Τι φανερώνει η απάντηση στο «τι κάνεις;»

Σύμφωνα με τους ψυχολόγους;

Ίσως είναι και η πιο συχνή ερώτηση που ακούτε μέσα στην ημέρα, είτε την ακούτε από κάποιον άλλον, είτε τη λέτε εσείς.

Αν το σκεφτείτε λίγο, η ερωταπάντηση στο «τι κάνεις;» μοιάζει με ένα χιλιοπαιγμένο σενάριο από σκηνή της καθημερινότητας.

– Τι κάνεις;

– Καλά, μια χαρά, εσύ;

Σας θυμίζει κάτι η παραπάνω στιχομυθία; Δεν χρειάζεται καν να σταματήσετε και να σκεφτείτε αν είστε πραγματικά είστε καλά ή όχι. Μα ούτε και το άτομο που σας ρωτάει δεν έχει πραγματικά αναλογιστεί την πιθανή απάντησή σας.

Τι φταίει στ' αλήθεια! Της Κατερίνας

-Όταν σε βάζουν σε σκέψεις ο Λειβαδίτης και η Αλκυόνη

«Πρέπει, οπωσδήποτε, ν’ αλλάξω ζωή, αλλιώς είμαι χαμένος.

Βέβαια, έχω καιρό μπροστά μου, είμαι ακόμα νέος

Αν μπορούσα να ξεφύγω αυτή την άθλια καθημερινότητα, υποχρεώσεις και συνήθειες και συμβιβασμοί,

αν σταθώ λιγότερο εύκολος στις διάφορες προφάσεις- μα ιδιαίτερα αν βάλω πια ένα τέλος σε τούτες τις αιώνιες αναβολές.

Τότε, αλήθεια, ίσως φτιάξω κάτι, ίσως μάλιστα και κάτι το μεγάλο

όπως ονειρευόμουν από παιδί…»

Έτσι έγραψε κάποιος ένα βράδυ με χέρια που τρέμανε.

Κι έκλαιγε. Ύστερα νύσταξε κι αποκοιμήθηκε.

Το πρωί, μόλις θυμόταν κάτι αόριστα. Και σε μερικά χρόνια πέθανε.»

Μόλις διάβασες ένα ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη.

Συναντήθηκα πρόσφατα με αυτό το ποίημα και ήθελα να σταθώ λίγο για να μιλήσω για κάτι.

Σκάκι η ζωή

Ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε αγώνα σκακιού; Αναγνωρίζεις τον πεσσό (πιόνι στο σκάκι) που σ’ αντιπροσωπεύει; Αν όχι, μάλλον δεν έχεις καταλάβει ότι η ζωή είναι ένα παιχνίδι και εσύ λαμβάνεις μέρος σ’ αυτό.

Ναι, όπως τ’ ακούς. Παιχνίδι και συγκεκριμένα σκάκι. Εσύ είσαι ένας πεσσός που ανάλογα με τις καταστάσεις αλλάζεις μορφή. Ας το πάρουμε από την αρχή.

Αρχικά είσαι ένα «πιόνι», βιάζεσαι να πας μπροστά και όταν οι δυνάμεις σου σταθούν ικανές να αντιμετωπίσουν σκληρές καταστάσεις, μεταμορφώνεσαι σε «βασίλισσα».

Ένας άνθρωπος απλός και συνηθισμένος

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας κύριος που ζούσε σύμφωνα με αυτό που ήταν: ένας άνθρωπος απλός και συνηθισμένος.

Μια ωραία πρωία, μυστηριωδώς, παρατήρησε ότι ο κόσμος άρχιζε να τον κολακεύει λέγοντάς του πόσο ψηλός ήταν:

-Τι ψηλός που είσαι! -Πόσο έχεις μεγαλώσει! -Ζηλεύω το ύψος σου…

Στην αρχή αυτό τον εξέπληξε, οπότε, για μερικές μέρες, πρόσεξε ότι κοίταζε λοξά τον εαυτό του περνώντας από τις βιτρίνες των μαγαζιών και τους καθρέπτες των λεωφορείων.

Αλλά έβλεπε τον εαυτό του ίδιο – ούτε ψηλό ούτε πολύ κοντό….

Προσπάθησε να μη δώσει σημασία, αλλά όταν μερικές εβδομάδες αργότερα άρχισε να παρατηρεί ότι τρεις στους τέσσερις ανθρώπους τον κοίταζαν από χαμηλά, άρχισε να ενδιαφέρεται για το φαινόμενο. Ο κύριος αγόρασε ένα μέτρο για να μετρηθεί. το έκανε μεθοδικά και σχολαστικά, και μετά από πολλές μετρήσεις και επαληθεύσεις, επιβεβαίωσε ότι το ύψος του ήταν το ίδιο όπως πάντα. Οι άλλοι συνέχιζαν να τον θαυμάζουν:

Οι άνθρωποι της προσμονής από την Φανή Ναθαναηλίδου

Ίσως να έχετε γνωρίσει τέτοιου είδους ανθρώπων ή να είστε, να ανήκετε σε αυτή την κατηγορία. Πρόκειται για εκείνους που κουβαλούν την προσμονή στο βλέμμα, που τα μάτια τους είναι ορθάνοιχτα με μία δόση θλίψης, μόνιμης θλίψης. Από εκείνη που σου προκαλεί η «αναμονή». Από εκείνη την θλίψη που πλέον έχει χαραχτεί στο βλέμμα και δεν μπορείς να την κρύψεις.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι μελαγχολικοί και κατατονικοί. Είναι παράξενοι και ιδιότροποι. Ίσως να μην μιλούν πολύ, καθώς προτιμούν να ακούν, αλλά όταν βρίσκονται σε μια συζήτηση τα δίνουν όλα.

Το οριζόντιο ύψος του Αργύρη Χιόνη

Μια φορά και έναν καιρό, πλάι σε ένα πανύψηλο υπερήφανο κυπαρίσσι, ζούσε μια ελάχιστη ταπεινή αγριάδα, που ζήλευε το μπόι του κυπαρισσιού κι ήθελε να το φτάσει, γι’ αυτό και τεντωνόταν αδιάκοπα στις μύτες των ριζών της, πασχίζοντας να σηκωθεί πιο πάνω από το χώμα. Μάταιη προσπάθεια και αρκετά οδυνηρή γιατί, κάθε φορά που έκανε αυτή τη γυμναστική, για μέρες μετά την πόναγε ανυπόφορα η μέση της.

Το κυπαρίσσι, που παρακολουθούσε αφ’ υψηλού τον αγώνα της αγριάδας, σειόταν και λυγιόταν καμαρωτό και της έλεγε υπεροπτικά, με προφορά σχεδόν εγγλέζικη, της Οξφόρδης:

Η δύναμη της συνεργασίας και του ομαδικού πνεύματος.

Ο άνθρωπος εκείνος είχε ταξιδέψει πολύ. Στη ζωή του είχε γυρίσει σε εκατοντάδες χώρες, αληθινές και φανταστικές… Το ταξίδι που θυμόταν περισσότερο ήταν η σύντομη επίσκεψή του στη Χώρα των Μεγάλων Κουταλιών. Έφτασε τυχαία στα σύνορά της. Στο δρόμο από την Αμπελοχώρα προς την Παραϊδα, υπήρχε μια μικρή παράκαμψη προς τη Χώρα των Μεγάλων Κουταλιών. Επειδή του άρεσαν οι εξερευνήσεις, πήρε εκείνο το δρόμο. Ο δρόμος ήταν όλο στροφές και κατέληγε σ’ ένα τεράστιο απομονωμένο σπίτι. Στην πόρτα μια πινακίδα έγραφε:

Ζωή και δουλειά

Ο πατέρας ήταν σκληρά εργαζόμενος. Δούλευε ως διανομέας για να βγάζει τα προς το ζην για τον ίδιο, τη σύζυγο, και τα τρία παιδιά τους. Τα απογεύματα τα περνούσε παρακολουθώντας σεμινάρια, επιδιώκοντας να αποκτήσει περισσότερες γνώσεις, έτσι ώστε να καταφέρει μια ημέρα να βρει μια καλύτερη δουλειά.

Μόνο τις Κυριακές είχε λίγο διαθέσιμο χρόνο για να περάσει μαζί με την οικογένειά του. Εργαζόταν και μελετούσε πολύ σκληρά γιατί ήθελε να βγάλει πολλά χρήματα ώστε να προσφέρει στην οικογένειά του ότι επιθυμούσαν.

Το μαγαζί της αλήθειας

Ο άνθρωπος περπατούσε σ’ εκείνα τα σοκάκια της επαρχιακής πόλης. Είχε χρόνο και γι’ αυτό κοντοστεκόταν για λίγο μπροστά σε κάθε βιτρίνα, σε κάθε κατάστημα, σε κάθε πλατεία.

Στρίβοντας σε μια γωνία βρέθηκε άξαφνα μπροστά σε ένα ταπεινό κατάστημα που η ταμπέλα του ήταν λευκή. Περίεργος, πλησίασε στη βιτρίνα και κόλλησε το πρόσωπο του στο κρύσταλλο για να καταφέρει να δεί μέσα στο σκοτάδι… Το μόνο που φαινόταν ήταν ένα αναλόγιο μ’ ένα χειρόγραφο καρτελάκι που έγραφε:

Το μαγαζί της αλήθειας.

Ο άνθρωπος έμεινε έκπληκτος. Σκέφτηκε, ότι αν και διέθετε ανεπτυγμένη φαντασία, του ήταν αδύνατον να φανταστεί τί μπορεί να πουλούσαν.

Ο επιχειρηματίας και ο Σαμιώτης ψαράς

Ένας Σαμιώτης από την Χώρα είναι αραχτός στο Ποτοκάκι, μία όμορφη παραλία και ψαρεύει με το καλάμι και την πετονιά του. Ένας Γερμανός τουρίστας, επιχειρηματίας, τον πλησιάζει με διάθεση να τον συμβουλεύσει και γίνεται μεταξύ τους ο εξής διάλογος:

Γερμανός: Πόσα ψάρια βγάζεις κάθε μέρα;

Σαμιώτης: Όσα χρειάζομαι για να τρώω

Γερμανός: Γιατί δεν ρίχνεις ταυτόχρονα περισσότερες πεπονιές να πιάνεις περισσότερα;

Σαμιώτης: Και τι να τα κάνω;

Γερμανός: Θα τα πουλάς, θα μαζέψεις χρήματα, θα αγοράσεις βάρκα και δίχτυα, θα πιάνεις και θα πουλάς περισσότερα ψάρια και θα βγάζεις ακόμη περισσότερα χρήματα.

Σαμιώτης: Και μετά;

Περί όνου σκιάς.

Αν κάποιος βρεί την απάντηση να την δημοσιοποιήσει.

Λέμε ότι κάποιοι μαλώνουν «περί όνου σκιάς» (για την σκιά του γαϊδάρου), όταν φιλονικούν για κάτι ασήμαντο. Η έκφραση προέρχεται από ένα περιστατικό με τον Αθηναίο ρήτορα Δημοσθένη , ο οποίος ενώ αγορεύει στην εκκλησία του Δήμου και προσπαθεί να διαφωτίσει τους συμπολίτες του για τα μεγάλα προβλήματα της πόλης τους αυτοί …αγρόν αγόρασαν! Τότε αυτός, για να τους κεντρίσει την προσοχή, άρχισε να τους αφηγείται μια ιστορία μεταξύ ενός αγωγιάτη κι ενός ταξιδιώτη.

Το προφανές δεν είναι πάντοτε η κατάλληλη αντίδραση – Χόρχε Μπουκάϊ

Επισκέπτεται κάποιος έναν σοφό και του λέει: “Θέλω να μου διδάξεις τη σοφία σου, θέλω να γίνω σοφός. Θέλω κάθε στιγμή να μπορώ να παίρνω τη σωστή απόφαση. Τι πρέπει να κάνω για να ξέρω ποια είναι η κατάλληλη αντίδραση σε κάθε κατάσταση;”

Τότε, του λέει ο σοφός:

“Αντί να σου απαντήσω σ’ αυτό που ρωτάς, θα σου κάνω μια ερώτηση: Βγαίνουν από μια καμινάδα δύο άντρες. Το πρόσωπο του ενός είναι μουντζουρωμένο, του άλλου το πρόσωπο είναι καθαρό. Ποιος από τους δύο θα πάει να πλύνει το πρόσωπό του;”

“Ε, καλά, είναι ολοφάνερο” λέει ο άντρας, “θα πάει να πλυθεί εκείνος που το πρόσωπό του είναι βρώμικο”.

Και ο σοφός απαντάει:

“Το προφανές δεν είναι πάντοτε η κατάλληλη αντίδραση. Πήγαινε και ξανασκέψου το.”

Το δέντρο που έδινε Σχολιασμός

Όταν τα σχολεία ανοίγουν σημαίνει πως η ζωή παίρνει πάλι τον ρυθμό της. Έτσι και σήμερα, τα χωριά άδεια από τους Πασχαλινούς μουσαφίρηδες, ξαναμπαίνουν στην καθημερινότητα τους.

Έσκαβα όλο το πρωί γι’ αυτό ο «Πυθαγόρας» άργησε, είναι η εποχή του σκαψίματος. Το σημερινό μου θέμα είναι συνέχεια του «Δένδρου που έδινε». Μία ερώτηση που τέθηκε από αναγνώστη του blog είναι η αφορμή.  Ποιος είναι δένδρο και ποιος το παιδί;

Πετρόσουπα: η δύναμη της προσφοράς και της συνεργασίας.

Άρεσε πολύ η προχθεσινή ιστορία με τον Ξένο και στο ίδιο μοτίβο είναι η σημερινή αφού το γεύμα είναι πάλι σούπα, και μην διαμαρτυρηθεί κανείς, άλλωστε τα νοσοκομειακά φαγητά είναι κυρίως σούπες.

Δυστυχώς σε περιόδους κρίσης λειτουργεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, απομονωνόμαστε από τους συνανθρώπους μας, και ξεχνάμε πόσα πολλά μπορούμε να προσφέρουμε, αλλά και να πάρουμε από τους άλλους. Λέει λοιπόν η ιστορία μας πως . . . .

Πριν από πολλά χρόνια, υπήρχε ένας άνθρωπος, του οποίου του άρεσαν τα ταξίδια γιατί ήθελε να γνωρίζει συνεχώς νέο κόσμο να συνεργάζεται μαζί τους και να μαθαίνει ή να τους μαθαίνει νέα πράγματα και νέες συνήθειες…

Σε ένα από τα ταξίδια του έτυχε το εξής φοβερό.

Το δέντρο που έδινε

Όντας στην Σάμο μου χάρισε ένα κορίτσι αυτό το βιβλίο. Με είχε ενθουσιάσει τότε, τόσο πολύ που χάρισα κι εγώ τουλάχιστον 80 αντίτυπα σε μικρούς και μεγάλους φίλους. Σήμερα έπεσε στην αντίληψη μου σε κάποια φιλική ιστοσελίδα και το δημοσιεύω κι εδώ, αν κ’ έχω την εντύπωση πως υπάρχει και στον παλιό «Πυθαγόρα» Απολαύστε το.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά και αγαπούσε ένα αγοράκι.

Και κάθε μέρα το αγόρι θα ερχόταν και θα μάζευε τα φύλλα του και θα έφτιαχνε στέμματα παίζοντας τον βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό του και τραμπαλιζόταν στα κλαδιά του και έτρωγε τα μήλα του. Και έπαιζαν κρυφτό.

Κι όταν κουραζόταν το αγόρι πλάγιαζε στη σκιά του δέντρου.

Και το αγόρι αγαπούσε το δέντρο πάρα πολύ. Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

Ο άνθρωπος που έπεσε (κατά λάθος) στο νερό….Ναστραντίν Χότζας

Ένα ηλιόλουστο πρωινό, αποφάσισε ο Ναστραντίν να κάνει έναν όμορφο περίπατο, κατά στην θάλασσα. Καθώς πλησίαζε στη προκυμαία άκουσε φωνές και είδε πολύ κόσμο συγκεντρωμένο να χειρονομεί και να τρέχει πάνω κάτω. Πλησίασε πιο κοντά και είδε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κατά λάθος στο νερό.

Όπως δεν ήξερε κολύμπι, κτυπούσε πανικόβλητος χέρια και πόδια, χανόταν μέσα στο κύματα και όποτε κατόρθωνε να βγάλει λίγο το κεφάλι του καλούσε μισοπνιγμένος σε βοήθεια.

Οι άνθρωποι έσκυβαν όσο μπορούσαν πάνω από το νερό και του φώναζαν:

– Δώσε μας το χέρι σου! Δώσε μας το χέρι σου!

Ο μύθος του Νάρκισσου

Ο μύθος του Νάρκισσου αφηγείται,  στην πραγματικότητα,  την τραγωδία της απώλειας του εαυτού μας.  Ο Νάρκισσος βλέπει την αντανάκλασή του στο νερό και ερωτεύεται το ωραίο του πρόσωπο,  για το οποίο η μητέρα του σίγουρα θα ήταν περήφανη.

Τον εξαπατά η αντανάκλαση της εικόνας του,  αφού δείχνει μόνο το τέλειο,  υπέροχο πρόσωπό του,  και όχι τον εσωτερικό του κόσμο,  τον πόνο και την ιστορία του.  Η πίσω όψη και η σκιά του,  παραμένουν κρυφές γι’ αυτόν,  αφού ούτε φαίνονται ούτε ανήκουν σε αυτή την πολυαγαπημένη αντανάκλαση της εικόνας του.

Ο ξένος και η Αλληλεγγύη

Μια μέρα ήρθε ένας ξένος στο χωριό. Στάθηκε στην πλατεία και ξετύλιξε ένα πανό  που έγραφε «Κοινωνική Κουζίνα – Ο Άλλος Άνθρωπος». Έστρωσε ένα τσουκάλι στη φωτιά κι έπιασε να μαγειρεύει.

-Τι είναι τούτο πάλι; Ποιός είναι αυτός;

-Δωρεάν φαγητό για όλους λέει;

-Ναι, εμείς δεν έχουμε κανέναν που να πεινάει.

-Και τι με νοιάζει εμένα, η σύνταξη να πέφτει.

-Δίκιο έχεις. Να μπαίνει ευρώ στην πανταλόνα.

-Τι παριστάνει ετούτος δηλαδή; Θ’ αλλάξει τον κόσμο;

-Έλα ντε.

Πετάχτηκε κι ο παπάς:

-Ρε τούτος θα μας πάρει τη δουλειά. Κι εμείς τι κάνουμε εδώ;

Κι ένας πολιτευτής συμφώνησε:

-Ετούτος και κάποιοι άλλοι σαν και δαύτονε θα μας χαλάσουν το μαγαζί. Τόσα χρόνια δηλαδή εμείς τι κάνουμε;

-Κάτι λέει για Αλληλεγγύη.

-Τι λέξη είν’ αυτή;

Το λιοντάρι σκοτώνει κοιτάζοντας Δήμητρα Ξενάκη

Το λιοντάρι είναι δυνατό, γιατί τα άλλα ζώα είναι αδύναμα. Το λιοντάρι τρώει το κρέας των άλλων, γιατί τα άλλα το αφήνουν να τα φάει. Το λιοντάρι δεν σκοτώνει με τα νύχια ή με τα δόντια. Το λιοντάρι σκοτώνει κοιτάζοντας. Στην αρχή πλησιάζει σιγά σιγά, αθόρυβα, γιατί έχει σύννεφα στα πόδια που σκοτώνουν το θόρυβο. Κατόπιν πηδά και αναποδογυρίζει το θύμα, μια επίθεση που ποντάρει πιο πολύ στον αιφνιδιασμό απ’ ό,τι στη δύναμη.

Κατόπιν στέκεται και το κοιτάζει. Κοιτάζει τον αιχμάλωτό του, τον καρφώνει στα μάτια. Το καημένο το ζωάκι που θα πεθάνει απομένει να κοιτάζει μονάχα, κοιτάζει το λιοντάρι που το κοιτάζει.

Αντίο κι ευχαριστώ για τα ψάρια (Απ' την καρδιά μου)

Σήμερα, καθώς πήγαινα τον γιο μου στο μάθημα Ωδείο, άκουσα μια γριά να πλησιάζει στο ανοικτό παράθυρο μιας κρεπερί και να ρωτάει τον νεαρό που δούλευε εκεί:

-Πώς πάει;

-Ε, πώς να πάει, καλά, τι να λέει…

«-Ζεις;» τον ρώτησε η γριά.

-Τι;

-Ζεις;

«-Ζω. Δεν με βλέπεις, ζω, τι κάνω;» είπε αυτός ειρωνικά.

«-Τότε είσαι μια χαρά», του είπε η γριά κι έφυγε.

Είχα κοντοσταθεί για ν’ ακούσω τη συζήτηση. Ο Ηρακλής με σκούντησε να περπατήσουμε.

Google, η ιστορία της εταιρείας που άλλαξε τον κόσμο Από το BBC

Οι Ιδρυτές 

Μπαμπά τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε;». «Δεν ξέρω, γιε μου. Κανείς δεν ξέρει στα σίγουρα. Γιατί δεν ρωτάς τo Google;».

Αν και πρόκειται για ένα ερώτημα που πραγματικά ούτε το Google μπορεί να απαντήσει, σίγουρα είναι πολλοί αυτοί που το έχουν θέσει στη μηχανή αναζήτησης.

Η φράση «googlαρέ το» ακούγεται εδώ και αρκετά χρόνια κάθε φορά που τίθεται ένα ερώτημα και κανείς από την παρέα δεν ξέρει ή δεν θυμάται την απάντηση. Εξάλλου αποτελεί και την εύκολη λύση. Δεν το ξέρεις; Googlαρέ το! Δεν το θυμάσαι; Googlαρέ το!

Η Google χρειάστηκε μόλις δυο δεκαετίες για να γίνει – κατά κοινή ομολογία – η εταιρεία που άλλαξε τον κόσμο. Ποια είναι όμως η ιστορία της;

Το ταπεινό ξεκίνημα

Το ξεκίνημα ήταν μάλλον ταπεινό. Ουσιαστικά τα πάντα άρχισαν από ένα φοιτητικό πρότζεκτ στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ στην Καλιφόρνια.

Η Αναβάθμιση της Σαγήνης

Με εξέπληξε ευχάριστα σήμερα ή αναβάθμιση που είχε από χθές προαναγγείλει η Εκκλησιαστικού ενδιαφέροντος Ιστοσελίδα «Σαγήνη». Πιο εύχρηστη και λειτουργική και κυρίως «Σαγηνευτική» Επισκεφτείτε την υπάρχει και στο FB ως σελίδα.

Η αξία των ανθρώπων

Σ’ ένα μακρινό χωριό, κάπου στην Ανατολή, ζούσε ο πιο σπουδαίος ιερωμένος εκείνων των καιρών. Ένας άνθρωπος με μεγάλο κύρος και επιρροή, που παρέμενε απλός και διέθετε απίστευτη σοφία και σπάνια ευαισθησία.

Μια μέρα φτάνει γι αυτόν, στο μοναστήρι όπου ζούσε, μια πρόσκληση να πάει να δειπνήσει στο σπίτι του πλουσιότερου ανθρώπου της περιοχής. Ο μοναχός, που δεν βγαίνει σχεδόν ποτέ από το κελί του, αποφασίζει ότι δεν μπορεί να φερθεί αγενώς και αποδέχεται την πρόσκληση.

Την ημέρα που είχε οριστεί για το δείπνο, παρ’ όλη την καταιγίδα που πλησίαζε, αποφασίζει να πάει με την αμαξά του στο μέγαρο του πλουσίου.

Πεντακόσια μέτρα πριν φτάσει, ένας κεραυνός τρομάζει το άλογο του και η αστραπή το κάνει να σηκωθεί στα πίσω πόδια, ρίχνοντας την άμαξα σ’ ένα χαντάκι μαζί με τον ιερωμένο.

Γιατί δεν παίρνουμε αυτά που θέλουμε από τη ζωή;

Κυνηγώντας την Ουτοπία.

Σκέφτομαι πως οι άνθρωποι δεν παίρνουν αυτά που θέλουν απ’ τη ζωή τους, ενδεχομένως υποφέρουν, για 3 βασικούς λόγους που είναι οι εξής: (εκτός υγείας και φυσικών καταστροφών)

Α Δεν ξέρουν πως να βγάζουν χρήματα

Β Δεν ξέρουν πως να αγαπούν

Γ Δεν ξέρουν πως να πιστεύουν στον εαυτό τους

Αυτές είναι τρεις σημαντικές «δεξιότητες ζωής» που, δυστυχώς, δεν μας τις διδάσκουν στα σχολεία.

Όσο μεγαλώνεις, δεν χαραμίζεις την ψυχή σου για λίγους και ανάξιους

Καθώς τα χρόνια περνούν κι η κλεψύδρα της ζωής σου όλο και αδειάζει.

Κάθε κόκκος της σου είναι πια πολύτιμος και μονάκριβος, και όχι, δεν θέλεις να τους χαραμίζεις πια σε ανούσιες στιγμές.

Δεν έχεις πια την πολυτέλεια να δίνεις ατελείωτες ευκαιρίες σε τελειωμένες ιστορίες, δεν αντέχει άλλο το κορμί σου να χαραμίζεται από εδώ κι από εκεί.

Έχεις καταλάβει πλέον πόσο ακριβή και σπάνια είναι η ψυχή σου και δεν θέλεις να τη σπαταλάς σε ανθρώπους που ούτε στο ελάχιστο ποτέ τους δεν κατάλαβαν πόσο πολύ αξίζεις.

Δεν έχεις πλέον την υπομονή και το κουράγιο να μένεις σε καταστάσεις στάσιμες που δεν οδηγούν πουθενά. Κλείνεις τις πόρτες στο αέναο κρυφτό – κυνηγητό του παρελθόντος και στα φαντάσματα που δεν σ’ αφήνουν να ησυχάσεις.

Γιατί η ευγνωμοσύνη είναι τόσο σημαντική από την Πάλα Κωνσταντίνα

Ευγνωμοσύνη: η εκτίμηση όλων όσων μας έχουν δοθεί…. Όλα αυτά τα μικρά ή μεγάλα καθημερινά πράγματα τα οποία δεν τα δημιουργήσαμε μόνοι μας… Μας δόθηκαν….. και εμείς τώρα οφείλουμε να τα δούμε πρώτα, να τα προσέξουμε, να τα εκτιμήσουμε….. Η αξία που θα τους δώσουμε καθορίζει την ευημερία μας!

Το μυαλό μας έχει την τάση να σκέφτεται αρνητικά, χρειαζόμαστε την ευγνωμοσύνη για να προλάβουμε την αρνητικότητα –  αυτό το σκοτεινό σύννεφο που σκεπάζει τη ζωή μας!

Η ευγνωμοσύνη ενισχύει τον εσωτερικό μας έλεγχο δημιουργεί αισθήματα γαλήνης, αρμονίας, ασφάλειας και έτσι οι αρνητικοί εξωτερικοί παράγοντες δεν μας αγγίζουν σε βάθος!

Γιατί οι Ινδιάνοι έχουν μακριά μαλλιά! - H απάντηση είναι απίστευτη!

Γνώσεις που μένουν κρυφές για προφανείς λόγους…

Ο δυτικός πολιτισμός έχει οδηγήσει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι το στυλ που θα έχουν τα μαλλιά τους, ανήκει στη σφαίρα των προσωπικών προτιμήσεων, ότι το μήκος των μαλλιών έχει να κάνει με τη μόδα ή την άνεση. Αν πάμε όμως πίσω, στην εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ, θα δούμε μια ολότελα διαφορετική εικόνα να αναδύεται, που παρέμεινε προσεκτικά κρυμμένη από το κοινό για δεκαετίες.

Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90, η Σάλυ (όνομα αλλαγμένο για προστασία), παντρεύτηκε έναν διακεκριμένο ψυχολόγο που εργαζόταν σε Νοσοκομείο βετεράνων του πολέμου του Βιετνάμ, που υπέφεραν από μετατραυματικό στρες μάχης.

Το κατσαρόλι – Ο μεγάλος Δάσκαλος Από Αθηνά Ταρλά

Μετά και τον Εσπερινό της Αγάπης απαλλαγμένος από άμεσες υποχρεώσεις, στρώθηκα στο πληκτρολόγιο μπροστά, μήπως και ανακτήσω τους χαμένους αναγνώστες του «Πυθαγόρα» που δεν είναι λίγοι. Λοιπόν:

Πρίν μερικά χρόνια έγραφα πως ανάμεσα στην φωτιά και το νερό, τα δύο στοιχεία που είναι αδύνατον να συνυπάρξουν βάζεις την κατσαρόλα και μαγειρεύεις το φαΐ που θα σε χορτάσει. Σήμερα με το κείμενο που ακολουθεί και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρων, θα δούμε μια άλλη άποψη του κατσαρολιού.  

Η οικογένειά μου ήταν φτωχή. Οι γονείς μου ήταν εργάτες και οι δύο, εργαζόμενοι από την εφηβεία τους. Γνωρίστηκαν στη Γερμανία, διπλοβάρδιες στα εργοστάσια, αιματηρές οικονομίες για να αγοράσουν οικόπεδο, να χτίσουν σπίτι και να επιστρέψουν στην πατρίδα, όπου δεν είχαν τίποτα.

Αληθώς Ανέστη

Σήμερα που είναι η πιο μεγάλη ημέρα της Χριστιανοσύνης, όλοι μας γιορτάζουμε, τρώμε πίνουμε και χορεύουμε. Έχουμε απαιτήσεις το κρασί να είναι καλό ο οβελίας σωστά ψημένος για τους νησιώτες το αρνί γευστικά γεμιστό και πάει λέγοντας. Αργά το μεσημέρι αρχίζει το κλίμα  ν’ αλλάζει. Ποιος θα μαζέψει όλα αυτά τα σκεύη που απλωθήκανε για να ευφρανθούμε; Ως συνήθως η νοικοκυρά του κάθε σπιτικού και αυτό είναι ένας μικρός Γολγοθάς που αγόγγυστα ανεβαίνει.

Χριστός Ανέστη, τα καταφέραμε κι εφέτος

Με την Χάρη του Θεού έφτασε:

«Αὕτη ἡ κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν Σαββάτων, ἡ βασιλὶς καὶ κυρία, ἑορτῶν ἑορτή, καὶ πανήγυρις ἐστὶ πανηγύρεων, ἐνὴ εὐλογοῦμεν, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας»

Δυσκολότερα από πέρυσι και κάθε χρόνο δυσκολεύει η κατάσταση αλλά με πίστη σε Αυτόν φωνάζω:

«Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρίνον τὴν γήν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι.»

Και Εκείνος Αναστήθηκε Αυτεξουσίως.  Επειδή ο άνθρωπος δεν αλλάζει εις τους αιώνες, ζήσαμε αυτήν την εβδομάδα την ίδια κατάσταση όπως και τότε. Γεμίσανε οι Ναοί στην Βαϊοφόρο Είσοδο, πήραμε τα Βαΐα και το ξεχάσαμε μέχρι το Πάθος Του την Μεγάλη Πέμπτη, ολιγόπιστοι  (για να μην γράψω άπιστοι) στην Αποκαθήλωση μετρημένοι στα δάκτυλα οι ακολουθούντες Αυτόν. Στην κηδεία Του Μεγάλη Παρασκευή συνέρρευσε πάλι ο λαός να δεί το τέλος και σήμερα πρωία πάλι λιγοστοί κυκλοφορούνε το χαρμόσυνο γεγονός πως ο

 «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτω θάνατον πατήσας, καὶ τοὶς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.»

Μέχρι το Βράδυ (Νύχτα) θα διαδίδεται το χαρμόσυνο μήνυμα της Νίκης της ΖΩΗΣ εναντίον του Θανάτου, θα έρθει πάλι ο λαός να βεβαιωθεί και αμέσως μετά:

«Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν.»

Προτροπή δική μου προς όλους τους αναγνώστες του «Πυθαγόρα» είναι:

Ἀναστάσεως ἡμέρα, καὶ λαμπρυνθῶμεν τὴ πανηγύρει, καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα, Εἴπωμεν ἀδελφοί, καὶ τοὶς μισοῦσιν ἡμᾶς, Συγχωρήσωμεν πάντα τὴ Ἀναστάσει, καὶ οὕτω βοήσωμεν, Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτω θάνατον πατήσας, καὶ τοὶς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος

Μέχρι να πούμε «Ανάστα ο Θεός»

Από αύριο Κυριακή της Βαϊοφόρου Εισόδου θα σταματήσει κάθε δραστηριότητα στον «Πυθαγόρα» μέχρι να πούμε «Ανάστα ο Θεός».

Επέλεξα να αναρτήσω σήμερα την προφητεία του  Ἰεζεκιὴλ που ο περισσότερος λαός δεν την ακούει διότι επιστρέφοντας από την περιφορά του Επιταφίου επικρατεί οχλαγωγία μέσα στον Ναό.

Σας προτρέπω να την διαβάστε επιμελώς. Είναι από τα συγκλονιστικότερα κείμενα της Αγίας Γραφής.

Προφητείας Ἰεζεκιὴλ τὸ Ἀνάγνωσμα

(Κέφ. ΛΖ', 1-14)

Το δέντρο των προβλημάτων

Μόλις είχε τελειώσει μια δύσκολη μέρα για τον ξυλουργό που είχαμε προσλάβει για της ανακαίνιση ενός παλιού σπιτιού στο χωριό. Όλα του είχαν πάει στραβά εκείνη την ημέρα.

Το πρωί είχε μείνει από μπαταρία το αυτοκίνητο του οπότε καθυστέρησε να έρθει, στη συνέχεια χάλασε το ηλεκτρικό πριόνι, και στο τέλος της ημέρας διαπίστωσε ότι είχε ξεφουσκώσει το λάστιχο του αυτοκινήτου. Προσφέρθηκα να τον πάω σπίτι του.

Οι χτίστες και οι κηπουροί

Κάθε άνθρωπος μπορεί να υιοθετήσει δύο στάσεις: να χτίζει ή να φυτεύει.

Οι χτίστες μπορεί να χρειαστούν χρόνια για το έργο τους, κάποτε όμως τελειώνουν αυτό που χτίζουν. Τότε σταματούν και περιορίζονται από τους ίδιους τους τοίχους τους.

Όταν ολοκληρώνεται το χτίσιμο, η ζωή χάνει το νόημά της.

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που φυτεύουν.

Μερικές φορές οι καταιγίδες και οι εποχές τους προκαλούν προβλήματα και σπάνια ξεκουράζονται. Σε αντίθεση με τα κτίρια όμως, ένας κήπος δε σταματά ποτέ να αναπτύσσεται. Και, παρόλο που απαιτεί την προσοχή του κηπουρού, του δίνει παράλληλα και τη δυνατότητα να ζήσει τη ζωή του σαν μια μεγάλη περιπέτεια.

Οι κηπουροί αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον, γιατί ξέρουν ότι στην ιστορία του κάθε φυτού βρίσκεται η δημιουργία όλης της Γης.

του Πάουλο Κοέλιο

Χτίζετε γέφυρες ή φράκτες;

Μια φορά κι έναν καιρό, μάλωσαν δύο αδέλφια που ζούσαν σε γειτονικές φάρμες. Ήταν το πρώτο σοβαρό ρήγμα στη σχέση τους. Για 40 χρόνια, εργάζονταν μαζί ως γεωργοί, μοιράζονταν χωρίς κανένα πρόβλημα τα γεωργικά μηχανήματα, και συνεργάζονταν αρμονικά για την εμπορία των προϊόντων τους.

Όμως, η μακρά συνεργασία τους διακόπηκε  απότομα. Ο Καυγάς ξεκίνησε από μια μικρή παρεξήγηση, εξελίχθηκε σε μια σημαντική διαφορά, και τελικά κατέληξε σε ανταλλαγή πικρών λόγων.

Ένα πρωί κάποιος χτύπησε την πόρτα του μεγαλύτερου αδελφού. Εκείνος άνοιξε και αντίκρισε έναν άνθρωπο με την εργαλειοθήκη ενός ξυλουργού.

Με λίγα λόγια από τον παλαιό «Πυθαγόρα»

Κουρασμένος σήμερα για να μην αφήσω παραπονεμένους του αναγνώστες μου, τυχαία διάλεξα μια ανάρτηση από τον παλαιό «Πυθαγόρα» https://pythagorass151.blogspot.gr/2009/08/blog-post_06.html

Με λίγα λόγια

Όταν επιβάλλεσαι για να σε ακούσουν,

είσαι εκπαιδευτής

Όταν σωπαίνουν για να σε ακούσουν,

είσαι δάσκαλος.

Όταν σε ρωτούνε για να μάθουν,

είσαι ο Γέροντας.

Για να σε μιμούνται όμως,

πρέπει να είσαι το υπόδειγμα.

Ελληνικές κλασικές ταινίες και η ψυχολογία Μέρος δεύτερον

Τακτικά βλέπω στον υπολογιστή μου Ελληνικές ταινίες, από εκείνες τις παλαιές που σχεδόν πάντα γνωρίζω το τέλος και τις βλέπω ευχάριστα παρατηρώντας τους διαλόγους, τους συλλογισμούς και τις αντιδράσεις των ηρώων. Δεν φανταζόμουν πως αυτό είναι ένα είδος μελέτης μέχρι σήμερα που έτυχε να διαβάσω το παρακάτω άρθρο της Μαρίας Μαλικιώση – Λοΐζου, Μ. (1999), Συμβουλευτική Ψυχολογία, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. Με εξέπληξε ευχάριστα και σκέφτηκα να το μεταφέρω στον «Πυθαγόρα» σε δύο μέρη όπως είναι το πρωτότυπο. Απολαύστε το.

Ελληνικός κινηματογράφος και μηχανισμοί άμυνας- 

Μέρος Β

Η προσπάθεια του Εγώ να επαναφέρει την ομαλή λειτουργία και ισορροπία και έτσι να ανακουφιστεί έστω και προσωρινά το άτομο που βιώνει μια δυσάρεστη κατάσταση είναι αυτή που επιστρατεύει τους μηχανισμούς άμυνας. Η ψυχαναλυτική θεωρία εισάγοντας τους και ερευνώντας τους πρόσφερε πολλά στη γνώση και αιτιολόγηση της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Στη βιβλιογραφία εμφανίζονται παραπάνω από δεκαεφτά με κάποιους πιο συνηθισμένους, άλλους πιο εύκολα αναγνωρίσιμους και ορισμένους που θεωρούνται πιο ώριμοι ή ανώτεροι. Ας δούμε ακόμα μερικούς όπως αποτυπώνονται στα καρέ της μεγάλης οθόνης.

Ελληνικές κλασικές ταινίες και η ψυχολογία μέρος πρώτον

Τακτικά βλέπω στον υπολογιστή μου Ελληνικές ταινίες, από εκείνες τις παλαιές που σχεδόν πάντα γνωρίζω το τέλος και τις βλέπω ευχάριστα παρατηρώντας τους διαλόγους, τους συλλογισμούς και τις αντιδράσεις των ηρώων. Δεν φανταζόμουν πως αυτό είναι ένα είδος μελέτης μέχρι σήμερα που έτυχε να διαβάσω το παρακάτω άρθρο της Μαρίας Μαλικιώση – Λοΐζου, Μ. (1999), Συμβουλευτική Ψυχολογία, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. Με εξέπληξε ευχάριστα και σκέφτηκα να το μεταφέρω στον «Πυθαγόρα» σε δύο μέρη όπως είναι το πρωτότυπο. Απολαύστε το.

  

Ελληνικός κινηματογράφος και μηχανισμοί άμυνας- 
Μέρος Α

Οι ηλικίες άνω των τριάντα έχουνε μεγαλώσει επί το πλείστον με τις ταινίες από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Οι περισσότεροι τις έχουμε δει δεκάδες φορές, ξέρουμε τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή και μερικές από τις ατάκες των ηθοποιών που παίζουν σε αυτές. Επίσης, αρκετοί από εμάς τουλάχιστον για μια φορά στη ζωή μας έχουμε ακούσει ή συζητήσει για τον Freud και τις θεωρίες του, κάποιοι άλλοι έχουμε διαβάσει ένα βιβλίο ανάλογου περιεχομένου, ενώ μερικοί μπορεί να έχουν παρακολουθήσει ένα σεμινάριο γύρω από την ψυχανάλυση ή την ψυχοδυναμική προσέγγιση. Πώς συνδυάζονται όμως αυτά τα δύο; Θα δούμε.

Όταν μεγαλώσω, θα γίνω……. Ευτυχισμένος

Ο Albert Schweitzer υποστηρίζει πως η ευτυχία δεν είναι τίποτα παραπάνω από «…καλή υγεία και κακή μνήμη». Είναι έτσι; Πως ορίζεται όμως η ευτυχία;

Ο Αριστοτέλης ισχυρίζεται πως η ευτυχία (ευδαιμονία), είναι προσανατολισμένη στην ανθρώπινη πράξη, άρα στις δυνατότητες που θα αναπτύξει ο καθένας μας μέσα στην ζωή του. Ο βουδισμός ορίζει την ευτυχία ως την αναίτια χαρά. Ο Χριστιανισμός ως την εσωτερική βασιλεία των Ουρανών. Στον «Πυθαγόρα» δεν θεολογούμε γι’ αυτό ας δούμε την ανθρώπινη πλευρά.

Η μαργαρίτα

-Είμαι μια μαργαρίτα σε ένα λιβάδι με μαργαρίτες.  Αλλά μέσα σε τόσες άλλες,  είναι αδύνατο να προσέξει κανείς την ομορφιά μου.

Ένας άγγελος άκουσε τι σκεφτόταν η μαργαρίτα και σχολίασε:

- Μα είσαι τόσο όμορφη…

-Θέλω να είμαι μοναδική…

Για να μην ακούει παράπονα ο άγγελος, τη μετέφερε στην παραλία μιας πόλης.

Μέρες μετά επισκέφτηκε την περιοχή ένας δημοτικός σύμβουλος, με τον κηπουρό για να την αναπλάσουν.

-Δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον εδώ… σκάψτε το χώμα και φυτέψτε παντού γεράνια.

-Μισό λεπτό ούρλιαξε η μαργαρίτα… θα με σκοτώσετε…

-Αν υπήρχαν κι άλλες σαν κι εσένα, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα ωραίο παρτέρι…

Απάντησε ο δημοτικός σύμβουλος:

-Είναι αδύνατον όμως να βρεθούν μαργαρίτες εδώ γύρω, και εσύ μόνη σου δεν κάνεις έναν κήπο…

Αμέσως μετά ξερίζωσε τη μαργαρίτα…

του Κοέλιο

Η ομορφιά δεν είναι το παν

Ένα μεγαλόσωμο ελάφι σε εποχή καλοκαιριού, καθώς διψούσε, φτάνει κοντά σε κάποια καθαρή και βαθιά πηγή και,  αφού ήπιε όσο (νερό) ήθελε, παρατηρούσε τη μορφή του σώματός του.

Και κυρίως επαινούσε τη φύση των κεράτων του με την ιδέα ότι αυτά ήταν στολίδι για όλο το σώμα του.

Αντίθετα, κατηγορούσε τα λεπτά του πόδια, επειδή, κατά τη γνώμη του, δεν μπορούσαν να αντέξουν όλο το βάρος του.

Και ενώ ασχολούνταν με αυτά, ξαφνικά ακούγεται γάβγισμα σκυλιών και κυνηγοί το πλησιάζουν.

Αυτό άρχισε να τρέχει ορμητικά, για να ξεφύγει, και όσο έτρεχε σε ομαλό έδαφος, σωζόταν από την ταχύτητα των ποδιών του.

Πόσα είναι τα μήλα;

Ένας δάσκαλος μαθηματικών ρώτησε τον επτάχρονο μαθητή:

-Αν σου δώσω ένα μήλο, και ένα μήλο, και ένα μήλο, πόσα μήλα θα έχεις;

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο μαθητής απάντησε χωρίς κανένα δισταγμό:

-Τέσσερα.

Ο δάσκαλος απογοητεύτηκε από την απάντηση του μαθητή. Η ερώτηση ήταν εύκολη και στεναχωρήθηκε που ο μαθητής του δεν μπόρεσε να απαντήσει σωστά.

«Ίσως το παιδί δεν ακούει καλά.» σκέφτηκε. Και επανέλαβε την ερώτηση:

-Άκουσε προσεκτικά την ερώτηση. Αν σου δώσω ένα μήλο, και ένα μήλο, και ένα μήλο, πόσα μήλα θα έχεις;

Ο μαθητής είδε ζωγραφισμένη την απογοήτευση στο πρόσωπο του δασκάλου του.  Θα ήθελε να τον ξαναδεί χαρούμενο, οπότε αυτή τη φορά υπολόγισε προσεκτικά χρησιμοποιώντας  και τα δάχτυλά του.

Πόσο καθαρά είναι τα «τζάμια μας»;

Κάποτε ήταν ένα νέο ζευγάρι που μετακόμισε σε καινούργια γειτονιά.

Καθώς έτρωγαν πρωινό στο νέο τους σπίτι, η γυναίκα κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε τη γειτόνισσα που εκείνη την ώρα άπλωνε την μπουγάδα της.

«Ά, τα ρούχα δεν είναι πολύ καθαρά» σχολίασε. «Η γειτόνισσα δεν προσέχει την καθαριότητα, δεν πλένει καλά τα ρούχα. Πρέπει να χρησιμοποιεί περισσότερο σαπούνι».

Ο σύζυγος κοίταξε την μπουγάδα αλλά δε είπε τίποτα.

Κάθε φορά που η γειτόνισσα άπλωνε την μπουγάδα, η γυναίκα έκανε τα ίδια σχόλια.

Ένα μήνα αργότερα, ένιωσε μεγάλη έκπληξη όταν είδε ότι τα ρούχα που είχε απλώσει η γειτόνισσα ήταν πιο καθαρά  από τις προηγούμενες φορές, και είπε στον άντρα της:

«Για δες! Η γειτόνισσα έμαθε επιτέλους να πλένει! Αναρωτιέμαι ποιος την έμαθε».

«Ξέρεις, ξύπνησα νωρίς σήμερα το πρωί και καθάρισα τα τζάμια μας!» γύρισε και της είπε ο άντρας της.

Κι αν ακόμη γυρίσουν…

Ένας βάτος ζούσε στην άκρη του ποταμού, με την μοναξιά και τ αγκάθια του, χωρίς φίλους.

Ώσπου ένα πουλί σκέφτηκε:

–Εγώ , λοιπόν, τη φωλιά μου θα τη χτίσω μέσα στα κλαδιά του βάτου.

Σε λίγο καιρό να η φωλιά, να τα’ αυγά, να τα πουλιά και ο βάτος άνθισε.

Η Άνοιξη πέρασε χαρούμενη, όμως ένα πρωί που ο βάτος ξύπνησε τα πουλιά είχαν φύγει.

Απελπισμένος βγήκε στο δρόμο και με τα’ αγκάθια του έπιανε τους διαβάτες.

–Μήπως είδατε τα πουλιά μου; Είδε κανείς τα πουλιά μου;

Κανένας δεν κατάλαβε. Μόνο ένας γέρο-τσιγγάνος, άκουσε την ιστορία του και τον παρηγόρησε..

–Κι αν ακόμη γυρίσουν, πάλι θα ξαναφύγουν …

Ο χρόνος και οι μεταλλωρύχοι

Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που λένε ότι είναι αληθινή. Προφανώς, συνέβη κάπου στην Αφρική.

Έξι μεταλλωρύχοι εργάζονται σε μια πολύ βαθιά σήραγγα και βγάζουν ορυκτά από τα έγκατα της γης. Ξαφνικά, μια κατολίσθηση φράζει την έξοδο της σήραγγας και τους απομονώνει από τον έξω κόσμο. Μόλις γίνεται αυτό, με μια γρήγορη ματιά, χωρίς να πουν λέξη, εκτιμούν την κατάσταση.

Είναι όλοι τους πολύ έμπειροι και καταλαβαίνουν αμέσως πως το μεγάλο πρόβλημα θα είναι το οξυγόνο. Αν κάνουν ό,τι πρέπει, τους μένουν τρεις, το πολύ τρεισήμισι ώρες αέρα.

Ο κόσμος απέξω ξέρει πως είναι εκεί εγκλωβισμένοι, μια τέτοια κατολίσθηση όμως σημαίνει ότι θα πρέπει να ανοίξουν τη σήραγγα από την αρχή για να κατέβουν να τους βρουν. Θα προφτάσουν πριν τους τελειώσει ο αέρας;

Οι έμπειροι μεταλλωρύχοι αποφασίζουν πως πρέπει να εξοικονομήσουν όσο γίνεται περισσότερο οξυγόνο.

Ο χωρικός κι ο χότζας

Μια ωραία ιστορία με πολιτικό νόημα

Μια μέρα έρχεται κλαμένος ένας εξαθλιωμένος χωρικός στον Ναστραντίν Χότζα μ’ έχω μεγάλο πρόβλημα. Ζούμε εγώ η γυναίκα μου και 5 παιδιά σε ένα δωμάτιο τόσο δα. Τι να κάνω;

Ο Ναστραντίν μετράει τον άθλιο με βαθύ βλέμμα και στρίβει μύστακα.

-Σκύλο έχεις;

-Ναι.

-Πού τον έχεις;

-Έξω στο βαρέλι.

-Πάρτονε κι αυτόν μέσα στο δωμάτιο να ζει μαζί σας.

-Μα Χότζα μ’ εμείς δε χωράμε πού θα μπει κι ο σκύλος;

-Εγώ αυτό σού λέω, αν θες κάνε το κι έλα σε μια βδομάδα. Αν δεν κάνεις αυτό που σού λέω, μη ξανάρθεις σε μένα.

Φεύγει ο τύπος σε μαύρη συλλογή.

Μην ελπίζεις, αποφάσισε!

Ενώ περίμενα να υποδεχθώ ένα φίλο μου στο αεροδρόμιο και είχα τεταμένη την προσοχή μου να τον εντοπίσω, παρατήρησα έναν άνθρωπο να έρχεται προς το μέρος μου με δύο ελαφριές βαλίτσες.

Σταμάτησε δίπλα μου για να χαιρετήσει την οικογένειά του. Έκανε νόημα στον μικρότερο γιο του-γύρω στα έξι- καθώς άφηνε τις βαλίτσες του καταγής. Αγκαλιάστηκαν θερμά και ο πατέρας του είπε: « Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω, γίγαντά μου! Μου έλειψες». Ο γιος τού χαμογέλασε κάπως δειλά, με χαρά που καθρεφτίστηκε στα μάτια του, και απάντησε σιγά: «Κι εμένα, μπαμπά».

Ηττημένος είναι μόνο όποιος παραιτείται

Στον κύκλο της φύσης δεν υπάρχει νίκη ούτε ήττα: υπάρχει κίνηση. Ο χειμώνας μάχεται να επικρατήσει, στο τέλος όμως αναγκάζεται να παραχωρήσει τη νίκη στην άνοιξη, που φέρνει μαζί της λουλούδια και χαρά.

 Το καλοκαίρι θέλει να κρατήσουν οι ζεστές του μέρες για πάντα, γιατί είναι πεπεισμένο ότι η ζέστη είναι ευεργετική για τη γη. Τελικά όμως αποδέχεται την άφιξη του φθινοπώρου, που θα επιτρέψει στη γη να ξεκουραστεί.

Η γαζέλα τρώει το χορτάρι και την καταβροχθίζει το λιοντάρι. Το θέμα δεν είναι ποιος είναι ο πιο δυνατός, αλλά πώς μας δείχνει ο Θεός τον κύκλο του θανάτου και της ανάστασης.

Στον κύκλο αυτό δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, μονάχα στάδια που πρέπει να ολοκληρωθούν.

Σόλων : Μηδένα προ του τέλους μακάριζε

Γιατί ο Σόλων είπε την περίφημη φράση στον Κροίσο και σύντομα δικαιώθηκε;

O Kροίσος ήταν o τελευταίος βασιλιάς της Λυδίας, γιος του Αλυάττη και γνωστός για τα αμύθητα πλούτη του που γίνονταν όλο και περισσότερα. Υπέταξε όλα τα έθνη ανάμεσα στο Αιγαίο Πέλαγος και τον ποταμό Άλυ, καθιστώντας έτσι φόρου υποτελείς τους Έλληνες της Μικράς Ασίας.

Παρά την υποταγή των ελληνικών πόλεων, συνδέθηκε με συμμαχίες με τη Σπάρτη και την Αθήνα και κόσμησε τα μεγάλα ελληνικά ιερά τόσο στην επικράτειά του, όσο και στη μητροπολιτική Ελλάδα με πλούσια αναθήματα.