Το δέντρο που έδινε Σχολιασμός

Όταν τα σχολεία ανοίγουν σημαίνει πως η ζωή παίρνει πάλι τον ρυθμό της. Έτσι και σήμερα, τα χωριά άδεια από τους Πασχαλινούς μουσαφίρηδες, ξαναμπαίνουν στην καθημερινότητα τους.

Έσκαβα όλο το πρωί γι’ αυτό ο «Πυθαγόρας» άργησε, είναι η εποχή του σκαψίματος. Το σημερινό μου θέμα είναι συνέχεια του «Δένδρου που έδινε». Μία ερώτηση που τέθηκε από αναγνώστη του blog είναι η αφορμή.  Ποιος είναι δένδρο και ποιος το παιδί;

Κατ’ αρχάς φίλε μου ανώνυμε γιατί είσαι ανώνυμος; Δεν έχεις ούτε καν avatar γιατί. Όσοι επικοινωνούν μαζί μου παίρνουν τις απαντήσεις ιδιωτικά. Η πλειονότητα των αναγνωστών μου με ξέρει προσωπικά. Αν δεν θέλεις να έχεις όνομα διάλεξε ένα ψευδώνυμο, να ξέρεις και Εσύ και εγώ με ποιόν συνομιλούμε. Ευχαρίστως θα αναρτήσω στο «Πυθαγόρα» ότι στείλεις, αρκεί να είναι επώνυμο και να μην είναι υβριστικό.  Ας είναι όμως.

Στο θέμα μας, την αλληγορία.

Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί το δένδρο να είναι η μάνα (Ειδικά η Ελληνίδα μάνα), με τον παράλογο πολλές φορές υπέρ προστατευτισμό της. Διότι αν ήταν η Μάνα ή ο Πατέρας του παιδιού, τότε το παιδί θα ήτανε  κλαδί και όταν κόπηκε θα γινότανε το ίδιο δένδρο αφού ριζώσει και δεν θα μπορούσε τρέχει.

Η δουλειά του γονιού είναι να προσφέρει στο παιδί του ηθικά εφόδια, χρειάζονται όμως και άλλου είδους εφόδια που δεν μπορεί ο γονιός να τα δώσει, τις περισσότερες φορές επειδή δεν τα διαθέτει. Τότε πρέπει να αφήνει το παιδί να βρει την μηλιά του και να πάρει ότι χρειάζεται για να γίνει ευτυχισμένο.

Το δένδρο αυτό μπορεί να είναι ο Δάσκαλος, ο Προπονητής, ο Μάστορας, ο Γέροντας και  όλοι αυτοί δίνουν χωρίς να προσδοκούν ανταλλάγματα, ικανοποιούμενοι με την πρόοδο του παιδιού.  

Δένδρο δεν μπορεί να γίνει επ’ αμοιβή κανένας και σε καμία περίπτωση δεν γίνεται να είναι ο φίλος ή γονιός.