Η μαγεία της εφηβείας στην ζωή σου

Είναι αλήθεια περίεργο πώς μπορεί να επηρεάσει την ζωή σου μια στιγμή. Η αίσθηση του αέρα μετά από ένα νέο συγκλονιστικό, οι ήχοι του κόσμου που ξυπνά ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στον δικό σου μικρόκοσμο και οι δυνατοί παλμοί από την καταπόνηση της αϋπνίας επιδρούν καμιά φορά στη σκέψη σαν ανεμοστρόβιλος. Χτυπούν με ορμή όλα όσα νόμιζες πως είχες τακτοποιημένα.

Κι έτσι ξαφνικά σου έρχεται στο νου μια λέξη ξεχασμένη, ένας ρυθμός, μια ανάμνηση κρυμμένη κάτω από ένα βουνό συμβάντων, κάτι που σε κάνει να σκεφτείς και να αναθεωρήσεις. Και τίποτα πια δεν είναι ίδιο με πριν. Χρόνια είχα να θυμηθώ αυτές τις λέξεις…

Έχεις μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη, μα πού γύριζες;

Την πρώτη φορά που τις άκουσα φορούσα ένα μακρύ ασιδέρωτο παντελόνι και σολιασμένα παπούτσια, στο πρώτο θρανίο κάτω από τα μεγάλα παράθυρα της τάξης. Μπροστά από την έδρα δηλαδή, εκεί που δεν μπορούσα να αποφύγω το έντονο βλέμμα του φιλόλογου καθηγητή. Δεν συμφωνούσε με τον θυμό μου. Α, είχα θυμώσει όμως με τον ποιητή. Πολύ. Η εμμονή του να ζήσω την ομορφιά της εφηβείας ότι κι αν συνέβαινε, με ενοχλούσε. Η υποβάθμιση της πίκρας ενός έρωτα αποτυχημένου επειδή τάχα είχα όλο τον καιρό μπροστά μου, με εξόργιζε.

Τώρα, αρκετά χρόνια μετά, το αγόρι εκείνο με τη σφιγμένη γροθιά μου λείπει. Κι ας είχε άδικο τελικά. Κι ας είχε δίκιο ο ποιητής.

Πόσες φορές από τότε δεν έδωσα σημασία στα μικρά αγνοώντας τα σημαντικά! Πόσες νύχτες δεν σπατάλησα σε ατέρμονες συζητήσεις για ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια αυστηρή παρατήρηση, ένα πόνο που «όλος ο κόσμος γκρεμιζόταν» ενώ στην πραγματικότητα όλα ήταν στιγμές που θα περνούσαν χωρίς να φέρουν δραματικές αλλαγές στην πορεία μου.

Αλλά πάλι… Μήπως αυτό είναι που δίνει νόημα στη ζωή μας; Το δυνατό συναίσθημα, το δάκρυ πάνω από ένα ποτήρι κρασί, ένας σπαραγμός για μια απώλεια και μια λύτρωση στη διαβεβαίωση ότι τα ασήμαντα δημιουργούν σημαντικές αναμνήσεις; Πόσο υπέροχο αυτό το αναπάντεχο γοερό κλάμα, με χαμόγελο μαζί!

Ο ήλιος ανεβαίνει και το δυνατό φως διώχνει τη μαγεία. Όλα πλέον δείχνουν πιο απλά, πιο συγκεκριμένα, με μικρότερο ενδιαφέρον, ανιαρά σχεδόν. Τη ζωή μας τη βλέπουμε όπως τη θέλουμε, λοιπόν. Με τις εντάσεις της εφηβείας ή την ψυχραιμία της ενηλικίωσης. Εμείς διαλέγουμε. Κι εγώ σήμερα διαλέγω τις εντάσεις. Την εφηβεία.