Ο Γέροντας και το ανέκδοτο

Είναι τόσα πολλές οι νουθεσίες του Γέροντα, που θα μπορούσα να γράφω τόμους για την προσωπικότητα του, την σοφία και την καρτερική υπομονή στην αρρώστια που τον βασάνιζε πολλά χρόνια.

Σαν σήμερα Κυριακή της Ορθοδοξίας πριν από πολλά χρόνια επιστρέφοντας από το χωριό που εφημέρευα τον βρήκα σκυθρωπό και κουρασμένο καθισμένο στο κρεβάτι, μόλις με είδε το πρόσωπο του έλαμψε.

-Έφερες παιδί μου φαΐ;

-Πεινάς Γέροντα; Το πείραξα. -Θα σου φέρω χταποδοπίλαφο από το μαγειρείο.

Επικρατούσε συνήθεια τότε αυτήν την ημέρα να τρώει όλη η αδελφότητα της Μονής το χταποδοπίλαφο με κάθε δυνατή επισημότητα.

-Όχι για τον Θεό τον ένα. Με διέκοψε και συνέχισε. –Λίγο λαπά μπορείς;

Όπως ήταν φυσικό στρώθηκα στην δουλεία και όση ώρα δεν τον έβλεπα, έχανε το χαμόγελο του και μάσκα του πόνου φανερωνότανε πάλι. Σηκώθηκε κάποια στιγμή να έρθει στην κουζίνα έκατσε στη καρέκλα του και κοίταξε έξω στην αυλή  που υπήρχαν ακόμα προσκυνητές. Δεν άντεξα και τον ρώτησα, αυτό που είδη γνώριζα.

-Δύσκολη βραδιά Γέροντα;

-Χμμμ ….. Αναστέναξε –Δεν μπορώ να κρυφτώ απ’ σένα.

-Πές μου τι έτρεξε κι άσε το θέατρο.

Εκείνος τότε κοιτώντας έξω από το παράθυρο άρχισε να μονολογεί

- Έχω ξεχάσει πως ήταν ο κόσμος κάποτε, κατοχή κακουχίες, αρρώστιες, πείνα, δυσκολίες….. Τώρα τόσες ευκολίες… Κι όμως. Τότε, όσο δύσκολα κι αν περνούσαν οι άνθρωποι, ήταν χαμογελαστοί! Χαρούμενοι. Το πρόσωπό τους έλαμπε! Κι αυτό που έρχεται με τρομάζει! Θα δεις τους ανθρώπους σκοτεινούς, σκυθρωπούς, θλιμμένους. Θα δείς νέους ανθρώπους με γερασμένα πρόσωπα. Ενήλικες απελπισμένους. Ηλικιωμένους απογοητευμένους. Όταν ήμασταν μικροί βλέπαμε τους γονείς μας και είχαν το βλέμμα του Παντοδύναμου Θεού! Τους βλέπαμε και παίρναμε θάρρος. Τους είχαμε στήριγμα. Τότε οι νέοι αυτό που θα βλέπουν είναι απογοητευμένα πρόσωπα… Από πού να πάρουν ελπίδα…

Δεν υπάρχει παιδί μου μεγαλύτερη αμαρτία και κρίμα να βλέπεις τα πρόσωπα των ανθρώπων σκοτεινά, σκυθρωπά, απογοητευμένα. Τα πρόσωπα αυτά που είναι κατ’ εικόνα του Θεού πλασμένα. Πρέπει να λάμπουν, να ακτινοβολούν, να κοιτούν ψηλά! Να έχουν θεϊκή όψη! Και όχι αυτή του δαίμονα. Θα σου πω λοιπόν μιά κουβέντα και άκουσέ με καλά…

Και γυρνώντας προς εμένα μου έδωσε ένα από τα καλύτερα μαθήματα της ζωής μου…

-Εσύ παιδί μου, που ζεις εκεί έξω, έχεις μεγάλη ευθύνη.   

Και πάνω που πήγα να στον σταματήσω για να του πω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα γιατί είμαι αμαρτωλός και τα υπόλοιπα σχετικά υποκριτικά ταπεινολογήματα, σηκώνει το χέρι του και με σταματάει λέγοντάς μου.

Σώπα και Άκου!

Ο Θεός παιδί μου δε θέλει πολλά πράγματα. Ούτε δύσκολα! Θέλει ουσία! Απλά πράγματα…

Έχει χορτάσει από τις πολλές νηστείες. Έχει κουφαθεί από τις πολλές ολονυχτίες. Έχει κουραστεί από τις πολλές μετάνοιες. Αν δεν μπορείς παιδί μου να κάνεις τους άλλους χαρούμενους με τη νηστεία σου, την προσευχή σου και τον αγώνα σου, κάνε κάτι άλλο πολύ πιο απλό και εξίσου αποδοτικό. Κουβέντιαζέ τους. Λέγε τους πράγματα που θα τους κάνουν να χαμογελάσουν. Μέσα τους κρύβεται το χαμόγελο φυλακισμένο και περιμένει μια ευκαιρία να βγει και να ξεσπάσει! Βοήθησέ τους! Κι αν δεν είσαι ρήτορας, έμπειρος, ούτε ικανός στο λόγο, κάνε κάτι ακόμα πιο απλό! Λέγε τους βρε αδελφέ ανέκδοτα! Να γελάνε οι άνθρωποι! Σε όλους αρέσουν τα ανέκδοτα και οι αστείες ιστορίες! Σκοπός είναι να χαμογελάνε οι άνθρωποι! Τα πρόσωπο του Θεού είναι χαμογελαστό! Και μέσα από το χαμόγελο βγαίνει η ζωή! Βοήθησέ τους να ζήσουν! Και να τους λες να κάνουν το ίδιο όλοι στους άλλους. Αν θες να κερδίσεις τον παράδεισο, αυτό να κάνεις! Να κάνεις τους ανθρώπους να γελάνε! Να χαμογελάνε! Να χαίρονται. Κι ας είναι λίγο το χαμόγελό τους. Κι ας είναι στιγμιαία η χαρά τους! Κάνε το!

Σέρβιρα σιωπηλά τον λαπά και αρχίσαμε να τρώμε.