Είκοσι χρόνια

Πόσο εύκολο είναι να παρασυρθεί ο άνθρωπος όταν κάμει το κέφι του. Είπα να επαναδραστηριωθώ στα διαδικτυακά δρώμενα σκόνταψα. Στην περιοχή μας ενισχύθηκε το σήμα της   fofafone σε 4g, και ευχαριστήθηκα την ταχύτητα που ανεβάζει και κατεβάζει δεδομένα, ταυτόχρονα όμως δεν χάρηκα αλλά λυπήθηκα γιατί εξ ίσου ταχύτερα τελειώνουν και διαθέσιμα  20 GB πάγια του συμβολαίου. Για μισό μόνο gb ζητά 10 ευρώ που δεν είμαι διατεθειμένος να πληρώσω, το θεωρώ εξαιρετικά ακριβό.  Αποτέλεσμα, θα είμαι εκτός σύνδεσης μέχρι και τις 11 Σεπτεμβρίου. Εκτός και πάρω παραμάσχαλα τον υπολογιστή μου ψάχνοντας για INTERNET. Αυτό το έκανα καταχρηστικά για να ανεβάσω αυτήν την ανάρτηση.

Είκοσι χρόνια

Όταν σε πιάνει η νοσταλγία για τα παλιά τότε μάλλον γερνάς, εάν σου γίνει εμμονή να είσαι σίγουρος ότι γέρασες, αλλά μυαλό δεν έβαλες.

Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται εφέτος από τα θυρανοίξια του παλαιού Ναού του Τιμίου Σταυρού στην μοναδική Ενορία

Η πραγματική αγάπη

Ένας φοιτητής κάθονταν στην καφετέρια της πανεπιστημιούπολης και μελετούσε όταν πρόσεξε δύο ηλικιωμένους άνδρες να πλησιάζουν και να κάθονται σε ένα κοντινό του τραπέζι.

Τότε ο ένας από τους ηλικιωμένους άρχισε να μιλά για τη σύζυγό του.

Όταν τελείωσε την φράση του, ρώτησε τον άλλο άντρα να του μιλήσει για την δική του γυναίκα. Διαβάστε τη απάντηση του όπως ακριβώς την μετέφερε ο φοιτητής…

Ήμουν 21 χρονών όταν την γνώρισα. Μόλις την είδα να μπαίνει στην αίθουσα το κατάλαβα. Δεν χρειάστηκε καν να ρωτήσω ποια είναι. Σκέφτηκα «αυτή είναι η γυναίκα μου» ! Τα υπόλοιπα όλα είναι ιστορία.

Αυτή η γυναίκα ήταν

Όλοι μου λένε γι’ αντα κλαις κι’αν κλαίω ποιόν πειράζω;

Με το Θωμά γνωρίστηκα το 2012 στο κατάλυμα μου, θέλω να λέω πως είμαστε και φίλοι. Είναι από εκείνους τους παραδοσιακούς ανθρώπους που γνωρίζουν πολλά αλλά λένε λίγα.

O Θωμάς Βενάκης από το Ζουρίδι Ρεθύμνου με καταγωγή από τα Σφακιά αν και επιστήμονας που έχει ζήσει στο εξωτερικό σήμερα ζει όπως οι πρόγονοι του, καλλιεργεί τον κήπο του και τραγουδά υπέροχα τα Ριζίτικα τραγούδια της Κρήτης αλλά και πολλά άλλα παραδοσιακά.....Το τραγούδι αυτό το αφιερώνει σε όλες τις μάνες που αποχωρίζονται τα παιδιά τους που φεύγουν υποχρεωτικά στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον....

Ζήσε κάθε στιγμή

Μία παλιά ιστορία λέει ότι, τον περασμένο αιώνα ένας καμηλιέρης έμπορος ξεκίνησε για το Κάϊρο, με σκοπό να επισκεφτεί έναν ξακουστό σοφό γέροντα...

Τελικά, συναντήθηκε με τον σοφό γέροντα, αφού χρειάστηκε να κάνει ένα μακρινό ταξίδι, διασχίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι της ερήμου...

Ξαφνιάστηκε όμως όταν είδε ότι ο γέροντας ζούσε σε μία σκηνή, με μοναδικά έπιπλα ένα στρώμα πάνω στην άμμο, ένα σοφρά, δύο σκαμνιά και πολλά βιβλία.

Γύρισε τότε προς τον σοφό και γεμάτος απορία τον ρώτησε:

-Πού είναι τα έπιπλά σου...;

Ο γέροντας κοίταξε τον καμηλιέρη και του απάντησε με μία ερώτηση:

-Τα δικά σου που είναι...;

-Μα εγώ δεν έχω, είμαι περαστικός...!

-Και εγώ περαστικός είμαι...!

 Οι περισσότεροι ζουν λες και θα μείνουν για πάντα εδώ... Ξέχασαν να γίνουν ευτυχισμένοι!!!

Η αξία των πραγμάτων δεν εξαρτάται από το χρόνο που διαρκούν, αλλά από την ένταση με την οποία γίνονται.

Γι' αυτό υπάρχουν στιγμές αλησμόνητες, πράγματα ανεξήγητα και άτομα ασύγκριτα.

Κι εσύ μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος σήμερα... αλλά και καθημερινά!!!

Απορία Προέδρου Παλαιοκήπου Λέσβου: Μωρή Βασιλική είσαι παντρεμένη ή συζείς;

Απορία Προέδρου Παλαιοκήπου Λέσβου: Μωρή Βασιλική είσαι παντρεμένη ή συζείς;

Κι εκεί που λες ότι όλα τα έχεις δει σ αυτό το ευλογημένο νησί... σκάει μύτη το απίθανο!

Ο Πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Παλαιόκηπου Γέρας Λέσβου κ. Παναγιώτης Χατζηνικολάου δεν είναι ένας συνηθισμένος Πρόεδρος...

Το ενδιαφέρον που δείχνει για τους δημότες του Παλαιοκήπου δεν περιορίζεται μόνο στα καθημερινά ζητήματα ( ύδρευση, καθαριότητα, δημοτικός φωτισμός , αγροτικό δίκτυο κτλ).

Ο Πρόεδρος του Παλαιοκήπου πρέπει να ξέρει τα πάντα για τους δημότες ... Κι όταν λέμε τα πάντα εννοούμε τα πάντα! Τίποτα δεν πρέπει να μείνει μυστικό από τον Πρόεδρο του Παλαιοκήπου!!!

Έτσι λοιπόν ο Πρόεδρος του Παλαιοκήπου θέλει να ξέρει αν η κα Βασιλική έχει παντρευτεί ή συζεί ;

Πως τόλμησε η κα Βασιλική να βάλει άντρα στο σπίτι της χωρίς να ενημερώσει τον Πρόεδρο;

Επειδή όμως ο Πρόεδρος του Παλαιοκήπου είμαι μεγαλόκαρδος δεν προχώρησε σε επίπληξη της κας Βασιλικής αλλά με επίσημο έγγραφο ζητάει να πληροφορηθεί αν έχει παντρευτεί ή συζεί!!!

Αυτός είναι Πρόεδρος!

Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Πρόεδρος θα ζητήσει και παραπάνω λεπτομέρειες για το κρεβάτι της κας Βασιλικής !!!

Το απίθανο έγγραφο αποκάλυψε ο ραδιοφωνικός σταθμός ΣΚΑΙ Αιγαίου του Γιάννη Παπούκα.

Ορθογραφίας καμώματα

Η ελληνική γλώσσα είναι μία από τις πιο δύσκολες γλώσσες που υπάρχουν στον κόσμο με ορθογραφία που είναι εξεζητημένη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλοί Έλληνες να μην γνωρίζουν καλά την ορθογραφία της ελληνικής γλώσσας και να είναι ανορθόγραφοι, κάτι το οποίο δεν είναι κακό δεδομένου της δυσκολίας στην ορθογραφία που υπάρχει. Το πρόβλημα συναντάται στους «έξυπνους» της ορθογραφίας που επειδή γνωρίζουν πως γράφεται το «πληροί» νομίζουν πως είναι ξεχωριστοί και διορθώνουν τους άλλους κοροϊδεύοντας.

Είναι πολύ πιο εύκολο στις μέρες μας να μορφωθεί κάποιος και να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο παρά να αποκτήσει Παιδεία. Αυτό συμβαίνει με τους εξυπνάκηδες

Για να πετάξει ο Νεοσσός

Πολλές φορές οι άνθρωποι θέλουν να ορίσουν ή να περιγράψουν κάτι αλλά δεν βρίσκουν τις κατάλληλες λέξεις. Μια αλληγορία μπορεί να περιγράψει παραστατικά οτιδήποτε θελήσει κάποιος. Η αλληγορία είναι μια μικρή ιστορία στην οποία δεν έχουν σημασία τα πρόσωπα και η δράση είναι σχεδόν στατική. Ακόμα, περιέχει πολλούς συμβολισμούς, οι οποίοι έχουν σημασία που ορίζει ο συγγραφέας. Έτσι, ορίζεται ή περιγράφεται οποιαδήποτε έννοια επιλεγεί. Ο Χριστός μιλούσε με παραβολές.

Εισαγωγή

Η αλληγορία του Νεοσσού σε αυτή την ανάρτηση περιγράφει

Ἡ θεωρία τῆς ζεστῆς σοκολάτας!

Μερικοί ἀπόφοιτοι μιᾶς σχολῆς μέ καλές πλέον δουλειές συζητοῦσαν γιά τίς ζωές τους σέ μία γιορτή σχολικῆς ἐπανένωσης. Ἀποφάσισαν νά ἐπισκεφθοῦν τόν παλιό τους καθηγητή συνταξιοῦχο πλέον πού πάντοτε ἦταν πηγή ἔμπνευσης γι' αὐτούς.

Κατά τήν ἐπίσκεψη ἡ συζήτηση περιστράφηκε γύρω ἀπό τα΄παράπονά τους γιά τή δουλειά, τή ζωή καί τίς σχέσεις μέ τούς ἄλλους. Ὁ καθηγητής τούς ἔφερε ζεστή σοκολάτα

Είναι τυχεροί

Με αφορμή την λέξη Μπαλκονήσι που εμπνεύστηκε έτερος λεξιπλάστης Φεϊσμπουκάς φίλος αποφαίνομαι πως:

Είναι τυχεροί εκείνοι που δεν πήγανε διακοπές, διότι δεν χρειάζονται χρόνο προσαρμογής!!!

Τρύγος

Σε μια από τις σελίδες που επισκέπτομαι κάθε μέρα κατά την περιπλάνηση μου στο διαδίκτυο, «στα νέα ελληνικά σερφάρισμα», είναι η Βήμα ορθοδοξίας. Εκεί εντόπισα ένα κείμενο μικρό για το τρύγο και τις συμβουλή του παππού, το οποίο μεταφέρω εδώ αυτούσιο.

Η ΣΟΦΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ

π. Λίβυος

Τα καλοκαίρια πηγαίναμε οικογενειακώς στο χωριό, να τρυγήσουμε τα αμπέλια του παππού. Ο πατέρας η μάνα και τα δυο μου αδέλφια. Ο παππούς πάντα μας έδινε μια αρχική συμβουλή:

 «θα κόβεται τα σταφύλια και δεν θα κοιτάτε ποτέ το τέλος του αμπελιού. Θα κοιτάτε μονάχα την κουρμούλα που κόβεται, διαφορετικά θα απογοητευθείτε». Αυτή την απλή αλλά γεμάτη σοφία συμβουλή του παππού, την χρειάστηκα πολλές φορές στην ζωή μου. Γιατί κατάλαβα ότι κι η ζωή είναι ένα αμπέλι, που δεν χρειάζεται να κοιτάς το μέλλον, αλλά το τώρα, το εδώ, το σήμερα. Να κάνεις βήματα και να προχωράς όπως είσαι, κι ας μην είσαι τέλειος. Να περπατάς, βήμα βήμα,όσο και όπως μπορείς. Να μην σκέφτεσαι, ούτε να αναλύεις, πόσα χιλιόμετρα χρειάζεται να περπατήσεις, μα το ένα βήμα που πρέπει να κάνεις… Μοναχα έτσι θα φτάσεις στον τερματισμό, όταν τον ξεχάσεις και ζήσεις την διαδρομή...

Τα γραφόμενα με βάλανε σε σκέψεις και σε συνδυασμό με το γεγονός πως εχθές κλήθηκα να σαραντίσω ένα  βρέφος, παρομοίασα την ζωή του ανθρώπου με το αμπέλι. Ένα ωραίο νεαρό ζευγάρι με το βλαστάρι στα χέρια είναι από τις πιο θελκτικές εικόνες που συναντάει κανείς στο διάβα της ζωής του. Ζήτησα να το πάρω στα χέρια για να κάνω τον εκκλησιασμό του, και η μάνα μου το έδωσε με την προτροπή «πρόσεχε το κεφαλάκι του» χαμογέλασα αυθόρμητα, προφανώς ήταν τι πρώτο της παιδί και πρόσεξα το κεφαλάκι του. Μετά την απόλυση ανταλλάξαμε δύο κουβέντες για ευχές και είπα:

-Ξέρεις πόσα κεφαλάκια πρόσεξα; Πόσα παιδάκια περάσαν από αυτά τα χέρια και πόσα με κατούρησαν;

Με την αίσθηση ακόμα του βρέφους βγήκα στην αυλή και προσγειώθηκα απότομα. Είδα έναν εργάτη να κουβαλάει κοπριά με το καρότσι. Το πρόσωπο του ηλιοκαμένο και αυλακωμένο από τις ρυτίδες, το βήμα του σταθερό και τα χείλη του σφραγισμένα. Δουλεύει τέτοια ώρα για να αυξήσει το εισόδημα του αφού  η πρωινή δουλειά δεν επαρκεί.

Από την κορμούλα  έπεσα στο παλιάμπελο, δεν κοιτάχτηκα στον καθρέπτη για  να μην δω και το ρημάμπελο και απογοητεύω τελείως.

Ένα αμπέλι λοιπόν η ζωή μας που κάποιος άλλος μας εμφύτεψε και πρέπει να το διαχειριστούμε. Ανάλογα με την καλλιέργεια είναι και το αποτέλεσμα του τρύγου. Αν το σκάψουμε, αν το κορφολογήσουμε, αν το λιπάνουμε,  αν, αν, αν. Και αν το παρατήσουμε στην τύχη του; Θα τρυγούμε κάθε χρόνο και λιγότερα μέχρι να ξεραθεί τελείως. 

Η Γνώση συνέχεια

"Γύρευε γιατρό νέο και δικηγόρο παλιό" λέει μια παροιμία του λάου και ως γνωστόν οι παροιμίες όλες κρύβουν μέσα τους την λαϊκή σοφία.

Το νέο γιατρό γιατί είναι ενήμερος στα νέα επιτεύγματα της επιστήμης του, αλλά το παλιό δικηγόρο γιατί έχει γνώση περισσοτέρων, όχι νόμων, αλλά καταστάσεων, διενέξεων, χαρακτήρων, παραβάσεων, παρακωλύσεων, κυκλωμάτων, ανθρώπων καταλλήλων να του βρούνε τα παραθυρακία του νόμου που καμιά φορά αγνοεί. Που τα έμαθε όλα αυτά; Όχι βέβαια και σε καμία περίπτωση στην σχολή που φοίτησε. Εκεί σίγουρα μαθαίνουν τα όσα η επιστήμη της νομικής επιτάσσει. Τα έμαθε στις αίθουσες και στους διαδρόμους των δικαστηρίων, στη λεγόμενη «πιάτσα».

Αυτήν την πιάτσα αφορά η σημερινή ανάρτηση, της οποία θεωρώ το πανεπιστήμιο της ζωής. Εκεί η γνώση ρέει άφθονη και είναι στην διακριτική ευχέρεια του κάθε ανθρώπου να πάρει όση μπορεί. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες ικανότητες απορροφήσεως, αυτό εξαρτάτε από πολλούς παράγοντες που δεν είναι του παρόντος θέμα. Καλές οι σχολές και τα πανεπιστήμια, σου δίνουν εφόδια και διπλώματα. Πολλοί σπούδασαν μια επιστήμη και διαπρέψανε σε άλλη. Την αξία σου πρέπει να την δήξεις στο πεδίο της μάχης που λέγεται επιβίωση. Εκεί αναδεικνύεται το ταλέντο και το μυαλό που «κόβει», εκεί φαίνεται αν έχεις όντως την γνώση. Αυτό ισχύει για όλες ανεξαιρέτως τις καταστάσεις. 

Τι είναι τελικά αυτή η ζωή;

Μπουρμπουλήθρες

Η Γνώση

Υπάρχει άραγε κάτι που δεν λιγοστεύει; Η απάντηση δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολη όπως φαίνεται αρχικά. Δεν λιγοστεύει η ελπίδα, αμ δε, όταν τα στραπάτσα της ζωής  είναι συνεχόμενα, φτάνεις στην απόγνωση. Δεν λιγοστεύει η αγάπη, αμ δε, όταν δεν βρίσκει ανταπόκριση, κρυώνει και σβήνει.  Δεν λιγοστεύει η ανδρεία ή γενναιότητα, αμ δε, καραδοκεί η προδοσία και πάει λέγοντας. Οι αναμνήσεις καλές ή κακές, ωραιοποιημένες κατά συνθήκη δεν μεταδίδονται, απλά δημοσιοποιούνται και με τον καιρό ξεχνιούνται.

Αυτό που δεν λιγοστεύει είναι μόνο η Γνώση. Ο νους του ανθρώπου είναι φτιαγμένος για να δέχεται γνώσεις αλλά και να μεταδίδει. Όση γνώση και να δώσεις, σε όποιον θέλει, η δική σου μένει ακέραια. Άλλωστε χάριν της μεταδόσεως της γνώσης φτάσαμε στα επιτεύγματα της εποχής μας.

Όταν την πάροδο των χρόνων, έρχονται τα γεράματα και πιάνουμε μια άκρη να βλέπουμε άλλους να δραστηριοποιούνται στα δικά μας πόστα, θυμώνουμε γιατί θεωρούμε τις γνώσεις μας αξεπέραστες. Μας καταλαμβάνει ο Εγωισμός ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου και πληγωμένοι δεν μεταδίδουμε τα όσα ξέρουμε.

Τόπο στους Νέους που αν δεν το κάνουν όπως ΕΣΥ δεν σημαίνει πως το κάνουν λάθος, στο κάτω-κάτω το λάθος είναι δικαίωμα. Έχεις ΕΣΥ την γνώση και ο νέος την ικανότητα.

Δεν ωφελεί να πάρεις μαζί σου φεύγοντας από τον μάταιο κόσμο τούτο τα όσα ξέρεις, αλλά δεν έχεις και δικαίωμα να τα επιβάλεις. Είναι χάρισμα να έχεις την μεταδοτικότητα των γνώσεως σου.

Μην περιμένεις

Το σημερινό κείμενο είναι αντιγραμμένο από το περιοδικό Εν Εσόπτρω σελ 19. 

Γενικώς δεν κρατάω αρχεία που με εντυπωσιάζουν, για να μην καταφεύγω στην ιδιοποίηση  αλλότριων ιδεών. Όποτε αντέγραψα πάντα ανάφερα και την πηγή. Ο εμπνευστής του κάθε κειμένου, πιστεύω, ικανοποιείται αν το θέμα του διαβάζεται και αγγίζει κάποιους. Όσες περισσότερες φορές δημοσιευτεί τόσο μεγαλώνει η ικανοποίηση του. Κάποτε έγραψα ένα μικρό κείμενο για την κοινωνία και το παζλ  και το είδα να αναπαράγεται σε πολλούς ιστότοπους. Η χαρά μου δεν περιγράφεται   και ας μην αναφερόμουν ως ο δημιουργός του.

Μην περιμένεις

Περιμένεις μέρες, μήνες, χρόνια, σε ένα στημένο ραντεβού. Δεν ήρθε ακόμη. Δεν φάνηκε. Άργησε πολύ, τόσο που μάτωσαν τα μάτια στην αναμονή, τόσο που ράγισε η καρδιά στην προσμονή.

Θα στο πω εγώ κι ας πονέσεις. Δεν θα έρθει… Μην περιμένεις...

Όχι γιατί σε απορρίπτει. Αλλά γιατί δεν μπορεί να έρθει. Δε στο υποσχέθηκε, ποτέ. Εσύ το φαντάστηκες, εσύ είχες ανάγκη να το πιστέψεις.

Δεν θα έρθει ποτέ εκείνος ο εαυτός που περιμένεις χρόνια στο ραντεβού.

Δεν θα έρθει ποτέ η μέρα όπου θα εμφανιστεί εντός σου ένας εαυτός καλοντυμένος, τέλειος, άψογος, αναμάρτητος, αψεγάδιαστος. Όχι δεν θα ‘ρθει. Δεν μπορεί να έρθει, γιατί απλά δεν υπάρχει.

Το ξέρω, στο είπαν, το άκουσες, το ήθελες και εσύ κατά βάθος,

Ταξιδεύοντας

Το κάθε ταξίδι έχει τις δικές του προϋποθέσεις, αυτό είναι γνωστό σε όλους μας. Δεν είναι όμως όλοι οι άνθρωποι ταξιδιάρηδες από πεποίθηση, είναι όμως εξ ανάγκης. Για μερικούς νοείτε ταξίδι ακόμα και η μετάβαση απ’ το χωριό στην πόλη για ψώνια. Πόση προετοιμασία χρειάζεται ακόμα και αυτό το «ταξίδι»;

Αλληγορική η εικόνα της σημερινής ανάρτησης του Πυθαγόρα. Ξεκινάς ένα ταξίδι στο πέλαγος ή έτσι νομίζεις και καταλήγεις να ταξιδεύεις σε μια λίμνη, που την περνάς και περπατώντας.  

Ένα ταξίδι είναι και η ζωή του κάθε ανθρώπου, με προορισμό δεδομένο τον τάφο του, είμαστε όμως προετοιμασμένοι;

Κι αυτό θα περάσει

Αυτήν την εποχή που διανύουμε την λεγομένη από πολλούς ως «Νέα τάξη πραγμάτων» η απαισιοδοξία είναι διάχυτη στα πρόσωπα των περισσοτέρων ανθρώπων που αντικρίζω. Η οικονομική κρίση κατέχει την πρωτεύοντα θέση και ακολουθούν, η πληθυσμιακή αλλοίωση, που έντεχνα και ραγδαία επιχειρείται στον τόπο μας και η χαλάρωση μέχρι ασυδοσίας της ηθικής.

Δεν θα προσπαθήσω να αναλύσω λόγους και αιτίες. Υπάρχουν αρμόδιοι με γνώσεις και με θέσεις ευθύνης γι’ αυτή την δουλειά. Απλά σχολιάζω πως δεν χρειάζεται τόση απαισιοδοξία αφού υπάρχουν ακόμα χειρότερα. Στο κάτω-κάτω όλα σχετικά είναι. Στον αντίλογο πως υπάρχουν και καλύτερα απαντώ πως γι’ αυτό χρειάζεται η αισιοδοξία.

Ας θυμηθούμε την Ιστορία με το δακτυλίδι. Το ζήτησε ο βασιλιάς από τον κοσμηματοποιό, με επιγραφή που να φοριέται όλο τον χρόνο, με απειλή αν δεν τα καταφέρει να του πάρει το κεφάλι.  Στον απελπισμένο και απαισιόδοξο τεχνίτη, την λύση έδωσε ο γιος του. Γράψε πατέρα «κι αυτό θα περάσει».  

Όλα τα καλά όπως και τα κακά κάποτε τελειώνουν.

Ως συμπέρασμα θα πούμε πως όλα μα ΟΛΑ είναι προσωρινά 

Η Επιστροφή

Δεν μπορώ να δικαιολογήσω τι είναι αυτό που με έκανε να πάρω την απόφαση για επιστροφή στα διαδικτυακά δρώμενα, ένα cam back είναι κατά κανόνα αποτυχημένο αφού είναι υποδεέστερο του πρώτου και σε πολλά σημεία επανάληψη.

Κάνω τρεις υποθέσεις, η πρώτη πως επιστρέφω ως ο άσωτος υιός μετά από περιπέτειες,  η δεύτερη, επιστρέφω σαν φονιάς στον τόπο του εγκλήματος ή τέλος η επιστροφή αυτή είναι η πτώση ενός ναρκομανούς μετά την απεξάρτηση του;

Η αλήθεια είναι πως επιστρέφω επειδή απόρησα γιατί λιγόστεψαν απότομα τα τηλεφωνήματα από την αγαπημένη Σάμο,  πληροφορήθηκα λοιπόν προχθές ότι έχω πεθάνει. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα ακόμη.  

Όπως και να ‘χει  ζητώ από τους αναγνώστες του Πυθαγόρα κατανόηση και ανοχή, όπως βλέπετε δεν πετάω σαν αϊτός https://pythagorass151.blogspot.gr/ αλλά σέρνομαι σαν το γέρικο άλογο.