Ίσως φταίει η ΟΡΦΑΝΙΑ

Το αίσθημα που με διακατέχει σήμερα δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Μετά την Θεία Λειτουργία, τελέσαμε σήμερα επιμνημόσυνο δέηση για τον Μακαριστό Γέροντα μου, Αρσένιο Σπυριδάκη τον Επανωσήτη. Εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την κοίμηση του 10 Ιουλίου 1992. Επειδή η μέρα της κοιμήσεως Του πανηγυρίζομε στο Μοναστήρι τους Κουδουμιανούς Πατέρες, καθιέρωσα την σημερινή ημέρα επειδή  πάντα κάτι με κερνούσε για την ονομαστική Του εορτή.

Στην εικοσαετία Του είχα φτιάξει το «Ζωγρών» ένα blog αφιερωμένο στην μνήμη του, με περιεχόμενο θρησκευτικού ενδιαφέροντος και έγραφα τα παρακάτω στην πρώτη σελίδα:

Ο Ζωγρών

Επισκεφτείτε πατώντας εδώ

Αντί μνημοσύνου εις την μνήμη του Μακαριστού Γέροντα Αρσενίου Σπυριδάκη του Επανωσηφήτου.

Συμπληρώθηκαν είκοσι ολόκληρα χρόνια από την ημέρα της κοιμήσεως του Γέροντα.  Τον γνώρισα το 1988 όταν αναζήτησα καταφύγιο στην μεγάλη μονή του Επανωσήφη, ήταν ένας από τέσσερεις προηγουμένους Αυτής. Είχε περάσει μια βδομάδα από το πανηγύρι όταν με κάλεσε στο κελί του, μου έδωσε δυο ζωστικά (το ένα καινούργιο) και μου έδωσε την πρώτη συμβουλή από τις πολλές που ακολούθησαν, «τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι». Τον κοίταζα με απορία κι εκείνος συνέχισε, «λέει ο λαός, που λέει ο λόγος».

Δούλευα τότε στο μαγειρείο και κάποιες φορές του πήγαινα φαγητό στο κελί του, δεν έτρωγε όλα τα φαγητά, όποτε όμως πήγαινα με κρατούσε και μου κουβέντιαζε διάφορα θέματα. Δεν καταλάβαινα τότε τον λόγο, σήμερα μπορώ να ισχυριστώ πως με ψάρευε. Το κελί του συνήθως ήταν κλειστό εν αντιθέσει με άλλα που κόσμος έμπαινε και έβγαινε. Αδιάκριτος εγώ τον ρώτησα γιατί; Η αρρώστια του δεν του επέτρεπε να είναι όσο ήθελε φιλόξενος, είχε αναπνευστικά προβλήματα, κάθε δυο ή τρείς μήνες το αργότερο έμπαινε στην κλινική για συντήρηση δέκα ημερών. Του κάνανε μια σειρά ενέσεις και έπαιρνε δυνάμεις για άλλους δυο ή τρείς μήνες. Είχε ένα αυτοκίνητο (το καβουράκι) 25 χρονών που οδηγούσε με δυσκολία και προσφέρθηκα να τον πηγαίνω όπου χρειαζότανε, έτσι έμαθα για την θεραπεία του, έμαθα να κάνω βελόνες για να τον εξυπηρετώ, προκειμένου να μην πηγαίνει στην κλινική κάθε τόσο. Τα πρωινά πήγαινα να τον δώ και τον εύρισκα πάντα καθισμένο στο κρεβάτι με το μόνιμο σχόλιο στα χείλη του «πέθανα κι απόψε», αλλά δεν πέθαινε. Δεν καταλάβαινα τότε τίποτα. Με την προτροπή Του και την συμμαρτυρία Του χειροτονήθηκα. Όταν έφερνα αντίρρηση λέγοντας πως δεν έχω τα κατάλληλα προσόντα, όντας αγράμματος, τι είδους κηρύγματα θα κάνω; Με συμβούλευε «η ζωή του παπά είναι κήρυγμα του». Συνολικά είκοσι δύο φορές συμμαρτύρισε αξίους της ιεροσύνης, εγώ όμως είχα το προνόμιο να βρίσκομαι κοντά του και να τον εξυπηρετώ.

Το σημείο που πάντα διαφωνούσα μαζί του, το μοναδικό σημείο τριβής ήταν οι γιατροί. Τώρα πλέον με την δική μου πείρα νομίζω ότι το έκανε σκόπιμα προκειμένου να εκτονώνομαι. Έλεγε πως «ο γιατρός είναι άχρηστος, γιατί πάς και δεν καταλαβαίνει τι έχεις αν δεν του πείς, ε! άμα του πείς τι ξέρει αυτός;»

Θυμάμαι την τελευταία μέρα στο κρεβάτι της κλινικής, είχε κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων, και κουβεντιάζαμε για διάφορα άσχετα θέματα μέχρι να περάσει ο γιατρός από το δωμάτιο. Όταν ήρθε τον είδε, του έδωσε κουράγιο ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. «-Γέροντα δεν έχεις τίποτα σπουδαίο λοίμωξη του αναπνευστικού, αύριο μεθαύριο θα είσαι στο μοναστήρι σου». Εκείνος γύρισε προς το μέρος μου. «-Άσε τον να λέει, φέρε το ευχολόγιο να μου διαβάσεις το παραστάσιμο». Δεν έφερα καμία αντίρρηση, του διάβασα και τότε με έδιωξε,

«-πήγαινε στο κελί να το τακτοποιήσεις». Έφυγα και έμεινε ο ηγούμενος μαζί του, όταν έφτασα στο μοναστήρι και στάθμευα το καβουράκι ο κελαρίτης μου ζήτησε το κλειδί γιατί ο Γέροντας είχε κοιμηθεί και έπρεπε να το σφραγίσει μέχρι τα σαράντα Του. 

Μετά τα σαράντα του, μου προτάθηκε να πάρω το κελί αλλά δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να συντηρήσω, κληρονόμησα όμως το καβουράκι που με εξυπηρέτησε για λίγα χρόνια, κληρονόμησα όμως και την αρρώστια του, τον τρόπο συμπεριφοράς προς τους νεώτερους. Από την κοίμηση του Γέροντα δεν διαπληκτίστηκα σοβαρά με κανέναν, γιατί έμαθα να κάνω πίσω, πιστεύοντας ακράδαντα αυτό που έλεγε «-Στο τέλος γίνεται πάντα το θέλημα του Θεού»

Θέλοντας να τον τιμήσω σκέφτηκα αντί μνημοσύνου να δημιουργήσω ένα  Blog με τίτλο ¨Ὁ ζωγρῶν¨  διότι πέρασε μια ζωή, «ζωγρῶν και σαγηνεύων» κατά την ρύση του Κυριού ¨μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν¨(Λκ. ε,10), στο οποίο θα δημοσιεύονται θέματα Χριστιανικού και ηθικού ενδιαφέροντος. Θα γίνει μια προσπάθεια εκτός από εκείνα που προσφέρουν ανώνυμα ή επώνυμα κάποιο φίλοι να πληκτρολογηθεί το γεροντικό και να υπάρχουν κείμενα που να μπορεί ο καθένας να τα κατεβάσει στον υπολογιστή του εύκολα.