Είκοσι χρόνια

Πόσο εύκολο είναι να παρασυρθεί ο άνθρωπος όταν κάμει το κέφι του. Είπα να επαναδραστηριωθώ στα διαδικτυακά δρώμενα σκόνταψα. Στην περιοχή μας ενισχύθηκε το σήμα της   fofafone σε 4g, και ευχαριστήθηκα την ταχύτητα που ανεβάζει και κατεβάζει δεδομένα, ταυτόχρονα όμως δεν χάρηκα αλλά λυπήθηκα γιατί εξ ίσου ταχύτερα τελειώνουν και διαθέσιμα  20 GB πάγια του συμβολαίου. Για μισό μόνο gb ζητά 10 ευρώ που δεν είμαι διατεθειμένος να πληρώσω, το θεωρώ εξαιρετικά ακριβό.  Αποτέλεσμα, θα είμαι εκτός σύνδεσης μέχρι και τις 11 Σεπτεμβρίου. Εκτός και πάρω παραμάσχαλα τον υπολογιστή μου ψάχνοντας για INTERNET. Αυτό το έκανα καταχρηστικά για να ανεβάσω αυτήν την ανάρτηση.

Είκοσι χρόνια

Όταν σε πιάνει η νοσταλγία για τα παλιά τότε μάλλον γερνάς, εάν σου γίνει εμμονή να είσαι σίγουρος ότι γέρασες, αλλά μυαλό δεν έβαλες.

Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται εφέτος από τα θυρανοίξια του παλαιού Ναού του Τιμίου Σταυρού στην μοναδική Ενορία
που διακόνησα επτά χρόνια και κάτι μήνες στο χωριό Δαμάνια.

Ο Ναός αυτός είχε εγκαταλειφθεί  στην τύχη του όταν κτίστηκε ο Μεγάλος καθεδρικός του Τιμίου Σταυρού και Αυτός. Ένα ιστορικό κτίσμα για το χωριό, αφού δεν ήταν μόνο ναός αλλά και σχολείο που μάθανε την ελληνική γλώσσα οι πρώτοι πρόσφυγες κάτοικοι του οικισμού. Σήμερα είναι το κόσμημα του χωριού δίπλα από το μνημείο των σφαγιασθέντων στην Μικρά Ασία προγόνων των κατοίκων.

Όταν ανέλαβα καθήκοντα εφημερίου ήταν λίγο πριν την κατάρρευση του, μία μεγάλη τρύπα στην στέγη τον πλημύριζε όποτε έβρεχε, τα τέσσερα ντουβάρια ετοιμόρροπα και η χρήση του ως αποθήκη απογοητευτική. Ο Αγώνας για την αναστήλωση του δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Το ταμείο ήταν (ως συνήθως) μείον. Με προσωπικό δάνειο και μια ενίσχυση από τα κρατικά λαχεία ξεκίνησε η μεγάλη προσπάθεια. Το στοίχημα ήταν να κρατηθεί η σκεπή με τέσσερα νερά. Ο χωριανός εργολάβος το κατάφερε και με την προσπάθεια αυτή ξύπνησε ο εθελοντισμός των κατοίκων. Χωριανοί ο Μαραγκός, ο Υδραυλικός, ό ηλεκτρολόγος, ο ελαιοχρωματιστής, ο αλουμινάς και φυσικά ο Αβραάμ ο Μάστορας.

Χωρίστηκε στα δύο ο χώρος και έγινε το άλλο μισό το Πνευματικό κέντρο της Ενορίας.

Είκοσι χρόνια είναι αυτά και η θύμηση ξεθωριάζει τα κακώς κείμενα και ωραιοποιεί τα καλά. Θυμάμαι τα παιδάκια του κατηχητικού να τρέχουν πάνω κάτω και να θέλουν να προσφέρουν, χάρι σ’ αυτά γλυτώσαμε μεροκάματα, αφού μαζεύαν γύρω γύρω τις πέτρες, παίζανε και πετροπόλεμο κι ας φώναζα εγώ.   

Ο εξοπλισμός του με τα απαραίτητα υπήρξε άλλο μεγάλο θέμα. Ο πολυέλεος και το «τέμπλο», αν μπορούμε να ονομάσουμε το ξύλινο καγκελάκι χώρισμα, φτιάχτηκαν στη Μονή του Επανωσήφη  από τον π.Παρθένιο και τα καλύμματα τα κέντησαν με χρυσοκλωστή τα μεγαλύτερα κορίτσια της ομάδας. Τρείς Εικόνες και ο Σταυρός πάνω στην Αγία Τράπεζα φερμένα κατά τον διωγμό  από την πατρίδα φανερώθηκαν και είναι γνωστό πως, ότι είναι φανερό δύσκολα χάνεται. Υπάρχει ακόμα και το  πρώτο αντιμήνσιο της Ενορίας του 1927 κορνιζωμένο.

Είκοσι χρόνια πέρασαν από την βραδιά εκείνη που ο π.Κορνήλιος Μικρασιάτης και αυτός από τα Βουρλά έκοψε την κορδέλα και είπε «Δεν είμαστε πρόσφυγες, έχουμε πατρίδα» και άρχισε η αγρυπνία που τέλεσαν πατέρες της γειτονικής Μονής του Αγίου Γεωργίου και έψαλαν μαθητές από την Ριζάριο σχολή.

 Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα πολλά, φοβάμαι πως γίνομαι κουραστικός. Αυτό όμως που θεωρώ απαραίτητο να πως είναι πως οι κάτοικοι του χωριού τότε ομονοούσαν. Όλοι πρόσφεραν και οικονομικά κατά δύναμη αλλά και χειρωνακτικά, γι’ αυτό η επιγραφή πάνω από την είσοδο γράφει όλων των Δαμανιανών.