Άνθρωποι.... πρωταγωνιστές στη ζωή! Θεόδωρος Γιαννόπουλος 31/03/2018

Άνθρωποι με στιγμές μεγαλείου αλλά και ανέχειας στιγματισμένοι από απώλειες, παλεύοντας για να πετύχουν αυτό που ήθελαν μη σκύβοντας το κεφάλι, στέκονται στα πόδια τους επιδιώκοντας μια ελεύθερη ζωή θεωρητικά, παρά να είναι σκλάβοι των επιθυμιών τους.

Άνθρωποι μόνοι, που προσπαθούν να δουν στην αληθινή τους διάσταση στα λάθη και να τα διορθώσουν, κάνοντας μια ουσιαστική αρχή, αφήνοντας πίσω ότι τους βασάνισε, καταλαβαίνοντας ότι όταν η καρδιά θυμάται o νους και η λογική υποτάσσονται. Άνθρωποι που ζώντας τη κάθε μέρα οδεύουν προς τη λύτρωση, σταματώντας να υποφέρουν έχοντας κατανοήσει ότι αγαπάμε μας αδικεί, ότι μας αδικεί το αγαπάμε.

Άνθρωποι που προσπαθούν να δουν τον εαυτό τους όταν πάψουν να είναι είδωλα. Και τότε καταλαβαίνουν ότι είναι ξένες μοναχικές υποστάσεις που αγωνίζονται να σηκώσουν το φορτίο του παρελθόντος, των επιλόγων, των ανασφαλειών και τότε οι εξελίξεις τους καθηλώνουν να κοιτάζουν το κενό, το απόλυτο τίποτα και να απαρνηθούν όσα αγαπούν. Τότε συνειδητοποιούν ότι όλα στιγμές, κάποτε τραγικές στιγμές που οδηγούν σε ανατροπές, πόνο και φυγή.

Άνθρωποι που δε κυνηγούν τα όνειρά τους, ίσως γιατί επαναπαύονται σε ότι έχουν, νομίζοντας ότι είναι προσωρινό μα τελικά αυτό διαρκεί περισσότερο. Και στο τέλος συνειδητοποιούν ότι το σημαντικότερο στη ζωή έστω και αργά, είναι να τολμούν και να μη φοβούνται να βγουν από αυτό που έχουν κτίσει. Ο φόβος και το βόλεμα είναι μισή ζωή.

Άνθρωποι με βουρκωμένα μάτια αυτοεξορίζονται μην αντέχοντας τα μικρά λάθη τους, στέκουν ακίνητοι να κοιτάζουν το κενό, έχοντας αποφασίσει να κάνουν μια καινούρια αρχή, αναρωτιόνται τι ήταν εκείνο τελικά που αποφάσισε για τα λογαριασμό τους, καταλαβαίνοντας πια ότι είναι οι εκλεκτοί της μοίρας και ο προορισμός τους διαφορετικός.

Άνθρωποι που παρόλο τις δυσκολίες τους στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων με πίστη και σεβασμό στον εαυτό τους, στους άλλους, διατηρώντας υψηλές τις αξίες τους, καταλαβαίνοντας ότι μετά τη καταιγίδα έρχεται η ελπίδα και πάντα έχοντας στο μυαλό τους ότι όλα είναι μια ιδέα, ένας μύθος, και ζώντας τη δική τους πραγματικότητα πότε φανταστική αλλά ταυτόχρονα ισοπεδωτική, προχωρούν γυρίζοντας σελίδα.

Άνθρωποι απλοί, περίπλοκοι, καλοί, κακοί, μόνοι, μονάχοι, ευαίσθητοι, σκληροί, πρωταγωνιστές στη ζωή που γυρίζει και απλά επανειλημμένα ακολουθούν τη φορά της και τότε καταλαβαίνουν, όλα είναι στιγμές και ότι όλα εδώ μένουν!

Αν κάποτε εμείς οι άνθρωποι καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τους περισσότερους κανόνες να αντιμετωπίζουμε την αλήθεια και την σιωπή μας, αν μπορέσουμε να ζήσουμε και γεράσουμε με οποίον αγαπάμε, τότε ίσως να έχουμε έρθει πιο κοντά στην ελευθερία και στην ευτυχία. Κι όποιο δρόμο και αν ακολουθήσει κανείς, πάντα κάτι χάνει ή κάτι κερδίζει. Οι επιλογές μας φαίνονται μέσα στο χρόνο. 

Τελικά όλα είναι ένας δρόμος με ευθείες, ανηφόρες, κατηφόρες, στροφές, παρακάμψεις, στενά, λακκούβες.