Η Προσευχή (η άλλη άποψη)

Μετά από δεκαήμερη σχεδόν αποχή από το διαδίκτυο, επανέρχομαι σήμερα, παραμονή της ενάρξεως της Σχολικής χρονιάς. Λόγος πολύς γίνεται για τα περιεχόμενα των βιβλίων αλλά και της πρωινής προσευχής. Για μεν το πρώτο δεν θέλω να εκφέρω γνώμη καθότι δεν έχω όλες εκείνες τις γνώσεις ή και τις οδηγίες που έχουν οι αρμόδιοι του υπουργείου, για το δεύτερο όμως έχω άποψη που αναλύω παρακάτω.

Όταν ένα σχολείο είναι εκκλησιαστικό, διοικείται από εκκλησιαστικούς παράγοντες είναι απόλυτα απαραίτητη η πρωινή προσευχή, αφού προϋπόθεση φοίτησης είναι η θρησκεία των μαθητών να είναι Χριστιανική. Υπάρχουν εκκλησιαστικές σχολές πολλών δογμάτων και κάθε μία από αυτές προσεύχεται σε ότι πιστεύει.

Ακόμη να θυμίσω πως υπάρχουν και θρησκευτικά Μουσουλμανικά σχολεία ή Εβραϊκά που ακολουθούν τον ίδιο τρόπο μεταδόσεως της θρησκεία στις νεότερες γενιές και αυτό είναι θεμιτό.

Σε ένα σχολείο που υπάρχουν μαθητές διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων  ή και καταβολών, να επιβάλεις προσευχή ενός μόνο μέρους, έστω αν πλειοψηφούν, είναι φασισμός. Εδώ είναι Ελλάδα, φωνάζουν ορισμένοι και δεν διαφωνώ καθόλου, όμως το γνώρισμα της Ελλάδος είναι ο Εθνικός Ύμνος και η Σημαία. Απορώ πως δε διαμαρτυρόμαστε που δεν γίνεται κάθε πρωί έπαρση σημαίας, με την συνοδεία του Εθνικού Ύμνου, να αντιλαμβάνονται όλοι οι αλλοδαποί μαθητές και να το χωνεύουν πως εδώ είναι Ελλάδα.

Οι Χριστιανοί γονείς που διαμαρτύρονται για την προσευχή, ας αναρωτηθούν, γιατί δεν πάνε την Κυριακή τα παιδιά στην Ενορία τους να προσευχηθούν; Αν όντως είναι καλοί Χριστιανοί, ας μάθουν στο παιδί να προσεύχεται μόνο του, πρωί και βράδυ και δεν χρειάζεται την πρωινή σχολική προσευχή κατά την διάρκεια της οποίας γίνεται και ο μεγάλος χαβαλές.

Το σχολείο έχει υποχρέωση πέρα των πνευματικών εφοδίων να αναδείξει και να αναπτύξει στα παιδιά όσες δεξιότητες το καθένα διαθέτει. Της πίστεως τα νάματα μαθαίνονται στο σπίτι και στην Εκκλησία. Ας αφήσουμε κάποτε το θέατρο και να δούμε την ουσία της Πίστης μας.