Η Μητέρα γη: Γεω-ηθική Ηλίας Γιαννακόπουλος

Η μοναδική ενορία που υπήρξα εφημέριος ήταν το χωριό Δαμάνια, τα υπόλοιπα χρόνια υπηρέτησα την Εκκλησία από άλλες θέσεις ευθύνης. Το Δαμάνια  προέρχεται από το ΔΑ ΜΑ που σημαίνει Μάνα Γή. Είδα το άρθρο αυτό του Ηλία Γιαννακόπουλου που αναφέρεται στη μάνα γή και θεώρησα χρήσιμο να το αναρτήσω στον «Πυθαγόρα» να το διαβάσουν οι Δαμανιανοί. Λίγο καθυστερημένα το εντόπισα αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. Καλή ανάγνωση.

Εγώ και το Πένθος

Αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους που έχασαν κάποιον δικό τους. Είναι εκεί ψηλά και μας προσέχουν….

«Φτάσαμε κι αυτό να το ζήσουμε. Ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα. Μέχρι να γίνουν όλα τα διαδικαστικά, στο μυαλό υπήρξε σιωπή. Δεν σκεφτόσουν. Μόνο έβλεπες και παρακολουθούσες…»

Είμαι το συναίσθημα της απόρριψης… για τον εαυτό σου – Χόρχε Μπουκάι

«Εγώ σου έφερα τα συναισθήματα της ντροπής, σου έδειξα όλα τα μειονεκτήματα σου, τις ασχήμιες σου, τις ανοησίες σου, τα δυσάρεστα όλα. Εγώ σου κρέμασα την ταμπέλα «διαφορετικός» όταν σου είπα για πρώτη φορά στο αφτί ότι κάτι δεν πήγαινε εντελώς καλά σ’ εσένα (…).

Είμαι ο απρόσκλητος μουσαφίρης, ο ανεπιθύμητος επισκέπτης, και ωστόσο, είμαι ο πρώτος που ήρθα κι ο τελευταίος που θα φύγω.

Έγινα ισχυρός με τον καιρό ακούγοντας τις συμβουλές των γονιών σου για το πώς να θριαμβεύσεις στη ζωή. Παρατηρώντας τις αντιλήψεις της θρησκείας σου, που σου λέει να τι να κάνεις και τι να μην κάνεις, για να σε δεχτεί ο Θεός στις αγκάλες του.

Περί Εξομολόγησης και Πνευματικής καθοδήγησης

Από: impantokratoros.gr Από τη διδασκαλία του Γέροντος Γερμανού Σταυροβουνιώτη

Η Εκκλησία έχει δύο τρόπους καθοδηγήσεως των ψυχών: Την ακρίβεια και την οικονομία. Τα ζητήματα, που επιδέχονται οικονομία, ο Πνευματικός πρέπει να τα χειρίζεται με προσοχή, προσευχή και διάκριση, ώστε να προκύπτη ωφέλεια και όχι βλάβη.

Στα ζητήματα όμως, που δεν είναι επιδεκτικά οικονομίας, να είναι αυστηρότατος, για να μη κατακριθή εν ημέρα Κρίσεως ως θεομάχος.

Ο Πνευματικός κατά το Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως έχει τη δυνατότητα να κάνη οικονομία και συγκατάβαση μέσα στα όρια των Ιερών Κανόνων, δηλαδή μέχρι εκείνου του σημείου, που δεν θα βλάψη τον εξομολογούμενο. Διότι η οικονομία δεν γίνεται, για να επαναπαυθή και να παραμείνη ο εξομολογούμενος στις πτώσεις του, αλλά για να παρακινηθή να τις ξεπεράσει.

Υπάρχουν ζητήματα στην Εξομολόγηση, για τα οποία

Σφιχτοδεμένη οικογένεια και ανωριμότητα

Ένα από τα κορυφαία – κατά τη γνώμη μου – άρθρα το οποίοθα έπρεπε να γίνει θέμα συζήτησης στην Ελληνική κοινωνία.

Πολύ συχνά ακούμε σε συζητήσεις να είναι στα χείλη όλων ερωτήσεις όπως: «τι έχει πάει τόσο στραβά;», «πως φτάσαμε εδώ που είμαστε;» κ.λ.π. Η αλήθεια είναι ότι πέρα από τα προβλήματα που είναι κοινά σε παγκόσμια κλίμακα, στην Ελλάδα έχουμε να αντιμετωπίσουμε κι ένα σημαντικό τοπικό ζήτημα: την ανωριμότητα! Δυστυχώς ακόμη και σε συνέδρια, γίνεται συχνά ειδική μνεία σε σχέση με το ότι ο μέσος Έλληνας αργεί να ωριμάσει.

 Η κρίση μάλιστα που περνάμε, ενισχύεται πάρα πολύ απ’ τον παραπάνω παράγοντα. Τα αίτια αυτής της ανωριμότητας θα τα βρούμε

Η σχολική χρονιά τελειώνει.

Γιατί όχι εσύ;

Η διάκριση του παιδιού ως αυτοσκοπός των γονιών

Εμένα μου αρέσει η Αλίκη. Είναι το πιο όμορφο κορίτσι στην τάξη μου, το πιο δημοφιλές, το πιο αστείο, πρώτη στα μαθήματα, αρχηγός της ομάδας βόλεϊ και παίζει τέλεια πιάνο. Σε όλα τα αγόρια αρέσει η Αλίκη. Σε όλα τα παιδιά αρέσει η Αλίκη. Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων αυτής της τάξης. Και της διπλανής μπορώ να σου πω. Ναι, πρόκειται για ένα πολύ ξεχωριστό παιδί και μπράβο της. Είναι αυτό που ως ενήλικες ονομάζουμε «έχει όλο το πακέτο».

Ενήλικες είπα;

Γιατί παντρεύονται οι άνθρωποι; – Χ. Κατάκη

Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή στο ορεινό χωριό του πατέρα μου ξανάσμιξαν οι γενιές και τα σόγια για να γιορτάσουν το Πάσχα. Καταπληκτική ευκαιρία για μένα να μιλήσω με εκπροσώπους διαφορετικών γενιών, αφού εκείνο τον καιρό διερευνούσα τις αλλαγές αντιλήψεων για την οικογενειακή ζωή.

Πού να ήξερα ότι αυτά που έμαθα εκείνο το Πάσχα θα μου άνοιγαν δρόμους που θα οδηγούσαν τα βήματά μου πολλές δεκαετίες μετά. Που να φανταστώ ότι η αλυσίδα των αντιλήψεων για τη συμβίωση που ξεδιπλώθηκε μπροστά μου, θα αποτελούσε το εφαλτήριο για το ξεκίνημα της ενασχόλησης μου με την οικογένεια, που συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και συχνότητα μέχρι σήμερα.

Πλησίασα έναν από τους γέροντες που έπιναν τον καφέ τους στο καφενείο της πλατείας του χωριού.

Μπορούμε να βρούμε την ουσία της ζωής;

Ο καθένας από εμάς έχει αναρωτηθεί τι είναι το ουσιαστικό για τη ζωή του; Τι είναι αυτό, για το οποίο αξίζει να ζει και να παίρνει νόημα η ύπαρξή του;

Ο Λέο Μπουσκάλια στο βιβλίο του «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις» γράφει πως το αυτοκίνητό του, η μόρφωσή του ή τα ρούχα του δεν είναι το ουσιαστικό για εκείνον. Πιστεύει πως το ουσιαστικό είναι να ζει και να αγκαλιάζει τη ζωή κάθε στιγμή οπουδήποτε και να βρίσκεται.

Ο επικίνδυνος κύκλος της κατανάλωσης

Γιατί αγοράζουμε πράγματα που δεν χρειαζόμαστε; 

Παρότι έγραψε πολλά σημαντικά έργα, ο Γάλλος φιλόσοφος Denis Diderot πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε ένδεια. Όπως πολλά πρόσωπα του Διαφωτισμού, έτσι και ο Diderot αφοσιώθηκε περισσότερο στον πνευματικό παρά στον υλικό κόσμο.

Πολλά όμως άλλαξαν, όταν έλαβε ως δώρο μια καινούρια κόκκινη ρόμπα από ένα φίλο.

Ήταν τόσο όμορφη που ο Diderot την φύλαγε σαν το πολυτιμότερο απόκτημά του. Σύντομα, όμως, αντιλήφθηκε, ότι αυτό το υπέροχο κομμάτι δεν ταιριάζει καθόλου με τα υπόλοιπα υπάρχοντά του, ξεχώριζε με την πολυτέλειά του.

Έτσι άρχισε να αντικαθιστά τα παλιά του αποκτήματα με καινούρια, ωραιότερα. Έδιωξε την παλιά του ψάθινη καρέκλα και πήρε μια δερμάτινη. Ένας μεγάλος καθρέφτης μπήκε πάνω από το τζάκι και σε μια άδεια γωνία τοποθετήθηκε ένα γραφείο.

Σύντομα, κατέληξε με χρέη.

 Όπως έγραψε στο κείμενό του, «Μεταμέλειες για την παλιά μου Ρόμπα»

-Ήμουν ο απόλυτος άρχοντας της παλιάς μου ρόμπας. Έχω γίνει σκλάβος της καινούριας μου.

Το δίδαγμα της ιστορίας;

Η μοναξιά βλάπτει όσο και το τσιγάρο

Όλο και περισσότερες έρευνες δείχνουν πως όσοι ζουν ολομόναχοι, δίχως να έχουν κάποιον να μιλήσουν και να μοιραστούν τις σκέψεις και τις εμπειρίες τους, παρουσιάζουν σταδιακή φθορά της ψυχοσωματικής υγείας τους.

Είναι επίσης πιθανό να ζουν τελικά λιγότερο απ’ ό,τι όσοι δεν είναι μοναχικοί.

Προκάλεσε αίσθηση διεθνώς, η είδηση ότι στη Βρετανία ορίσθηκε υπουργός Μοναξιάς, με αρμοδιότητα

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους γονείς που βάζουν ένα τάμπλετ στα χέρια των παιδιών τους στο εστιατόριο

Η εικόνα είναι γνωστή: Βρίσκεστε με την οικογένεια σε μία ταβέρνα και κάθε παιδάκι που κάθεται στα γύρω τραπέζια, κρατά ένα tablet στο οποίο είναι απόλυτα απορροφημένο. Πιθανότατα ένα τέτοιο παιδί να είναι και το δικό σας.

Η παρακάτω μαμά που βρέθηκε σε αντίστοιχη κατάσταση, όμως, θα ήθελε πολύ να ακούσετε όσα έχει να σας πει. Για το καλό το δικό σας, αλλά και των παιδιών: «Απευθύνομαι στο ζευγάρι που καθόταν πίσω μου, στο εστιατόριο, την περασμένη εβδομάδα:

Άνθρωποι.... πρωταγωνιστές στη ζωή! Θεόδωρος Γιαννόπουλος 31/03/2018

Άνθρωποι με στιγμές μεγαλείου αλλά και ανέχειας στιγματισμένοι από απώλειες, παλεύοντας για να πετύχουν αυτό που ήθελαν μη σκύβοντας το κεφάλι, στέκονται στα πόδια τους επιδιώκοντας μια ελεύθερη ζωή θεωρητικά, παρά να είναι σκλάβοι των επιθυμιών τους.

Άνθρωποι μόνοι, που προσπαθούν να δουν στην αληθινή τους διάσταση στα λάθη και να τα διορθώσουν, κάνοντας μια ουσιαστική αρχή, αφήνοντας πίσω ότι τους βασάνισε, καταλαβαίνοντας ότι όταν η καρδιά θυμάται o νους και η λογική υποτάσσονται. Άνθρωποι που ζώντας τη κάθε μέρα οδεύουν προς τη λύτρωση, σταματώντας να υποφέρουν έχοντας κατανοήσει ότι αγαπάμε μας αδικεί, ότι μας αδικεί το αγαπάμε.

Εδώδιμα Αποικιακά – Παντοπωλείον ή μπακάλικο…

Τουρκική η λέξη bakkal, αλλά Έλλην ο μπακάλης ανά τας Ευρώπας – ο μπακαλοσαράφης, που εγνώριζε να αγοράζει φτηνά και να πωλεί ακριβά… Και να γράφει στο τεφτέρι με σαλιωμένο μολύβι, για να μην ξεγράφει, κι ανεξίτηλα να μένουν τα χρέη.,..Ήμασταν πολύ πριν από σένα εδώ, Σόιμπλε.

«ΕΔΩΔΙΜΑ-ΑΠΟΙΚΙΑΚΑ» γράφανε οι ταμπέλες έξω από τα παλιά μπακάλικα… Πομπώδης τίτλος για την εποχή….

ΕΔΩΔΙΜΑ δηλαδή φαγώσιμα (από το ‘έδομαι’, τρώγω) και ΑΠΟΙΚΙΑΚΑ δηλαδή προϊόντα που ερχόντουσαν από Χώρες Αποικίες της Ευρώπης …..από Ασία…Αφρική κ.λ.π. Δηλαδή τσάϊ…καφές κ.α.

Η ευτυχία θα είναι η εκδίκησή μου Β. Της Μάρως Βαμβουνάκη

Ένα πρωινό, καθώς οδηγούσα στην Κηφισίας, μαγνητίστηκα από ένα γκράφιτι στην ανισόπεδη διάβαση. Με μεγάλα μαύρα γράμματα από σπρέι έγραφε σαν να φώναζε: Η ευτυχία θα είναι η εκδίκησή μας.

Τι ωραίο! Με αναστάτωνε χαρούμενα, μου έκλεινε το μάτι προς μια παλιά μου, ζωηρή αμαρτία: όλους να τους συμπονώ, εκτός απ’ τους φθονερούς. Να θέλω πάντα με τους φθονερούς, εκείνους που κιτρινίζουν στη χαρά του άλλου να τους προκαλέσω. Άλλωστε, με το καλό, τη σύνεση και με την αγάπη τίποτα μ’ αυτούς δε γίνεται. Αντιθέτως, όσο καλύτερα τους φέρεσαι τόσο αγριεύουν.

Η ευτυχία είναι η εκδίκησή μου Α – Μ.Βαμβουνάκη

Ένα πρωινό, νιώθοντας αόριστα καλά, επιθύμησα να φτιάξω ένα μήνυμα και να το στείλω σε όλους τους γνωστούς μου που τα νούμερά τους τα έχω περασμένα στο κινητό μου. Αόριστα καλά ένιωθα!
Έγραψα στο κινητό μου λοιπόν και τους έστειλα το εξής: Θυμήσου μιαν εποχή που ήσουν ευτυχισμένος. Με χαρά και πληρότητα. Τότε που αισθανόσουν ότι ζούσες τον αληθινό εαυτό σου.
Τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Ελάχιστοι απάντησαν θετικά. Ελάχιστοι μπόρεσαν να θυμηθούν και να πουν κάτι σαφές και συγκεκριμένο. Οι πιο πολλοί μπερδεύτηκαν, ήρθαν σε αμηχανία, μερικοί μάλιστα έμοιαζαν θυμωμένα αρνητικοί.
Έμεινα κατάπληκτη! Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να μην μπορεί να θυμηθεί κάτι ευτυχισμένο απ’ τη ζωή του όλη;

Βαρύς ο Σταυρός που κουβαλάει ο καθένας μας…. Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά

Χριστός Ανέστη και στην καθημερινότητα μας,

Ζωή….ένας καθημερινός Γολγοθάς. Ένας δρόμος αγκαθωτός με δύσκολες καταστάσεις. Καταστάσεις άγχους, δειλίας, ανασφάλειας, υποχρεώσεων, αμφιβολίας, πόνου, καταστάσεις με πάθη και λάθη που όλα γίνονται βαρύ φορτίο στην πλάτη μας.

Άλλες καταστάσεις είναι προσωρινές και άλλες μόνιμες. Θα υπάρξουν όμως και κάποιες στάσεις ανάσας, που είναι οι στιγμές ευτυχίας. Ο καθένας μας σηκώνει τον δικό του Σταυρό και προχωρεί προς τον Γολγοθά του. Κι όμως καθήκον μας είναι να σηκώνουμε τον σταυρό μας αγόγγυστα. Με πείσμα και δύναμη.

Ο δρόμος προς τον Γολγοθά είναι κακοτράχαλος ανηφορικός και ατέρμονος.

«Το Μπαλουκλί» Ποίημα του Γεώργιου Βιζυηνού

Σαράντα μέρες πολεμά ο Μωχαμέτ να πάρη την Πόλη την μεγάλη.

Σαράντα μέρες έκαμεν ο ‘γούμενος το ψάρι στα χείλη του να βάλη.

Απ’ τες σαράντα κι ύστερα, πεθύμησε να φάγη τηγανισμένο ψάρι.

–Αν μας φυλάγ’ η Παναγιά καθώς μας’ε φυλάγει, την Πόλη ποιος θα πάρη;

Η μαγεία της εφηβείας στην ζωή σου

Είναι αλήθεια περίεργο πώς μπορεί να επηρεάσει την ζωή σου μια στιγμή. Η αίσθηση του αέρα μετά από ένα νέο συγκλονιστικό, οι ήχοι του κόσμου που ξυπνά ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στον δικό σου μικρόκοσμο και οι δυνατοί παλμοί από την καταπόνηση της αϋπνίας επιδρούν καμιά φορά στη σκέψη σαν ανεμοστρόβιλος. Χτυπούν με ορμή όλα όσα νόμιζες πως είχες τακτοποιημένα.

Κι έτσι ξαφνικά σου έρχεται στο νου μια λέξη ξεχασμένη, ένας ρυθμός, μια ανάμνηση κρυμμένη κάτω από ένα βουνό συμβάντων, κάτι που σε κάνει να σκεφτείς και να αναθεωρήσεις. Και τίποτα πια δεν είναι ίδιο με πριν. Χρόνια είχα να θυμηθώ αυτές τις λέξεις…

Έχεις μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη, μα πού γύριζες;

Οι προβληματικές οικογενειακές σχέσεις δεν επουλώνονται εύκολα

Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στο δυσλειτουργικό και τραυματικό οικογενειακό παρελθόν μας να επηρεάσει το παρόν και το μέλλον μας. Πρέπει να το ξεπεράσουμε και να θεραπεύσουμε την ψυχή μας για να είμαστε ευτυχείς.

Οι προβληματικές οικογενειακές σχέσεις δημιουργούν ψυχικά τραύματα και καταλείπουν κενά αισθήματα. Χαράζουν μέσα μας βαθιές πληγές που δεν είναι πάντα εύκολο να επουλωθούν.

Ο άτιμος ο φόβος που μου διδάξατε με έκανε καλό παιδί

Θυμάμαι να σας βλέπω να τσακώνεστε κρυφά, σε χαμηλούς τόνους. Να μην ακούω. Ναι γιατί δεν πρέπει να υψώνουμε τη φωνή μας. Λες κι εγώ δεν καταλάβαινα.

Θυμάμαι να κλαίτε κρυφά, κάτω από τα σεντόνια, στο μπάνιο, στο δωμάτιό σας. Ναι γιατί η λύπη ήταν κάτι κακό, δεν πρέπει να μας βλέπουν. Λες κι εγώ δεν καταλάβαινα.

Επανέρχομαι με 10 αλήθειες για την αγάπη που ξεχνάμε

Ποῦ σου θάνατε τὸ κέντρον; ποῦ σου Ἅδη τὸ νῖκος; Ἀνέστη Χριστός, καὶ σὺ καταβέβλησαι, Ἀνέστη Χριστὸς καὶ πεπτώκασι δαίμονες, Ἀνέστη Χριστός, καὶ χαίρουσιν Ἄγγελοι, Ἀνέστη Χριστός, καὶ ζωὴ πολιτεύεται Ἀνέστη Χριστός, καὶ νεκρὸς οὐδεὶς ἐπὶ μνήματος, Χριστὸς γὰρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο, Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, Ἀμήν.

Επανέρχομαι με  10 αλήθειες για την αγάπη που ξεχνάμε

Ο Νυμφίος

Τότε που τα μάτια βλέπανε και τα χέρια υπάκουαν 1992 Αγιογραφούσα