Μας πήραν τα χρόνια Γέροντα

Το να είσαι συγγραφέας δεν σημαίνει να κηρύττεις μια αλήθεια, σημαίνει να ανακαλύπτεις μια αλήθεια.

Κουρασμένος σήμερα γιατί η δουλειά δεν εξελίσσονταν όπως προγραμμάτιζα σταμάτησα για να μαγειρέψω, στάθηκα όμως για λίγα δευτερόλεπτα στον καθρέφτη και είδα την φάτσα μου γερασμένη και απογοητευτική. Πιο δίπλα δεσπόζει στο δωμάτιο η φωτογραφία του Γέροντα και θυμήθηκα άλλα μια φορά τα σοφά λόγια του: Έλεγα για να τον πειράξω «-Μας πήραν τα χρόνια Γέροντα» απαντούσε με συγκατάβαση  «-Τα χρόνια ας τα πάρουν, τα μυαλά και μάτια μην μας πάρουν»

Έτσι δεν μαγείρεψα αλλά κάθισα στο πληκτρολόγιο μπροστά να μεταφέρω του Γέροντα το νόημα πιο κατανοητό.

Όταν η καρδιά μιλάει, το μυαλό το θεωρεί μεγάλη απρέπεια να φέρει αντίρρηση.

Όλοι έχουμε ανάγκη να μας κοιτάνε. Ανάλογα με τί είδους είναι το βλέμμα κάτω απ’ το οποίο θέλουμε να ζούμε, μπορούμε να καταταγούμε σε 4 κατηγορίες:

Η πρώτη αναζητάει το βλέμμα ενός ατέλειωτου αριθμού ανώνυμων ματιών, μ’ άλλα λόγια το βλέμμα του κοινού.

Στην δεύτερη κατηγορία εκείνοι που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το βλέμμα ενός πλήθους γνώριμων ματιών.

Τρίτη η κατηγορία αυτών που έχουν ανάγκη να βρίσκονται κάτω από το βλέμμα του αγαπημένου προσώπου.

Τέλος η τέταρτη η πιο σπάνια αυτών που ζουν κάτω απ’ τα φανταστικά βλέμματα πλασμάτων που είναι απόντα. Είναι οι ονειροπόλοι.

Είναι μια τεράστια ανακούφιση να διαπιστώνει κανείς πως είναι ελεύθερος, πως δεν έχει αποστολή.