Αλλά εμείς βλέπεις γαλουχηθήκαμε με τα πρότυπα των fast cars, fast food, fast women, fast vaccines, easy mοney, ξύσε κέρδισε, χωρίς κόπο, κάποιοι άλλοι για εμάς και όλα αυτά να θεωρούνται και μαγκιά κιόλας.

Ε δεν θα προκύψει ποτέ έτσι αυτό που θέλεις. Πέθανε αυτό, πάει τελείωσε. Θα γίνει μόνο από εσένα και από εμένα προσωπικά και δεν θα γίνει και γρήγορα.

Το πρόβλημα σήμερα ναι μεν είναι μαζικό η λύση όμως δε, μαζικά προσωπική και του καθένα ξεχωριστά.

Ερώτηση και Απάντηση

Είναι απειλή η τεχνολογία, αυτή η επίθεση της τεχνολογίας;

Τίποτε δεν μπορεί να απειλήσει τον άνθρωπο, την ανθρώπινη ψυχή. Η μόνη απειλή του ανθρώπου είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Άρα η τεχνολογία ως τεχνολογία δεν μπορεί να κάνει κακό. Κακό κάνει γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος τη χρησιμοποιεί εναντίον του.

Μυστικά της γλώσσας του σώματος

Πολλά χρόνια τώρα συναναστρέφομαι με ανθρώπους πολλών λογιών και κάθε ηλικίας,  έχω πλέον την ευχέρεια να με την πρώτη ματιά να καταλαβαίνω πολλά από τα χαρακτηριστικά τους. Έμαθα πως αυτό λέγεται γλώσσα του σώματος και υπάρχει και ειδικός επιστημονικός κλάδος που ασχολείται με το συγκεκριμένο θέμα.

Βρήκα στο διαδίκτυο  το παρακάτω κείμενο που είναι απόσπασμα  από βιβλίο μελέτη μυστικά της γλώσσας του σώματος της Max Eggert

Το να μπορούμε να καταλάβουμε τα σημάδια που εκπέμπει ένας άνθρωπος με την στάση του σώματος είναι μια αρκετά σημαντική ικανότητα. Κάποιοι το έχουν ως έμφυτη ικανότητα, ενώ κάποιοι άλλοι πρέπει να δώσουν λίγο παραπάνω προσοχή.

Η εκπληκτική γλώσσα του σώματος:

Εντυπωσιάστε, πείστε και επιτύχετε με την δύναμη της γλώσσας του σώματος,.

Δείτε παρακάτω μερικά σημάδια της γλώσσας του σώματος και την ερμηνεία τους, που θα σας βοηθήσουν να αποκωδικοποιήσετε αυτά τα μη λεκτικά σημάδια.

Μια αγελάδα μια φορά…

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας σοφός δάσκαλος ήθελε να διδάξει σε έναν μαθητή του τα μυστικά της ευτυχισμένης και επιτυχημένης ζωής. Γνωρίζοντας τα πολλά περιττά εμπόδια και τις δυσκολίες που οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν στην αναζήτηση της ευτυχίας, σκέφτηκε ότι στο πρώτο μάθημα θα έπρεπε να του εξηγήσει γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι ζουν μέτριες και συνηθισμένες ζωές.

Άλλωστε, σκέφτηκε ο γέροντας, πολλοί άνθρωποι δείχνουν αδύναμοι να ξεπεράσουν τα κωλύματα που παρεμποδίζουν την επιτυχία τους και καταλήγουν να ζουν μια μη ικανοποιητική και μετά βίας ανεκτή ζωή.

Γράφει ο Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Η απιστία, δεν είναι μαγκιά…

Η αμαρτία, δεν είναι μαγκιά…

Να υπάρχεις απλά για τις επιθυμίες σου, δεν είναι μαγκιά…

Το να μιλάς χωρίς να πράττεις, δεν είναι μαγκιά…

Το να ζεις στο καβούκι του «εγώ» σου, δεν είναι μαγκιά…

Το να κάνεις κάτι επειδή «το κάνουν οι πολλοί», δεν είναι μαγκιά…

Μαγκιά είναι να λες συγνώμη…

Μαγκιά είναι να ζεις για τους άλλους…
Μαγκιά είναι να σκαρφαλώνεις σε κόσμους αρετής και νήψης…

Μαγκιά είναι να μπορείς να βλέπεις τα λάθη σου…

Μαγκιά είναι να είσαι του Θεού…
Μαγκιά είναι να βουτάς σε ουρανούς δυσπρόσιτους για τους πολλούς…

Για τις Μαμάδες αποκλειστικά (Τις Ελληνίδες μάνες)

Δικός μου ο τίτλος τα υπόλοιπα τα λέει ο Θανάσης

Σκεπτόμενοι την παιδική μας ηλικία, σίγουρα θα έρθουν στο μυαλό μας κάποιες δυσάρεστες αναμνήσεις, αλλά αυτές που υπερτερούν πάντα είναι οι ευχάριστες και η ευγνωμοσύνη.

Κανένας άλλος στον κόσμο δεν μπορεί να σας καταλάβει καλύτερα από την μαμά σας. Ακόμα και όταν σας λέει κάτι που δεν σας αρέσει, τα λόγια της κρύβουν πολύτιμα μαθήματα ζωής. Αυτά τα μαθήματα είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχάσετε ποτέ, ειδικά αν έχετε καλή αίσθηση του χιούμορ.

Δείτε παρακάτω 20 πολύτιμα πράγματα που μας μαθαίνουν οι μαμάδες μας.

Ανέκδοτο: Οι ξανθιές αστυνομικίνες!

Τρεις ξανθιές, εξετάζονται για να γίνουν αστυνομικίνες. Ο εξεταστής δίνει στην πρώτη κοπέλα μια φωτογραφία ενός υπόπτου και τη ρωτάει:

– «Τι έχεις να πεις γι` αυτή την φωτογραφία;»

– «Θα τον πιάσουμε εύκολα τον ύποπτο», λέει εκείνη. «Έχει μόνο ένα μάτι!»

– «Δεν έχει ένα μάτι ανόητη, η φωτογραφία είναι προφίλ! Αϊ χάσου από εδώ!», της απαντάει έξαλλος ο εξεταστής.

Μετά από λίγο, στο γραφείο μπαίνει η δεύτερη ξανθιά. Βλέπει την φωτογραφία και λέει:

– «Εύκολα θα τον βρούμε αυτόν. Πόσοι έχουν μόνο ένα αυτί;»

– «Αϊ στο διάολο!», της λέει έξαλλος ο εξεταστής. «Ηλίθια. Δεν έχει ένα αυτί. Η φωτογραφία είναι προφίλ!»

Μετά μπαίνει και η τρίτη ξανθιά και της λέει:

– «Πρόσεχε τι θα μου πεις για αυτή την φωτογραφία.»

Η ξανθιά σκέφτεται και έπειτα από λίγο λέει:

– «Το μόνο βέβαιο είναι, ότι ο ύποπτος φοράει φακούς επαφής!»

Ο εξεταστής τρελαίνεται. Βάζει το όνομα του υπόπτου στο κομπιούτερ, και ύστερα από μισή ώρα διαβάζει στο φάκελο του, ότι πράγματι φοράει φακούς επαφής!

– «Φοβερό! Πώς το κατάλαβες; Είναι αλήθεια.»

– «Είναι απλό. Πώς να φοράει γυαλιά, με ένα μάτι και ένα αυτί;», απαντάει η ξανθιά.

Χρόνος

Ένας αστρονόμος είπε:  Δάσκαλε, τι έχεις να πεις για το Χρόνο;

Κι εκείνος αποκρίθηκε:

Θα θέλατε να μετρήσετε τόν χρόνο που είναι χωρίς μέτρα και άμετρος. Θα θέλατε να προσαρμόσετε τη διαγωγή σας, ακόμα και να κατευθύνετε την πορεία της ψυχής σας, σύμφωνα με τις ώρες και τις εποχές. Θα θέλατε να κάνετε τό χρόνο ένα ποταμάκι για να καθίσετε στην όχθη του και να παρακολουθείτε τό κύλισμά του. Και μήπως δεν είναι ό Χρόνος όπως είναι ή αγάπη, αδιαίρετος και χωρίς ρυθμό;

Ο μύθος του Κόρακα

Σε κάποια μικρή, ορεινή πόλη της αρχαίας Ελλάδας οι κάτοικοι αποφάσισαν κάποτε να κάνουν μια σημαντική θυσία στο θεό Απόλλωνα.

Υπήρχε στην περιοχή τους ανάμεσα σε δύσβατα φαράγγια της οποίας το νερό το θεωρούσαν ιερό και το χρησιμοποιούσαν στις θυσίες. Έπρεπε λοιπόν για αυτή τη σημαντική θυσία να στείλουν κάποιον σε αυτή τη δύσκολη και ανηφορική διαδρομή για να φέρει το «ιερό» νερό.

Οι Σκαντζόχοιροι και η Μοναξιά

Κατά τη διάρκεια της Εποχής των Παγετώνων πολλά ζώα πέθαναν λόγω του ψύχους. Βλέποντας αυτό το φαινόμενο, οι σκαντζόχοιροι αποφάσισαν να συγκεντρωθούν όλοι μαζί, κι έτσι μαζεύτηκαν κοντά-κοντά να προστατευτούν.

Όμως πλήγωναν ο ένας τον άλλον με τα αγκάθια τους, κι έτσι αποφάσισαν να μείνουν μακριά μεταξύ τους.

Κι άρχισαν πάλι να πεθαίνουν από το κρύο.

Έπρεπε λοιπόν να πάρουν μια απόφαση: ή θα εξαφανιζόντουσαν από τη γη, ή θα αποδέχονταν ο ένας τα αγκάθια του άλλου.

Πολύ σοφά, επέλεξαν να ξαναέρθουν κοντά. Έμαθαν να ζουν με τις μικρές πληγές που προκαλούσε η στενή τους επαφή, γιατί το πιο σημαντικό ήταν η ζεστασιά που λάμβαναν ο ένας από τον άλλο.

Και στο τέλος επέζησαν.

Tά τρία είδη των ανθρώπων (Άλλη μια τριάδα)

Μια φορά, στον βασιλιά της Ινδίας Ακμπάρ, έστειλαν ως δώρο τρία μικρά αγαλματάκια ανθρώπων από χρυσό και μια επιστολή. Η επιστολή έλεγε ότι το κάθε αγαλματάκι κάτι συμβολίζει και ότι έχουν διαφορετική τιμή.

Ο βασιλιάς φώναξε τους συμβούλους του και τους διέταξε να βρουν τον συμβολισμό. Πολύ καιρό οι σοφοί μελετούσαν τα αγαλματάκια. Τα ζύγισαν, τα μέτρησαν, βρήκαν τον βαθμό του χρυσού, αλλά δεν κατάφεραν να βρουν ούτε εξωτερικές, ούτε εσωτερικές διαφορές. Στο τέλος, όλοι οι σύμβουλοι αναγνώρισαν την αδυναμία τους να λύσουν το πρόβλημα.

Ο βασιλιάς και ο βράχος

Κάποτε υπήρχε ένας παντοδύναμος βασιλιάς ο οποίος κυβερνούσε το βασίλειό του επί δεκαετίες. Μια μέρα ήθελε να δει τον χαρακτήρα των κατοίκων το βασιλείου και έτσι τους έβαλε μια δοκιμασία.

Τοποθέτησε έναν μεγάλο βράχο στη μέση του δρόμου και κρύφτηκε εκεί κοντά σε κάτι θάμνους. Οι πρώτοι που πέρασαν ήταν μια ομάδα από τους καλύτερους και πλουσιότερους εμπόρους του οι οποίοι περνούσαν με τις άμαξές τους.

Ναστραντίν ο πεφωτισμένος…

Σ’ αυτήν την ιστορία, όπως και σε όλες τις παραβολές των σούφι που μεταδίδονται από στόμα σε στόμα κι από γενιά σε γενιά, πρωταγωνιστής είναι ο απερίγραπτος Ναστραντίν: μια μοναδική προσωπικότητα, ένας άνθρωπος ικανός να πάρει άπειρες μορφές. Πότε εμφανίζεται σαν ανήμπορος γέρος και πότε σαν σβέλτος και άπειρος νεαρός. Άλλες φορές είναι ένας πεφωτισμένος σοφός, κι άλλες ένας αργόστροφος και αδαής τύπος.

Σε μια ιστορία παρουσιάζεται σαν ζητιάνος, σε μίαν άλλη σαν νεαρή κοπέλα σε ηλικία γάμου, και στην αμέσως επόμενη σαν πάμπλουτος σουλτάνος. Ωστόσο, τ’ όνομά του είναι πάντα Ναστραντίν. Το γεγονός ότι τόσες πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους προσωπικότητες ταυτίζονται με το ίδιο όνομα, μας δείχνει —πιθανότατα με τον καλύτερο τρόπο— ότι ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι ο Ναστραντίν. Όλοι μας, με πολλούς τρόπους, αντιπροσωπεύουμε πολλές προσωπικότητες. Όλοι συμπεριφερόμαστε άλλοτε σαν σοφοί κι άλλοτε σαν ανόητοι. Είναι φορές που ενεργούμε σαν νέοι σφριγηλοί, κι άλλοτε σαν ανήμποροι και σαραβαλιασμένοι γέροι.

Στην ιστορία που διάλεξα, ο Ναστραντίν είναι ένας άνθρωπος που, για κάποιον άγνωστο λόγο, έχει αποκτήσει τη φήμη του πεφωτισμένου.

Ίσως φταίει η ΟΡΦΑΝΙΑ

Το αίσθημα που με διακατέχει σήμερα δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Μετά την Θεία Λειτουργία, τελέσαμε σήμερα επιμνημόσυνο δέηση για τον Μακαριστό Γέροντα μου, Αρσένιο Σπυριδάκη τον Επανωσήτη. Εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την κοίμηση του 10 Ιουλίου 1992. Επειδή η μέρα της κοιμήσεως Του πανηγυρίζομε στο Μοναστήρι τους Κουδουμιανούς Πατέρες, καθιέρωσα την σημερινή ημέρα επειδή  πάντα κάτι με κερνούσε για την ονομαστική Του εορτή.

Στην εικοσαετία Του είχα φτιάξει το «Ζωγρών» ένα blog αφιερωμένο στην μνήμη του, με περιεχόμενο θρησκευτικού ενδιαφέροντος και έγραφα τα παρακάτω στην πρώτη σελίδα:

Είναι η τέχνη κάθε είδους καθήκον;

Τότε που τα μάτια έβλεπαν καλά και τα χέρια υπάκουαν απόλυτα 

Το καθήκον της τέχνης είναι να μεταμορφώνει αυτά που μας συμβαίνουν συνεχώς, να μεταμορφώνει όλα αυτά τα πράγματα σε σύμβολα, σε μουσική, σε κάτι που μπορεί να διαρκέσει στη μνήμη του ανθρώπου. Αυτό είναι το χρέος μας. Αν δεν το εκπληρώσουμε, νιώθουμε δυστυχισμένοι.

Ένας συγγραφέας, ή οποιοσδήποτε καλλιτέχνης, έχει το άλλοτε ευχάριστο καθήκον να μεταμορφώσει όλα αυτά σε σύμβολα. Αυτά τα σύμβολα θα μπορούσαν να είναι χρώματα, μορφές ή ήχοι.

Το ανθρώπινο σύννεφο, απόσπασμα.

Η εργασία στον 21ο αιώνα, σύμφωνα με κοινωνιολόγους, οικονομολόγους και στοχαστές αποτελεί ακόμη άλυτο πρόβλημα. Οι πιο αισιόδοξοι ισχυρίζονται ότι η τεχνολογική πρόοδος δεν θα αφήσει κανέναν ξεσκέπαστο, βαθμηδόν όλοι θα βρουν μια θέση στην ψηφιακή Ιερουσαλήμ. Οι πιο απαισιόδοξοι υποστηρίζουν ότι η εργασία όπως την γνωρίζαμε εξεμέτρησε το ζην, η τεχνολογία θα δημιουργεί νέες θέσεις απασχόλησης, ταυτοχρόνως όμως θα αφανίζονται οριστικά παλαιότερες μορφές, ένα είδος εργασιακού δαρβινισμού.

Η αναζήτηση της ποιότητας ζωής

Είμαι πεπεισμένος ότι η μείωση των δυνατοτήτων του καθενός εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, από την ποιότητα της ζωής που έζησε. Θα σας πω μια ιστορία, που μου διηγήθηκε κάποτε ένας φίλος στην Υδρούσα της Σάμου.

  

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα χωριουδάκι γνωστό για τον καθαρό του αέρα και τα ιαματικά του νερά. Μια μέρα άρχισε να κυκλοφορεί η φήμη ότι εκεί ζούσαν πολλά υπέργηρα άτομα που είχαν περάσει τα εκατό, κι ένα τηλεοπτικό κανάλι από την πρωτεύουσα έστειλε μια ομάδα δημοσιογράφων για να κάνουν ρεπορτάζ πάνω στο θέμα της υγείας και της ποιότητας ζωής. Για αρχή, οι δημοσιογράφοι πηγαίνουν και βρίσκουν τον κυρ Αριστείδη, πάνω σε μια πορτοκαλιά να μαζεύει πορτοκάλια.

π. Βασιλείου Θερμού: Η λανθασμένη υπακοή και η γνήσια ελευθερία

Ο Γνωστός ψυχοθεραπευτής π Βασίλειος είναι ο συγγραφεύς αυτού του άρθρου που δεν απευθύνεται σε όλο το φάσμα των αναγνωστών του "Πυθαγόρα", αν κάποιοι δεν το βρίσκουν ενδιαφέρων ας το προσπεράσουν ασχολίαστα.  

Ο π. Βασίλειος Θερμός μοιράζεται μία εμπειρία που του εξωτερίκευσε πνευματικός και είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτική όχι μόνο για το μυστήριο της εξομολογήσεως αλλά και για τον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι την υπακοή και διαχειρίζονται την ελευθερία.

«Εμπειρία που μου εξωτερίκευσε πνευματικός: η Όλγα έρχεται για εξομολόγηση από τα 15. Ξαφνικά, στα 23 της, ξεκινά λέγοντας: ‘Πάτερ, δεν μπορώ πια να σας κάνω υπακοή’!