Αρκεί άραγε μόνο η γνώση; Γράφει ο π. Χρήστος Αιγίδης

Αφορμή για τις σκέψεις που θα ακολουθήσουν στάθηκε η είδηση για την πραγματοποίηση Σεμιναρίου Επιμόρφωσης των Κληρικών μιας Μητροπόλεως της Πελοποννήσου, σχετικά με θέματα της οικογένειας και του γάμου.

Μια εισήγηση είχε θέμα «Η ισορροπία της οικογένειας μετά την αναχώρηση των παιδιών» που πραγματοποίησε ένας διακεκριμένος Εισηγητής – Κληρικός, που όμως είναι ΑΓΑΜΟΣ.

Θα ήθελα εξ’ αρχής να σημειώσω δυο πράγματα για να προλάβω τυχόν λανθασμένες εντυπώσεις ή παρανοήσεις:

α) πως δεν έχω καμία προσωπική αντιπαράθεση ή αντιπάθεια με τον Άγαμο κλήρο (και ο Πνευματικός μου Πατέρας είναι Ιερομόναχος – όχι όμως Αρχιμανδρίτης – σε Μοναστήρι του Αγίου Όρους) και

β) σε κάτι που συμφωνούν όλοι οι Πατέρες είναι πως η Πνευματική Ζωή κυρίως είναι βίωμα και όχι γνώση, κάτι που θεωρείται ουσιαστικό και οντολογικό στοιχείο μιας υγιούς Εκκλησιαστικής Ζωής. Σε πολλές περιπτώσεις, όπως η συγκεκριμένη, τη θέση αυτή την αγνοούμε ή επιλεκτικά την προσπερνούμε.

Θα ήθελα ακόμα να ζητήσω Συγνώμη αν κάποιους σκανδαλίσω ή αδικήσω, σίγουρα δεν είναι αυτή η διάθεσή μου, μα μόνο να καταθέσω ταπεινά τον λογισμό μου και τις σκέψεις μου.

Είμαι πεπεισμένος πως ένας Κληρικός μπορεί να έχει και πρέπει να έχει θέση για όλα τα θέματα της Ζωής.

Υπάρχουν παραδείγματα στην Ιστορία της Εκκλησίας που αποδεικνύουν περίτρανα πως ένας άγαμος μπορεί να συμβουλεύσει πολύ όμορφα και εύστοχα στα θέματα της Οικογενειακής ζωής.

Μου έρχεται στο νου το γράμμα του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου προς την Ολυμπιάδα.

Ή ακόμα οι σύγχρονοι Άγιοι της Εκκλησίας μας (Αγ. Παίσιος, Αγ. Πορφύριος και Αγ. Ιάκωβος) μιλούσαν πολύ λογικά και εύστοχα στα θέματα της Οικογενειακής ζωής.

Αναρωτιέμαι όμως αν οι σύγχρονες αυτές Οσιακές μορφές συμμετείχαν ποτέ σε Συνέδρια και αν ναι, θα εισηγούνταν θέματα σχετικά με την Οικογενειακή ζωή.

Άλλο δηλαδή είναι η προσωπική άποψη – Συμβουλή που κατατίθεται μέσα στο Εξομολογητήριο και άλλο είναι η γενικευμένη κατάθεση της άποψης.

Νομίζω πως τα περισσότερα, μην πω όλα, τα παραδείγματα στην Ιστορία της Εκκλησίας μας ανταποκρίνονται στην πρώτη περίπτωση και όχι στη δεύτερη.

Αν όλα τα παραπάνω σας φαίνονται λίγο ακραία ή παρατραβηγμένα ας αντιστρέψουμε λίγο την εικόνα για να δούμε πώς δεν είναι έτσι.

Πώς θα σας φαινόταν λοιπόν αν σε κάποιο Μοναχικό Συνέδριο ανέπτυσσε Εισήγηση ένας Έγγαμός Κληρικός και σαρκικός πατέρας πολλών παιδιών με θέμα «Το κάλλος της Παρθενίας» ή «Τα Μοναχικά Ιδεώδη».

Μόνο που το βλέπω ή το ακούω μου φαίνεται πολύ παράξενο ή ακόμα και παράταιρο.

Αναρωτιέμαι αν συμβαίνει και τώρα κάτι αντίστοιχο.

Αναρωτιέμαι ακόμα πώς ένας άνθρωπος, όσο μορφωμένος και να είναι, που ΔΕΝ ερωτεύτηκε μια γυναικεία παρουσία, που ΔΕΝ αγάπησε, που ΔΕΝ παντρεύτηκε, που ΔΕΝ έκανε παιδιά, που ΔΕΝ ξαγρύπνησε, που ΔΕΝ έτρεξε στα Νοσοκομεία, που ΔΕΝ αγχώθηκε για το μεγάλωμα των παιδιών, που ΔΕΝ ένοιωσε την ταπείνωση και την αμφισβήτηση των παιδιών του, που ΔΕΝ πέρασε την Εφηβεία τους, που ΔΕΝ πόνεσε και ΔΕΝ έκλαψε για τα παιδιά του (και ΔΕΝ κάνω λόγο για τις οικονομικές δυσκολίες...) μπορεί να μιλήσει για το πώς θα είναι η οικογένεια μετά το φευγιό των παιδιών...

Τελικά αναρωτιέμαι αρκεί άραγε μόνο η γνώση;

Συγχωρέστε με.