Η ιστορία ενός δράκου που ήξερε. . . .

Σαν ήμουν μικρή, μου άρεσε να ακούω παραμύθια, να κάθομαι με τις ώρες να ακούω ανθρώπους ή να διαβάζω η ίδια  ιστορίες, για ήρωες παράτολμους και μέρη δύσβατα, επικίνδυνα, μα εκπληκτικά.

Με τη φαντασία μου, έπλαθα τις εικόνες στο νου μου, εικόνες πολύχρωμες για γενναίους ήρωες και ηρωίδες, που, ήξεραν να υπερβαίνουν δράκους,  φόβους και δισταγμούς προχωρώντας, ακάθεκτοι,  πάντοτε μπροστά.

Μα, τώρα που μεγάλωσα, διατείνομαι περήφανα και διαλαλώ σε όλους τους τόνους, πώς οι δράκοι είναι ανύπαρκτοι και ότι, η  ζωή δεν είναι, πλέον, παραμύθι.

Και, σα με ρωτάνε τα τωρινά  παιδιά ,αν μου αρέσουν τα παραμύθια και αν υπάρχουν δράκοι, έχω πάντα την κατεψυγμένη απάντηση όλων των μεγάλων- δικαιολογία δηλαδή καλή , αναφέρω  πρώτον, πώς  δεν ταιριάζουν στην ηλικία μου, και δεύτερον, πώς οι δράκοι είναι πλάσματα μη πραγματικά. Βλέπετε, δε χρειάζομαι πια, τα παραμύθια, αφού ξέρω καλά να παραμυθιάζω μέρα και νύχτα τον εαυτό μου, με τη μαγική, αν θέλετε, λέξη , πως ” μεγάλωσα”!

Μάλιστα, αυτή είναι η καταφυγή μου, το να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου, πώς, είμαι μεγάλος ,πια.

Ωραία, μα τι  άραγε, θε να πει, μεγάλωσα; Και, σε σχέση με ποιόν ή τι, μεγάλωσα;

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν έχω την παραμικρή ιδέα τί σημαίνει: άλλωστε, σαν ήμουν παιδί, όποτε ρώταγα τους άλλους ενήλικες γύρω μου, πάντοτε πιπιλούσαν με ζέση ιδιαίτερη,  αυτήν την όμορφη καραμέλα στο στόμα:” δεν είναι αυτά για σένα, όταν μεγαλώσεις, θα καταλάβεις”. Για αρκετό καιρό, νόμιζα, πώς εννοούσαν να μεγαλώσω στα χρόνια, μα όταν η ηλικία μου αυξήθηκε, κι έφτασε επιτέλους τόση, όση να πληρεί τον ορισμό “μεγάλος”, συνειδητοποίησα πως δεν είναι αυτό το ζητούμενο, και πώς, αναμφίβολα, κάτι και πάλι, λείπει.

Ψάχνοντας λοιπόν, να δω τι λείπει, προσπάθησα να θυμηθώ, πώς μεγάλωσα.

Άρχισα να σκέπτομαι λοιπόν, πώς, μεγάλωσα με τους άλλους: Απ ΄την πρώτη στιγμή της ζωής μου θυμάμαι ξεκάθαρα, ένα συρφετό μεγάλων-ενηλίκων, εννοώ- να με δασκαλεύει, να με μαλώνει ή να με επιβραβεύει σύμφωνα με το αν ανταποκρινόμουν στις απαιτήσεις τους- όπως και να το κάνουμε, οι μεγάλοι είναι διαρκώς όλο απαιτήσεις, όλο ανάγκες, όλο επιθυμίες και προσδοκίες που, θες δεν θες, αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί να προσαρμοστείς, για το καλό σου!

Σιγά-σιγά, έμαθα να συνυπάρχω, δηλαδή, κατέκτησα την τέχνη του να συμβιβάζομαι με τους μεγάλους γύρω μου, έτσι ώστε, να συμβιώνω, όσο το δυνατόν, καλύτερα, τέλος πάντων.

Το ίδιο διάστημα λοιπόν που διάβαζα για δράκους φοβερούς, αβοήθητες  πριγκίπισσες και καταχθόνιες μάγισσες, ανακάλυψα την εγγυημένα καλή μέθοδο, του να λέω ψέματα, έτσι ώστε να μπορώ να ξεγλιστράω,  απ΄ την πίεση και την αυταρχικότητα  που με περικύκλωνε-μα δεν πρόσεξα, πώς, η μέθοδός μου, παρουσίαζε, ένα αφανές, ελάττωμα: ότι, όπως συνήθιζα να λέω  ψέματα στους άλλους, συγχρόνως, συνήθιζα  να λέω ψέματα και σε μένα!

Στο επόμενο μάθημα, διδάχτηκα να εγκαταλείπω την ευθύνη του εαυτού μου στους άλλους, να τους επιτρέπω ν’ αποφασίζουν για μένα, έτσι ώστε, στο αμέσως επόμενο μάθημα, να ζητάω πάντα τη γνώμη τους, για  να κάνω μόνο ο,τι μου λένε- με λίγα λόγια, διδάχτηκα κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να τους αφήνω να εισβάλλουν στη ζωή μου!

Μα, το χειρότερο απ΄ όλα, ήταν που έμαθα κι εγώ με τη σειρά μου, κιόλας από παιδί, να παρεμβαίνω στις ζωές των άλλων- έτσι ακριβώς, όπως οι μεγάλοι ολόγυρά μου, παρέμβαιναν ο ένας στη ζωή του άλλου!

O δράκος αυτός, της παρέμβασης, γεννήθηκε σχετικά νωρίς, τη μέρα εκείνη συγκεκριμένα, που πείστηκα ότι, καθήκον του καλού ήρωα, δεν είναι άλλο παρά να παρέμβει εμπρός στον κίνδυνο και να σώσει- να λειτουργεί με γνώμονα μόνο τους άλλους και να ορίζει την προσωπική αξία του, με βάση το αν και κατά πόσο μπορεί να εξοντώσει τους τρομερούς δράκους που απειλούν τους άλλους, με λίγα λόγια, να ζει στραμμένος στους άλλους!

Βλέπετε, ζούσα με την πεποίθηση ότι, ο δράκος είναι ο,τι φοβερίζει να καταπιεί τους άλλους-έννοιες, φοβίες, προβλήματα, στεναχώριες τα ονομάζουμε εμείς οι ενήλικες- και πώς, απαράβατο καθήκον μου, είναι να ορμήξω με το κοντάρι μου για να εξολοθρεύσω αυτό το δράκο- μή παρατηρώντας, όμως, ότι, κάθε φορά στη μάχη πήγαινε, ένας ακόμη δράκος, εκείνος της δικής μου παρέμβασης!

Ώσπου, έφτασε μια μέρα, που κάποιος άλλος γενναίος ήρωας αποφάσισε-τι άλλο;- να με βοηθήσει, κι μου ξαπέστειλε, φυσικά, το δικό του δράκο, παρεμβαίνοντας για χάρη μου!

Μόλις τον αντίκρυσα, κατάλαβα: Μεγάλωσα θα πει πώς εξολόθρευσα τον δράκο της παρέμβασης στις ζωές των άλλων: και πήρα την απόφαση, από δω και στο εξής, ν’ αφήνω τον καθένα να πολεμά μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις!

***

Ελένη Κεπελιάν