Ναστραντίν ο πεφωτισμένος…

Σ’ αυτήν την ιστορία, όπως και σε όλες τις παραβολές των σούφι που μεταδίδονται από στόμα σε στόμα κι από γενιά σε γενιά, πρωταγωνιστής είναι ο απερίγραπτος Ναστραντίν: μια μοναδική προσωπικότητα, ένας άνθρωπος ικανός να πάρει άπειρες μορφές. Πότε εμφανίζεται σαν ανήμπορος γέρος και πότε σαν σβέλτος και άπειρος νεαρός. Άλλες φορές είναι ένας πεφωτισμένος σοφός, κι άλλες ένας αργόστροφος και αδαής τύπος.

Σε μια ιστορία παρουσιάζεται σαν ζητιάνος, σε μίαν άλλη σαν νεαρή κοπέλα σε ηλικία γάμου, και στην αμέσως επόμενη σαν πάμπλουτος σουλτάνος. Ωστόσο, τ’ όνομά του είναι πάντα Ναστραντίν. Το γεγονός ότι τόσες πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους προσωπικότητες ταυτίζονται με το ίδιο όνομα, μας δείχνει —πιθανότατα με τον καλύτερο τρόπο— ότι ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι ο Ναστραντίν. Όλοι μας, με πολλούς τρόπους, αντιπροσωπεύουμε πολλές προσωπικότητες. Όλοι συμπεριφερόμαστε άλλοτε σαν σοφοί κι άλλοτε σαν ανόητοι. Είναι φορές που ενεργούμε σαν νέοι σφριγηλοί, κι άλλοτε σαν ανήμποροι και σαραβαλιασμένοι γέροι.

Στην ιστορία που διάλεξα, ο Ναστραντίν είναι ένας άνθρωπος που, για κάποιον άγνωστο λόγο, έχει αποκτήσει τη φήμη του πεφωτισμένου.

Κάποιου, δηλαδή, που έχει βαθιά γνώση των σημαντικών θεμάτων που μας αφορούν, και καθορίζουν τη ζωή μας. Ωστόσο, σ’ αυτήν την ιστορία, η φήμη που συνοδεύει τον Ναστραντίν είναι ένα τεράστιο ψέμα. Ο ίδιος ξέρει πολύ καλά ότι, στην πραγματικότητα, δεν γνωρίζει πολλά για τα σημαντικά ζητήματα της ζωής, κι όλα αυτά που νομίζουν οι άλλοι γι’ αυτόν, είναι μόνο αβάσιμες υποθέσεις, υπερβολές, ή ένα αστείο που διαδόθηκε σιγά σιγά, επικράτησε κι απόκτησε την ισχύ της αλήθειας. Ο Ναστραντίν είναι σίγουρος πως το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να ταξιδεύει και ν’ ακούει όσα του λένε οι άλλοι, αλλά ξέρει επίσης ότι αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να βρει και να μεταδώσει κι αυτός με τη σειρά του τις απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα.

Εντούτοις, η φήμη του προηγείται του ίδιου, και κάθε φορά που φτάνει σε μια πόλη ή ένα χωριό, μαζεύεται κόσμος για να τον ακούσει, πιστεύοντας ότι έχει να πει σπουδαία και αποκαλυπτικά πράγματα.

Ο Ναστραντίν φτάνει σ’ ένα χωριουδάκι στη Μέση Ανατολή. Αν κι έρχεται για πρώτη φορά σ’ αυτό το μέρος, μόλις κατεβαίνει απ’ το μουλάρι του, μια μικρή ομάδα κατοίκων τον πληροφορεί ότι στη μεγάλη αίθουσα του χωριού έχει μαζευτεί πλήθος κόσμου. Έμαθαν πως έρχεται και τον περιμένουν να τους απευθύνει λίγα λόγια. Ο Ναστραντίν δεν μπορεί να το αποφύγει. Τον οδηγούν μπροστά στον κόσμο που τον επευφημεί με χειροκροτήματα αμέσως μόλις τον βλέπει να πλησιάζει. Ο ήρωάς μας δεν ξέρει τι θα μπορούσε να τους πει, σκοπεύει όμως να σκαρφιστεί κάτι που θα του επιτρέψει να σώσει τα προσχήματα και να ξεμπερδέψει το συντομότερο. Ο «ομιλητής» στέκεται μπροστά στον κόσμο που χειροκροτεί, σηκώνει τα χέρια ψηλά και, μετά από μια σύντομη παύση, αρχίζει να μιλάει:

«-Υποθέτω…» αρχίζει με στόμφο, «ότι ξέρετε ήδη τι είναι αυτό που ήρθα να σας πω…»

Για μερικά λεπτά πέφτει σιωπή, μετά ακούγονται κάποια μουρμουρητά, και τέλος όλο το χωριό απαντάει:

Όχι… πού να ξέρουμε τι έχεις να μας πεις… Μίλησέ μας, δάσκαλε!

Ο Ναστραντίν, νομίζοντας πως αυτή είναι μια ευκαιρία για να γλυτώσει από την άβολη κατάσταση, τους λέει:

-Αν μαζευτήκατε εδώ χωρίς να ξέρετε τι έχω να σας πω… ε, τότε δεν είστε έτοιμοι να με ακούσετε.

Και μ’ αυτά τα λόγια, κάνει μεταβολή… και φεύγει.

Μένουν όλοι εμβρόντητοι. Ορισμένοι δοκιμάζουν να γελάσουν νευρικά υποθέτοντας ότι ο Ναστραντίν θα ξαναγυρίσει στο βήμα, αλλά τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Επικρατεί σύγχυση στους ακροατές που ήρθαν μέχρις εδώ για ν’ ακούσουν τον μεγάλο σοφό, κι αυτός έφυγε λέγοντάς τους μόνο δυο λόγια.

Μπορεί κανείς να φανταστεί τι έγινε μετά. Δεν λείπουν ποτέ αυτοί που υποθέτουν ότι, αν κάτι δεν κατάλαβαν, είναι γιατί αυτό που ειπώθηκε ήταν ιδιαιτέρως έξυπνο, ή οι άλλοι, που επειδή νιώθουν άβολα σε τέτοιες καταστάσεις, αισθάνονται υποχρεωμένοι να δείξουν πόσο πολύ εκτιμούν τον ευφυή άνθρωπο. Ένας τέτοιος τύπος, λοιπόν, βλέποντας τον Ναστραντίν να απομακρύνεται, λέει με δυνατή φωνή:

-Τι έξυπνος άνθρωπος!

Και, βέβαια, όταν δεν καταλαβαίνει κανείς τίποτα κι ο άλλος δίπλα του λέει: «-Τι έξυπνος άνθρωπος!», για να μη νιώθει πως μόνο αυτός είναι ηλίθιος, επαναλαμβάνει: «-Ναι, βέβαια, πολύ έξυπνος!». Πιθανότατα γι’ αυτό, όλοι οι παριστάμενοι αρχίζουν να επαναλαμβάνουν:

-Τι έξυπνος άνθρωπος!

-Μα τι έξυπνος άνθρωπος!

Ώσπου, κάποιος προσθέτει:

-Έξυπνος, σίγουρα, ναι, αλλά… δεν ήταν πολύ σύντομος;

Κι ένας άλλος, που ανήκει στην κατηγορία εκείνων που νιώθουν την ανάγκη να κρύψουν πίσω από μια λογικοφανή εξήγηση αυτό που δεν υπάρχει, προσθέτει:

-Μιλάει σύντομα και περιεκτικά όπως μιλάνε οι σοφοί. Γιατί, όπως λέει ο δάσκαλος, πώς είναι δυνατόν να μαζευτούμε εδώ χωρίς καν να ξέρουμε τι ήρθαμε ν’ ακούσουμε; Πόσο ανόητοι είμαστε! Χάσαμε μια καταπληκτική ευκαιρία.

-Τι φώτιση, τι σοφία!

-Πρέπει να ζητήσουμε απ’ αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο να μας δώσει ακόμη μία διάλεξη…

Έτσι, αποφασίζουν να πάνε να δουν τον Ναστραντίν για να του πουν ότι έμειναν έκπληκτοι με αυτήν την διάλεξη, αλλά οι απόψεις του ήταν υπερβολικά βαθυστόχαστες για να μπορέσουν να τις καταλάβουν με την πρώτη.

Ο Ναστραντίν τους λέει:

-Όχι, κάνετε λάθος· το αντίθετο ισχύει. Οι γνώσεις μου, μόλις και μετά βίας επαρκούν για μία διάλεξη. Με τίποτα δεν θα μπορούσα να δώσω δύο.

Το σχόλιο, όμως, του κόσμου σ’ αυτήν την απάντηση, είναι:

-Τι μετριοφροσύνη!

Κι όσο περισσότερο επιμένει ο Ναστραντίν, τόσο επιμένουν κι αυτοί ότι θέλουν να τον ακούσουν ακόμα μια φορά. Τελικά, κάτω από τη μεγάλη πίεση και επιμονή του κόσμου, ο Ναστραντίν δέχεται να δώσει μια δεύτερη διάλεξη.

Την επόμενη μέρα, ο υποτιθέμενος σοφός επιστρέφει στο μέρος της συνάθροισης, όπου έχει μαζευτεί ακόμη περισσότερος κόσμος, αφού όλοι όσοι απουσίαζαν την πρώτη φορά έμαθαν για την επιτυχία της ομιλίας του. Πολλοί μάλιστα ρώτησαν:

-Τι είπε;

Η απάντηση, όμως, όσων είχαν παρακολουθήσει τη διάλεξη, ήταν ίδια κι απαράλλαχτη:

-Δεν είμαστε σε θέση να σου εξηγήσουμε. Θα πρέπει να έρθεις να τ’ ακούσεις απ’ το στόμα του, αλλά πρόσεξε… Σε περίπτωση που ο δάσκαλος ρωτήσει αν ξέρεις τι ήρθε να μας πει, εσύ θα πρέπει ν’ απαντήσεις καταφατικά.

Όρθιος ο Ναστραντίν μπροστά στο κοινό, μην ξέροντας πάντα τι να πει, εμμένει στην τακτική του:

-Υποθέτω ότι τώρα πια θα ξέρετε τι ήρθα να σας πω…

Ο κόσμος, προετοιμασμένος και μη θέλοντας να προσβάλει τον δάσκαλο με μια παιδιάστικη απάντηση όπως στην προηγούμενη διάλεξη, απαντά με μια φωνή:

-Ναι, φυσικά, ασφαλώς και το ξέρουμε. Γι’ αυτό, άλλωστε, είμαστε εδώ.

Τότε ο Ναστραντίν, με κατεβασμένο το κεφάλι, προσθέτει: «-Πολύ καλά… Αφού όλοι ξέρετε ήδη τι είναι αυτό που έχω να σας πω, δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να το επαναλάβω.»

Και μ’ αυτά τα λόγια, κάνει μεταβολή και αποχωρεί.

Ο κόσμος μένει κατάπληκτος. Παρόλο που αυτή τη φορά απάντησαν ακριβώς το αντίθετο από την προηγούμενη, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο.

Η κατάσταση είναι τεταμένη. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής, ακούγεται πάλι κάποιος να φωνάζει:

-Ιδιοφυές!

Είναι ένας απ’ αυτούς που βρισκόταν εδώ και την προηγούμενη μέρα, αλλά σήμερα δεν ήθελε να την πατήσει. Ήθελε να δείξει ότι, αυτή τη φορά, είχε πιάσει το νόημα πρώτος απ’ όλους.

Και μόλις «οι καινούργιοι» άκουσαν κάποιον να λέει: «ιδιοφυές!», καθώς δεν ήθελαν να δείξουν ότι υστερούν, άρχισαν κι αυτοί να φωνάζουν:

-Καταπληκτικό!

-Υπέροχο!

-Εντυπωσιακό, έξοχο!

Ένας απ’ αυτούς που ήταν πράγματι εδώ την προηγούμενη μέρα, σηκώνεται όρθιος και δηλώνει:

«-Μα, ασφαλώς και είναι καταπληκτικό, αφού είναι το συμπλήρωμα της χθεσινής σοφίας!» θέλοντας μ’ αυτή του τη φράση να τονίσει σ’ εκείνους που είχαν έρθει για πρώτη φορά, πόσο διέφεραν μεταξύ τους οι δύο σοφίες…

Όλοι ξεσπάνε σ’ ένα ζωηρό χειροκρότημα, ώσπου ένας άλλος λέει:

-Ναι, φανταστικό φυσικά, αλλά… υπερβολικά σύντομο.

«-Έτσι είναι, σίγουρα» γκρινιάζει κάποιος άλλος.

«-Ικανότητα σύνθεσης» δικαιολογεί ο ειδικός που μίλησε νωρίτερα.

Κι αμέσως ακούγονται διάφοροι να φωνάζουν:

-Θέλουμε κι άλλο, θέλουμε ν’ ακούσουμε κι άλλα! Θέλουμε αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος να μας χαρίσει κι άλλη από τη σοφία του!

Πάει τότε να δει τον Ναστραντίν μια αντιπροσωπεία επισήμων για να του ζητήσουν να τους δώσει μια τρίτη και τελευταία διάλεξη.

Ο Ναστραντίν αρνείται, τους λέει ότι αποκλείεται. Ότι δεν αξίζει καν την τιμή να τον προσκαλούν να δώσει τρεις διαλέξεις, κι επιπλέον, πρέπει να γυρίσει στην πόλη του.

Τον παρακαλούν, τον ικετεύουν, τον εκλιπαρούν ξανά και ξανά. Επικαλούνται τους προγόνους του, τους απογόνους του, όλους τους αγίους… Του ζητούν να δώσει τη διάλεξη στο όνομα όποιου θέλει. Η τόση επιμονή τους τον πείθει και, τελικά, δέχεται ο Ναστραντίν, λιγάκι ανήσυχος, να δώσει μια τρίτη και τελευταία διάλεξη.

Τώρα πια έχει μαζευτεί πάρα πολύς κόσμος. Αυτή τη φορά έχουν συμφωνήσει να μην απαντήσει κανείς σε ό,τι και να ρωτήσει ο δάσκαλος. Αν χρειαστεί οπωσδήποτε να δοθεί κάποια απάντηση, θα απαντήσει ως εκπρόσωπος του χωριού ο δήμαρχος εξ ονόματος όλων.

Όρθιος, για τρίτη φορά μπροστά στο κοινό, λέει ο Ναστραντίν:

-Υποθέτω ότι τώρα πια ξέρετε τι έχω να σας πω;

Ο δήμαρχος, που κάθεται στην πρώτη σειρά, σηκώνεται, γυρίζει, ανταλλάσσει μια ματιά συνενοχής με τον κόσμο και, προκλητικά σχεδόν, του λέει:

-Άλλοι ξέρουν, κι άλλοι δεν ξέρουν.

Τότε, ο Ναστραντίν απαντάει:

-Αφού είναι έτσι, αυτοί που ξέρουν να εξηγήσουν σ’ εκείνους που δεν ξέρουν.

Και κάνοντας μια στροφή, σχεδόν θεατρική… αποχωρεί.